Skinfaxi - 15.03.1930, Side 21

SKINFAXI
93
Engum stundin leiíSist löng,
léttar mundin vinnur.
Löngum undir sagna-söng
sveitahrundin spinnur.
Stálið óðar þróttar þungt,
þrumulagi kveður.
Málið góða, alltaf ungt,
allan bæinn gleður.
Og enn segir hann:
Saman bekkjast kona, karl,
kvæðamanninn heyra,
gaman ekkert prúðan pall
prýðir annað meira.
Ekki átti eg því láni að fagna, að vera uppalinn við slíkan
kveðskap, sem gamla fólkið lýsti svo fagurlega, og geymdi í
gleði og þraut, með sínum fegurstu og kærustu endurminn-
ingum. Kvöldvöku-söngurinn merkilegi var þá, þvi ver, lið-
inn undir lok, þar sem eg ólst upp.
Til voru þó forkunnar raddmenn þar um slóðir, en söngur
þeirra var allur með öðru móti og nýju sniði, og er það sízt
að lasta, en óneitanlegq hefði það verið gaman að heyra Sig-
fús á Bragðavöllum, eða þá bræðurna Ólaf og Svein i Kambs-
hjáleigu, „tenóra“ þróttmiklar garparimur á kvöldvökum. —
Aftur á móti heyrði eg oft eldra fólk raula ýms kvæðalög við
vinnu sína. Var það cins og daufur endurómur af hinni glæsi-
legu kveðskaparöld.
Þó að rímna-söngurinn sé hjáliðinn, verða kvöldvökurnar
alltaf meðal minna kærustu endurminninga. Þegar utandyra-
vinnu var lokið, peningur allur kominn í hús, búið að gefa
og brynna, settust allir að í baðstofunni. Þá fékk innandyra-
vinnan nýtt líf og fjör, undir sagnalestri föður míns og ann-
arra.
Síðar var ég á mjög fjölmennu heimili, Hafranesi í Reyðar-
firði, þar sem hálfur fjórði tugur heimafólks sat að vinnu
kvöld eftir kvöld á vetrum og hlýddi á sagnalestur. Og enn
get eg heyrt hina allt um hljómandi þrumurödd Guðmundar
Einarssonar, áður bónda þar. Málrómur hans var svo mikill
og sterkur, að hann yfirgnæfði leikandi hinn margvíslega
vinnuklið og fyllti hina gríðarstóru baðstofu, svo að hvert
orð heyrðist glöggt stafnanna á milli. Þar var margt ósvikið
handarvik unnið á kvöldvökunni:
Handa allra milli má
margvíst skoða tóvið,