Skinfaxi - 01.02.1997, Síða 47

Hvernig kviknaði áhugi þinn á sjónvarpi?
„Ég veit það nú ekki. Ég held að hann hafi nú ekki kviknað
alminnilega fyrr en eftir að ég byrjaði. Dagblöðin komu fyrst, ég
var á Þjóðviljanum og
svo á Mogganum en
svo var mér boðin
vinna hjá Sjónvarpinu
árið 1991. Mér hafði
alltaf fundist
sjónvarpið stærst og
því var það ákveðinn
áfangi á leið minni
upp á við. í
sjónvarpinu eru
tækifærin líka miklu
meiri og það er hægt
að gera miklu stærri
hluti þar.“
Var ekkert erfitt aö
venjast því aö
standa fyrir framan
myndavél?
„Erfitt? Það var mjög
erfitt og ef ég er alveg
hreinskilinn þá voru
fyrstu tveir mánuðirnir algjör martröð. Eg er mjög dimmraddaður
og mér fannst ég allt of þungur og kannski grimmur. Á þessum
tíma hugsaði ég oft að þetta væri nú ekkert fyrir mig og hugsaði
oft aftur til dagblaðanna."
En svo eftir aö þú vandist nýjum fjölmiðli fórstu aö ferðast á
milli deilda þar innanhúss?
„Já, ég var á íþróttadeildinni í tvö ár og svo á fréttastofunni í tvö
ár og nú er ég að klára annað árið mitt í Dagsljósi. Ég fer svo á
fréttastofuna í sumar og svo vonandi aftur í Dagsljós.“
Hvaö eruð þiö mörg sem vinnið aö Dagsljósi?
„Við erum átta sem vinnum að beint að gerð þáttarins en svo eru
auðvitað tæknimenn, Ijósamenn og aðrir sem sjá um að koma
okkur í loftið. Mér finnst þetta mjög þægileg vinna og um leið og
ég náði úr mér fyrsta hrolli þá hefur þetta verið mjög skemmtileg
vinna. Ég finn ekki mikið fyrir stressi og finnst skemmtilegast
aðföllu að vera í útsendingunni um kvöldið.“
Er ekkert erfitt aö vera alltaf upplagöur í útsendingu?
„Nei, mér finnst það ekki. Það þarf auðvitað sérstakan karakter í
þetta og ég held að ég sé bara svo heppinn að hafa hann. Ég er
allavega mjög ánægður í þessu starfi og ég held að þetta henti
mér ágætlega. Við erum alltaf með áhugavert fólk í viðtölum
okkar og ég þarf aldrei að gera mér upp áhuga á því fólki sem ég
tala við. Mér finnst gaman að hitta og kynnast nýju fólki og þess
vegna held ég að starfið eigi sérstaklega vel við mig.“
Er erfitt aö finna efni í þessa fjóra þætti á viku?
„Við höfum ákveðin standart á efninu og það kemur kannski
stundum fyrir að við þurfum aðeins að lækka standartinn en það
er alveg nóg um að vera hérna á íslandi. Það hjálpar líka að við
erum átta sem vinnum að þættinum og það eru allir að grafa upp
efni í sínu horni.“
Nú ert þú búinn aö vera í fimm ár í sjónvarpi og segist hafa
gaman af. Ert þú kannski næsti Ómar Ragnarsson?
„Ég held að allir hljóti að óska þess að hafa þá orku sem Ómar
Ragnarsson hefur. Vinna í sjónvarpi er mjög óregluleg og mikið
um vaktarvinnu svo maður veit ekki hversu lengi maður endist í
þessu. í dag hef ég mjög gaman að þessu og svo lengi sem mér
líður þannig sé ég mig ekki fara héðan.“
Hvaö er þaö neyðarlegasta sem hefur komið fyrir þig í
útsendingu?
„Vá, það er svo margt en tvennt er sérstaklega minnistætt og
bæði skiptin var ég að vinna á fréttastofunni. í fyrra skiptið átti í
ég að fara í útsendingu í fréttaskeytinu sem var þá klukkan fimm
á daginn. Ég var ekkert orðinn vanur því að fara í útsendingu á
þessum tíma og einn daginn gleymdi ég mér alveg. Ég hljóp inn
í smink og svo tuttugu og fimm sekúndur í hleyp ég af stað upp
tröppurnar og skelli mér í stólinn. En eftir þennan stutta sprett
náði ég varla andanum og þegar ég átti að fara að lesa kom ég
ekki upp neinu einasta orði. í hitt skiptið var ég líka í
fréttaskeytinu en þá var ég að lesa skeytið þegar Helgi Már
ákvað að skríða fyrir aftan myndavélina og sat svo
einhvernveginn fastur þar. Ég byrjaði auðvitað að hlæja og
þegar maður byrjar að hlæja í útsendingu er oft erfitt að hætta
því. Það var alla vega eins gott að við vorum ekki með neinar
fréttir af slysum eða neinu alvarlegra."
Ef viö snúum okkur aö allt ööru. Ferð þú mikið út að
skemmta þér?
„Nei, ég geri ekki mikið af því en það er helst þegar eitthvað
sérstakt er að gerast hjá fjölskyldunni eða vinahópnum."
Fórstu mikið út á lífið sem unglingur?
„Ég var mikið í íþróttunum og liðið sem ég var í var kannski aldrei
það gott að við tækjum íþróttirnar nægilega alvarlega. Hópurinn
var mjög samrýndur utan æfinganna og við fórum mikið út að
skemmta okkur og drukkum kannski of mikið.“
Nú ert þú fjölmiölamaöur og hefur fylgst meö þeirri umræöu
sem verið hefur um vímuefnanotkun ungs fólks í dag.
Heldur þú aö unglingar í dag nota vímuefni í meiri mæli en
unglingar fyrir kannski tíu árum?
„Nei, ég held að neyslan sé kannski ekkert mikið meiri. Ég held
að það séu aðallega fréttirnar sem hafa breyst. Ég man til
dæmis eftir skólaböllum þar sem einhverjir einn eða tveir voru
lamdir og fóru á spítala jafnvel með beinbrot. í þá daga var
ekkert fjallað um það en í dag yrði það líklega ein af aðalfréttum
kvöldsins. En það sem hefur kannski líka breyst er að nú eru
unglingarnir í miklu sterkari efnum heldur en unglingar voru þegar
ég var að alast upp. í þá daga var engin e-tafla og undantekning
að einhver væri á spítti en í dag virðist vera allt of mikið um þessi
efni.“
Er eitthvaö hægt aö gera til aö stemma stigu viö þessari
þróun?
„Ég held að það þurfi að leyfa unglingum umgangast vín og ekki
gera áfengi að
bannvöru. Léttvín
og bjór er eitthvað
sem ungt fólk ætti
að byrja á að
drekka, ef það
ætlar að byrja á
annað borð. Hérna
á íslandi byrja
krakkarnir hins
vegar á sterkum
landa eða
hættulegri efnum.
Ég held að það
væri gott ef ungt
fólk mundi læra að
umgangast vín og
læra að fara með
það. Ég er viss um
að þá yrðu
vandamálinn færri.“
Þú vilt semsagt
ekki að áfengi sé
eins mikil
bannvara og hún er í dag?
„Ég tel bara að við verðum að horfa raunhæft á málin. Við lifum í
samfélagi þar sem áfengi er til staðar og eins og allt annað í
þessu samfélagi verðum við að læra að lifa með því. Ég held að
svona slagorð eins og „Eiturlyfjalaust ísland árið 2000“ sé algjört
kjaftæði. Af hverju ekki að vera raunhæf og nota peningana í
einhvað forvarnastarf sem er aðeins nær veruleikanum sem við
lifum í.“
47