Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1964, Síða 33

Hreinn Sigurvinsson.
Þórir Jónsson.
Pálmi Guðmundsson.
Martin Taunsen.
Mummi kom að vísu ekki að landi á venju-
legum tíma, og vegna þess að ekki hafði heyrzt
í talstöð lxans síðan um liádegi, var Slysavarna-
félaginu gert aðvart.
Til Sæfellsins lieyrðist kl. 24, aðfaranótt
sunnudagsins, og þá gerði formaðurinn ráð fyr-
ir að verða lieima kl. 8 á sunnudagsmorgun.
Það hrást einnig, en margt gat tafið.
Um það leyti var leit hafin að Mumma á sjó
og lir lofti, því þá þótti sýnt, að hann liefði
orðið fyrir alvarlegu áfalli. En báðir bátarnir.
— Nei, það var svo ótrúlegt og þungt áfall, að
því vildi enginn trúa, meðan anuað var hægt.
Síðar urðu menn að trúa. Björgunarbátur af
Mumma fannst á sunnudagskvöld. Tveir menn
höfðu bjargazt, en fjórir farist, og þriggja daga
leit að Sæfelli, á landi, sjó og úr lofti, bar eng-
an árangur. Það voru dimmir dagar og erfiðir.
En á þeim dögum kom líka víða skýrt í ljós
hetjulund fólksins, sem bíður, fólksins, sem
missir.
Minnisstæðust verða mér ummæli, sem ég
heyrði höfð eftir 15 ára stúlku, sem missti föð-
ur sinn af Mumma, þegar liún vissi að annar
maður liafði bjargazt, sem átti 4 ungbörn:
„Það var gott, að liann Óli skyldi bjargast.“
Svo mæla ekki á slíkri stundu þeir, sem eru
„lítilla sanda, lítilla sæva.“
Það er þungt áfall fyrir lítið sjávarþorp að
missa tvo góða háta, sem áttu að sækja björg í
bú á komandi vetri. Hitt er þó miklu þyngra
að missa sjö vaska drengi úr þeirri stétt, þar
sem sízt má vera autt rúm eða illa skipað.
Nöfn þeirra liafa verið skráð í fréttum blað-
anna, en þegar hlöð eru týnd og skrár gulnað-
ar, munu nöfn þeirra geymast í hugum þeirra,
sem þekkja þá, unnu með þeim á sjó og landi
og nutu góðs af sókn þeirra á viðsjálum sæ.
En fyrst og fremst munu þau geymast í liug
og hjarta ástvina þeirra, sem eftir lifa.
Þeim sendum við dýpstu samúðarkveðjur
okkar, þó orð séu léttvæg þeim, sem svo mikils
hafa misst.
Hjörtur Hjálmarsson.
VIKINGUR
247