Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1964, Qupperneq 41

Fulltrúar á landsþingi' slysavarnafélagsins framan vi'ð björg-
unarstöð Ingólfs i Örfirisey. Þeir eru að skoða gúmmibjörgun-
' arbát slysavarnafélagsi m. — Ljósm.: Stcfán Nikulásson.
útbúnaði og með það fyrir aug-
um var erindið flutt. Tilraunir
til að fá fólk til að trúa því að
stjórn Slysavarnafélagsins eða
ég persónulega hafi verið and-
vígur gúmbátum sem björgunar-
tækjum, er alveg út í hött og
nægir þar að benda á yfirlýsingu
Valgarðs Þorkelssonar, skip-
stjóra, hér í blaðinu. Aðrar get-
sakir Gísla í þessu sambandi eru
honum ekki sæmandi. Hann neit-
ar að viðurkenna, að Slysavarna-
félag Islands hafi eignast gúm-
bát 1944, af því að hann hafi
hvergi fundið staf um það í Ár-
bók félagsins.
Ef takast mætti að sannfæra
Gísla, hvað þetta snertir, þá
fylgir hénneð mynd af slysa-
varnafélagsfulltrúum utan af
landi, vera að skoða gúmbjörg-
unarbát félagsins framan við
björgunarstöðina í Örfirsey. —
Myndin birtist í dagblaði í
Reykjavík áður en gúmbátar
voru teknir í notkun í Vest-
mannaeyjum og áður en nokkur
íslendingur hafði bjargast í
gúmbáti. Gísli ásakar mig fyrir
að fara rangt með atriði er m.b.
Veiga fórst, segir að ég hafi ekki
haft hugmynd um þennan at-
burð fyrr en mér hafi verið sagt
frá þessu á 20. þingi F.F.S.Í.
Bágt á ég með að skilja hvernig
Gísli hefur farið framhjá skrá-
setningu minni á þessu slysi í
Árbókinni, eins vel og hann seg-
ist hafa kynnt sér hana. í árs-
skýrslunni frá 1952 er þó hægt
að lesa um þetta á tveimur stöð-
um. Um björgun mannanna á
bls. 61 og á bis. 72, nöfnum
þeirra, sem drukknuðu, aldri
þeirra og helztu upplýsingum
eins og venjulegt er. Ég skal
viðurkenna, að í Árbókinni er
því miður sagt rangt frá tölu
áhafnarinnar á Veigu og einnig
í erindi mínu og sést því hvaðan
ég hefi heimildina. En eins og
ég sagði fyrr, þá er aðeins
minnst á slysin til lærdóms og
varnaðar. Nú hefur enn skeð
hörmulegt slys, þegar Mummi
frá Flateyri fórst. Aðeins tveir
menn björguðust fyrir einhverja
sérstaka guðsmildi, enda þótt
skipið sé útbúið tveimur gúm-
bátum. Getum við varast að láta
okkur detta í hug að fleiri hefðu
bjargast, ef hægt hefði verið að
losa gúmbátana með einu hand-
taki, þegar báturinn fékk áfall-
ið? Kom ekki þarna í ljós þörf
fyrir, að bátarnir væru betur út-
búnir, að tiltæk væru skjólföt og
gúmbátsþakið styrkt með nylon-
neti eða öðru móti, svo að það
áhættulaust gæti borið mennina
þegar bátnum hvolfdi, sem kom
fyrir hvað eftir annað. Hefði
þakið þolað það, ef að í bátnum
hefðu verið eins margir menn og
hann gat borið?
Hvað snertir útbúnað, til þess
Rekakkeris-eldflaugin í notkun. Rekakkeri gúmbáta þyrftu að vera af sömu
stærð og þetta til að koma að verulegu gagni.
VÍKINGUR
255