Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1950, Blaðsíða 10

magnað og ógnþrungið, að sagan hans hefur
orðið arfsögn í ætt minni“.
Og sagan, sem Abdul Móracl lét forföður sinn
segja, var eitthvað á þessa leið í lauslegri ís-
lenzkri þýðingu:
„Það var kyrrlát nótt, er við sáum ísland
fyrst — en vornóttin þar norður frá er björt
eins og dagurinn. Framundan blasti við lítil
hvilft í skeifumynduðum fjallahring. Við mjök-
uðumst austur með ströndinni, undir morgun-
inn settum við út fjórar fleytur, þar sem fjöll-
in sköguðu lengst fram til sævarins, mönnuð-
um þær, rérum knálega upp að sendinni skaga-
tánni, vopnaðir byssum og korðahnífum. Grá-
hærðir selir sveimuðu kring um bátana, fagur-
eygðir og spyrjandi. En þegar kenndi grunns,
var hlaupið út, þanggróðurinn í fjörumálinu
var háll og hráslagalegur, sæfarendurnir hrös-
uðu við hvert fótmál, meðan þeir brýndu fleyt-
unum upp á þetta ókunna land. Svo hófst ferða-
lagið móti leyndardómum þess.
Hrikalegar hamraborgir gnæfðu við himin-
inn, sem var kolgrár og hryssingslegur, veðra-
hvinurinn gnauðaði í berggnípum og fjalla-
skörðum. Og svo fór að rigna ákaflega. Við
gengum vestur með fjallinu, höfðum af sjón-
um séð bæjarþúst í grænum hvammi handan við
axlarsporðinn.
Þetta var lágreist húsaþyi’ping, hlaðin úr
torfi og grjóti, þök vallgróin. Býlið kúrði þarna
í kvosinni, smátt og vingjarnlegt, öruggt í
faðmi tindsins, sem slútti yfir byggðinni. Sjálf-
sagt hefðum við átt að draga skó af fótum
okkar og ganga hljóðir inn í þennan frumstæða
bæ.
En við vorum ræningjar, fórum um litla bæ-
inn með harki og hávaða, rannsökuðum hvern
ranghala; fólkið var flúið, hafði sýnilega farið
í flýti, rétt áður en við komum. Ránsfengurinn
var fremur rýr að vöxtum, en við brutum og
brömluðum, hjuggum setstokka og rúmbálka,
kistur og þiljur, gerðum gys að þeim frum-
stæðu, náttúrubörnum, er byggðu þessa nöktu
og köldu úthafseyju, þar sem trjábolir, sem
hafstraumar flytja frá fjarlægum skógum, eru
dásamlegar gjafir Allahs.
Regnið var orðið að skýfalli. Á augabragði
var allt komið á flot í fossandi vatnselg. Veðrið
var hlýtt, regnið eins og notalegt þrifabað. Við
þrömmuðum lengra inn með fjallinu. Þokumóða
huidi útsýn, þó sást grilla í hamrana ofan við
okkur. Þar ginu við kolsvartir hellismunnar og
stórvaxnir steindrangar, sem tóku á sig mennsk-
ar myndir og krepptu ógnandi hnefa.
Og þá kom það.
Það kom eins og reiðarþruma. Við höfðum
að vísu orðið varir við smáslæðing í skriðun-
um, steinvölur, sem komu skoppandi ofan úr
tindinum. En allt í einu brast fjallið. Hávað-
inn var óskaplegur. Hvað eru fallbyssudunur
hjá gnýnum í íslenzku fjöllunum? Hvað eru
reykský púðursins hjá rykmekkinum og eld-
glæringunum, sem stíga upp í himingeiminn,
þegar fjallstindarnir hrapa þarna norður frá?
Ef við hefðum verið komnir ofurlítið lengra
frá bænum, hefðu örlög okkar orðið þau, að
leggjast lemstraðir í skriðufallið; þá hefðu bein
okkar bliknað og blásið í urðinni, eða verið
nöguð af melrökkum.
Við lögðum á flótta, — æðisgenginn flótta.
Það var ekki gefin skipun um undanhald, þarna
varð ekki mælt svo hátt, að mannseyrað greindi
orðaskil. En orð spámannsins, sem skráð eru í
81. súra Kóransins, smugu í gegn um vitund
okkar.
„Þegar sólin skrælnar, þegar stjörnurnar
hrapa, þegar fjöllin skríða fram, þegar úlfalda-
kaplar, fylfullir á tíunda mánuði, ganga van-
hirtir, þegar veiðidýrin hnappa sig, þegar sýð-
ur í höfunum, þegar sálirnar sameinast, þegar
kviksettir spyrja fyrir hverja sök þeir voru
vegnir, þegar bókum er flett upp, þegar him-
inninn er sviptur hýðinu, þegar kviknar í hel-
víti og paradís nálgast, þá sér sálin, hvað hún
hefur aðhafst“.
Og við báðum Allah um vernd og miskunn.
Við náðum bátunum, sprengmóðir — þá
var þungur súgur við ströndina. Þó komumst
við fram úr sogunum eftir gustmiklar slorbár-
ur, sem skoluðu út nokkru af ránsfengnum.
Það voru ekki hetjulegir náungar, sem stigu
á skipsfjöl, — það voru lúpulegir og dasaðir
menn, sem höfðu ætlað að tortíma lítilli, frið-
samri sveitabyggð, en sjálfir nærri orðið tor-
tímingu að bráð.
Og slík skelfingar tortíming ... slíkur dóma-
dagsskarkali... slíkt ægivald náttúruundr-
anna . .. finnst hvergi jafn stórkostlegt eins og
á íslandi, eyjunni í norðrinu, þar sem vornóttin
er björt eins og dagurinn .. . “.
Algiermaðurinn þagnaði, kveikti í nýjum
vindlingi, starði fram fyrir sig í þungum þönk-
um. Loks sneri hann sér að mér.
„Kannt þú sögu um það, íslendingur, að fjöll-
in þín hafi stökkt Tyrkjum á flótta?“
„Nei“, sagði ég. „Ég hef aldrei heyrt þess
getið. En til forna voru á íslandi landvættir,
sem voru þjóðinni hollar. Táknmynd þeirra er
í ríkisskjaldarmerkinu okkar“.
„Ef til vill hafa þeir ekki ennþá yfirgefið
íslenzku fjöllin“, sagði Abdul Mórad.
Glóðin í vindlingnum hans lýsti, eins og lítil
12G
VÍ KI N G U R