Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1980, Page 59

Gamla konan staulaðist inn til
læknisins og settist niður.
— Það er kynlífið, sagði hún. —
Ég og maðurinn minn fáum ekki
eins mikla ánægju út úr því og
héma áður fyrr. Mér kom í hug,
að læknirinn gæti hjálpað upp á
sakimar.
— Hvað ert þú gömul?
— 76.
— Og hvað er hann gamall?
— 81.
— Hvenær tókstu fyrst eftir
erfiðleikum í þessu sambandi?
— Tvisvar í gærkvöldi og svo
einu sinni í viðbót í morgun.
— Þú ert og verður pörupiltur
og ónytjungur, æpti móðirin að
síðhærðum syni sínum. — Líttu
bara á pabba þinn á Hrauninu.
Nú hefur dómur hans verið styttur
um tvö ár vegna góðrar hegðunar.
— Það var einu sinni ungur og
laglegur krabbi, sem varð glóandi
ástfanginn af humri. Hann var al-
deilis rauður og sjóðandi af tómri
ást, en humarinn vildi ekki sjá
hann, af þeirri einföldu ástæðu að
krabbinn gekk út á hlið, einsog
krabba er siður. Krabbinn fór burt
í öngum sínum.
Nokkrum dögum síðar mættust
þau aftur af tilviljun. En hvað var
nú þetta? Krabbinn kom labbandi
á móti humrinum og gekk nú
beint strik.
— Loksins, elskan mín, sagði
humarungfrúin. — Komdu í
klæmar á mér! Þetta hefur þú gert
vegna mín!
— Haltu þér saman! orgaði
krabbinn. — Ég hef ekki gert neitt
fyrir neinn. Ég er blindfullur!
Önug eiginkona nautabanans
við sigrihrósandi bónda sinn: —
Já, víst varst þú verðlaunaður með
eyrum nautsins, halanum og
klaufunum, en eina partinn af því,
sem þú hefðir þurft á að halda,
hann fékkstu ekki!
— Best að ég segi þér ekki meira
nú, læknir, þú ert búinn að fá
næga æsingu fyrir daginn.
VÍKINGUR
59