Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1967, Qupperneq 2

Framtíðarhugsjónir hans voru
á þá leið, að fiskveiðar Breta
hæfu sig' upp úr tólfta sæti með-
al fiskveiðiþjóða, sem þær nú
væru í og að þær yrðu komnar
upp í fyrsta sætið árið 1980!
Með slíku átaki mundi þjóðin
auka sína eigin fiskneyzlu, verða
sjálfri sér nóg í þeim efnum og
jafnvel geta miðlað öðrum þjóð-
um, sem hefðu síaukna þörf fyr-
ir þessa fæðu.
Skoðanir R. Mathews báru
ekki ellimörk með sér. Hann vill
hefja brezkar úthafsfiskveiðar
til vegs á ný, — að þessi at-
vinnugrein verði fær um að taka
við síauknum f j ölda ungra manna,
og að komandi kynslóðir þjóðar-
innar megi á þennan hátt erfa
aítur foryztuhlutverk Breta á
höfum úti.
Hann taldi nauðsynlegt að
hækka fjárveitingar til hafrann-
sókna og fiskveiðitilrauna og
uppbyggingu fiskveiðanna upp í
600 millj. kr. árlega.
Þá benti hann á að Johnson
forseti hefði nýlega sent Banda-
ríkjaþingi erindi um allt að 2000
millj. kr. fjárveitingu til efling-
ar fiskveiðanna.
Sem andstæðu við framtíðar-
drauma þessa forustumanns
Breta í fiskimálum, lýsti hann
þeirri martröð, sem> hafði gripið
hann við þá tilhugsun að árið
1980 væru brezkar fiskveiðar
reknar með gömlum úreltum
skipum, lafandi á opinberum
styrkjum, alls ófærar um að
mæta neyzluþörf þjóðarinnar.
Úthafsmiðin ónotuð. Sjómenn
flýðu í land, — og jafnvel þótt
ríkisstjórnin vildi þá hefjast
handa með endurnýjun, væri það
of seint. Þá væri orðinn svo mik-
ill skortur á þjálfuðu fólki.
Þessi atriði, sem hér hafa ver-
ið rakin stuttlega úr ræðu hins
aldna Sir Roy Mathews, gefur
okkur nokkra hugmund um,
hvernig stefnan verður í fisk-
veiðum Breta og gæti að ein-
hverju leyti orðið lærdómsrík
fyrir okkur, enda þótt hér sé
hugsað í mælikvarða milljónah
þjóðar.
sjóviivivuskóli.
Það mun hafa verið árið 1962,
að Eggert G. Þorsteinsson, núv.
sjávarútvegsmálaráðh. og Pétur
Sigurðsson ,alþ.m., lögðu fram á
Alþingi frumvarp um endurskoð-
un á fræðslutilhögun skipstjórn-
armanna. Var þar m.a. lagt til
að stofnaður yrði Sjóvinnuskóli,
með það fyrir augum að gefa
ungum sjómannsefnum kost á
kennslu í sjóvinnu allskonar, svo
sem fiskverkun, meðferð veiðar-
færa o.s.frv.
Frumvarp sem þetta hefði auð-
vitað átt að fljúga í gegnum Al-
þingi og slíkur skóli tekinn til
starfa fyrir löngu. — En önnur
hefir nú orðið raunin á.
Með þeirri vaxandi einhæfni í
fiskveiðum, sem þróast hafa hjá
okkur hin síðari ár, er þörfin á
slíkum skóla orðin ærið brýn.
Sú spurning er orðin áleitin
hjá mörgum hugsandi manni og
þá sérstaklega eldri sjómönnum,
hversu hár hundraðshluti þeirra,
er prófi ljúka úr Sjómannaskól-
anum kunni t.d. að fletja, salta,
eða ísa fisk svo nokkur mynd sé
á. Jafnvel kunni þó nokkrir, sem
ljúka farmannanámi, ekki allar
vír-, eða tógsplæsingar til hlítar.
Sá tími er löngu liðinn þegar
unglingar hófu sjómennsku á
árabátum eða seglskipum á ferm-
ingaraldri og þar innan við og
lærðu undirstöðu sj ómennskunn-
ar og öll þau handbrögð, sem
þeirri lífsbaráttu fylgdi til hlít-
ar. Til að brúa það bil, sem þarna
hefir orðið í aðstöðu til raun-
hæfrar verkmenningar við fisk-
veiðar og siglingar, verður full-
kominn Sjóvinnuskóli eina lausn-
in.
Hér verður nú staðar numið —
að sinni. Mörg undanfarin ár
hefir þessum málum og öðrum,
er til bóta mættu verða, verið
hreyft og því verður haldið
áfram, þrátt fyrir það, að illa
hafi gengið að þoka þeim í höfn.
En kannske kemur einhverntíma
að því, að „dropinn holar stein-
inn.“
114
VlKINGUR