Skinfaxi - 01.02.1995, Síða 12

2. verðlaun í eldri flokki:
Island í dag
glæðast á undanfömum árum. Sfldin er yf-
irleitt veidd til söltunar. Loðnan er veidd í
nót og svo er einnig um síldina. Öll skip
hafa ákveðna veiðiheimild eða kvóta.
Kvótinn er nauðsynlegur en ef hans nyti
ekki við væru ef til vill sumar fisktegundir
ofveiddar sem myndi leiða til þess að
stofnamir minnkuðu.
Næst vil ég nefna íslenska vatnið sem
þykir einstakt fyrir það hvað það er bragð-
gott, hreint og tært. Þegar er hafinn útflutn-
ingur á því, en því er pakkað í neytenda-
umbúðir og selt þannig til margra landa,
einkum þó til Bretlands og Bandaríkjanna.
Tel ég að miklir möguleikar geti verið á
þessu sviði því að í fjölmörgum löndum er
vatn óhæft til drykkjar og gæti því þessi
grein veitt töluverðum fjölda fólks atvinnu.
Svo má ekki gleyma öllum raforkuvirkjun-
unum sem gera Island ákjósanlegan stað
fyrir stóriðju og annan orkufrekan iðnað.
Gæti stóriðja breytt talsverðu fyrir atvinnu-
lífið því að þannig verksmiðjur kalla á
heilmikinn mannafla. Einng hefur verið
talað um að hefja útflutning á raforku í
gegnum sæstreng sem flytti hana til ann-
arra landa, en sennilega er þessi leið of
kostnaðarsöm.
Jarðvarmi er orkulind sem aðeins að
litlu leyti er nýtt, en þó er notkun hans
hlutfallslega mest á hvem íbúa hér á ís-
landi. Sömu sögu er að segja um vatnið.
Árið 1988 var hlutfall orkugjafa sem notað
er á íslandi þannig: Vatnsorka 37%, jarð-
hiti um það bil 30%, olía um 30% og kol
um það bil 3%. Þessar tölur segja okkur
það að hér á landi höfum við hátt í 70% af
allri orku sem notuð er í landinu. Lít ég
framtíðina mjög björtum augum í þessum
efnum og gæti ég vel trúað að þetta hlutfall
gæti hækkað talsvert á næstu áratugum til
dæmis með tilkomu rafmagnsbfla.
Enn er þó ótalin ein stærsta auðlindin en
það er fólkið sem í landinu býr. Það er sú
auðlind sem við þurfum að hugsa sem mest
um því ef fólkið í landinu er vel menntað
og hæfileikar þess fá að njóta sín getur af-
koma landsins batnað.
Að endingu vil ég segja það að ef trúin
á landið og það afl sem í fólkinu býr fara
saman mun framtíðin verða björt og hagur
landsins standa með miklum blóma um
ókomna tíð.
Guðni K. Einarsson,
10. IJ Brekkubæjarskóla Akranesi
Upp á síðkastið hefur verið mjög ofar-
lega á baugi í þjóðmálaumræðunni hversu
mikilvægt það sé að efla og styrkja það
sem íslenskt er. Hver hefur ekki heyrt slag-
orðið „íslenskt - já, takk“?
Öllum ætti að vera það kappsmál að ís-
lensk framleiðsla megi verða sem mest og
best en það hefst ekki nema með sameigin-
Iegu átaki allrar þjóðarinnar. Ekki þýðir
fyrir litla þjóð norður í Atlantshafi að ein-
blína á fiskimiðin sem sinn eina kost til
lífsviðurværis. Við erum jú langt komin
með að veiða upp allan þann fisk sem hér
er að fá. Augljóst er því að á önnur mið
verður að leita. Ferðaþjónusta er sannar-
lega vænlegur kostur enda hefur aukning í
þeirri atvinnugrein orðið mest af þeim
greinum sem stundaðar eru. Ef við lítum til
frænda okkar Dana sjáum við hversu vel
þeim hefur tekist að halda á spilunum. Þeir
eru lítil þjóð sem flytur inn í landið alls
konar óunnar vörur en út fullunnar iðnað-
arvörur svo sem hrísgrjón, glervörur, ým-
iss konar listiðnað, matvæli, drykkjarföng
og fleira. Hrávaran til allrar þessarar fram-
leiðslu er flutt inn í landið og síðan full-
unnin og send út um allan heim. Eg álít að
við getum eitthvað af þessu lært og nýtt
okkur. Auðvitað ber okkur að nota eins og
hægt er af íslensku hráefni fyrst og fremst.
Það þarf að ganga skipulega til verks og
standa saman, en ekki að hver sé að pukra
í sínu homi og jafnvel eyðileggja fyrir öðr-
um. Til dæmis þótti vatnsútflutningur væn-
legur kostur þar sem við höfum besta vatn
í heimi. Allir vita hvemig það gekk. Fyrst
voru tveir aðilar á íslandi sem fluttu út
vatn, nú eru þeir margir og skemma hver
fyrir öðmm. Þetta á að vera okkur víti til
varnaðar. Tökum einnig sem dæmi að í
litlum bæ er einn aðili sem ákveður að
stofna pizzastað og reksturinn gengur
mjög vel þar til aðrir aðilar vilja græða
eins mikið og hinn. Þá vandast málið nú
heldur betur. Sorglega oft verður endirinn
sá að allir verða gjaldþrota. Sama gamla
sagan, það vantar skipulag og samstöðu.
Sömu sögu má segja um mjólkurbúin, slát-
urhúsin og frystihúsin. Svona er ísland í
dag.
Ásdís Ragna Einarsdóttir,
10.A, Holtaskóla Keflavík
12
Skinfaxi