Skinfaxi - 01.02.1991, Blaðsíða 26

V I Ð T A L
Gleöibros á Tandeimhjóli (fyrir blinda).
hitti Önnu Línu að máli til að forvitnast
nánar um þessi atriði.
Anna Lína telst ekki til þess hóps sem
fyrst var nefndur um tengsl við fatlaða
einstaklinga, en hvað varð til þess að
hún fékk svo mikinn áhuga á að starfa
með fötluðum einstaklingum?
„Ég kynntist fyrst íþróttum fatlaðra
þegar ég var í ÍKI á Laugarvatni 1981.
Það var m.a. Sigurður Guðmundsson,
sem þá var skólastjóri í Heiðarskóla í
Borgarfirði sem kom í skólann og var
með kynningu á sumarnámskeiðum
fyrir fatlaða og ófatlaða einstaklinga
sem vildu kynnast íþróttum fatlaða. Það
varð úr að um sumarið fór ég og
heimsótti þessar sumarbúðir og var þar
aðstoðarmaður í þrjá eftirminnilega
daga.
Ég gleymi því aldrei þegar ég stóð á
tröppunum í Heiðarskóla og átti að taka
á móti fullri rútu af fötluðu fólki, koma
þvíáherbergi og svofram eftirgötunum.
Mér leið hreint ekki vel og vissi ekki
hvernig þetta myndi fara, því ég hafði
ekki haft nein bein kynni af fötluðu
fólki, t.d. þroskaheftum. Ég hélt að ég
myndigjörsamlegaverðaeinsog afglapi
þarnaþegarblessaðfólkiðkæmi ímínar
hendur.
En það sem kom mér mjög á óvart var
að þessi stund var ein af þeim
eftirminnilegurstu frá þessum tíma, það
var hreinlega eins og allt þetta fólk væri
gamlir vinir mínir. Ég held að það hafi
verið þá sem áhugi minn á þessum
þjóðfélagshóp vaknaði fyriralvöru. Ég
hef stundum sagt að það sé eitthvað
óútskýranlegt sem sameinar þá sem
starfa að íþróttamamálum fatlaðra og
stuðlar að því að sá sem einu sinni
kemur í þennan hóp á mjög erfitt með
að yfirgefa hann þrátt fyrir ýmis
vandamál og álag sem því fylgir að
þjálfa og starfa að íþróttamálum fatlaðra
á Islandi.
Ef einhverjum
vesælum manni
varð á að opna
dyrnar..............
Þegar þú varst við nám þá kenndir þú í
flóttamannabúðum í Danmörku?
Já, ég vann í tvær vikur í flóttamanna-
búðum í Sandholmslejren, en þar var í
gangi tilraunaverkefni sem fólst íþví að
bjóða fólkinu upp á afþreyingu t.d.
íþróttir. Ég var m.a. með konur alls
staðar að úr heiminum í aerobic. Það
var mjög sérstakt að sjá þær í kjólum og
með klúta á höfðinu gera hinar ýmsu
æfingar eins og ekkert
væri. Smámsamanfengu
þó klútarnir að fjúka og
buxur og jafnvel
jogginggallarkomu ístað
kjóla. En ef einhverjum
vesælum karlmanni varð
það á að opna dyrnar á
húsinu þegar leikfimin
stóð sem hæst þá varð
heldur betur líf í
tuskunum og engu líkara
en minkur hefði komist
inn í hænsnakofa.
Segðu mér
frá
rannsóknum
þínum um
hlutverk
íþrótta í
endurhæfingu
Þetta lokaverkefni um hlutverk íþrótta í
endurhæfingu og tengsl heilbrigðis-
kerfisins og samfélagsins hér á landi
nreð tilliti til þessa, vann ég með Önnur
Bjarnadóttur sem stundaði sama nám
ogég. Viðbyrjuðumáþvíaðheimsækja
ótal aðila, bæði innan heilbrigðis-
kerfisins og einnig þá sem tengjast
þjálfun eða skipulagningu á þjálfun og
möguleikum fatlaðra og geðsjúkra til
þátttöku í íþróttum eða líkamsrækt.
Einnig leituðum við til fatlaðra
einstaklinga og foreldra þeirra sem
höfðu gengið í gegn um kerfið.
Niðurstaðan var alls staðar sú sama.
Þrátt fyrir þá staðreynd að íþróttir eru
ein besta leið fatlaðra til sjálfshjálpar er
það algjör tilviljun hvort starfsmenn
innan heilbrigðiskerfisins hvetja til
áframhaldandi endurhæfingar með
líkamsrækt eða minnast yfirleitt á þessa
staðreynd við sjúklinga sem oft eiga
mjög erfitt tímabil fyrir höndum þegar
endurhæfingu lýkur.
Ahrif lækna, sjúkraþjálfara og annarra
sem annast þessa einstaklinga eru
greinilega mjög sterk. Allir þeir sem
við töluðum við og höfðu verið hvattir
til þess að kynna sér þau íþróttatilboð
sem í boði væru fyrir fatlaða sögðust
taka þátt í einhverju slíku.
Margir sögðu að þeim hefði ekki verið
>
26
Skinfaxi