Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1981, Blaðsíða 13

r
Eg lærdi ungur að bera
viröingu fyrir þorskinum
Þorbjörn Eyjólfsson verkstjóri segir frá vinnu sinni hjá Einari Þorgilssyni
Klukkan hálfellefu hafði ég mælt mér mót við hann Þorbjörn. Hún var
víst rétt tæplega það þegar ég renndi upp að húsinu þar sem hann á heima,
við Amarhraun. Hann beið mín á tröppunum. Nújá, hugsaði ég, vonandi
verð ég þá í náðinni, fyrst ég kem á réttum tíma.
Hann býður mér strax í stuttan biltúr, rétt vestur fyrir húsið sitt,
þangað sem áður var mikið athafnasvæði Einars Þorgilssonar og co. Það
er rétt sunnan við Sjónarhól við Reykjavíkurveg, þar í hrauninu. Þar eru
fiskverkunarhús, m.a. þurrkhús frá 1929. Nú er kyrrð og tóm yfir þessum
húsum. Sunnan við þurrkhúsið er fiskreitur að gróa upp, með svo fagur-
lega hlöðnum kanti að maður sér fyrir sér verkhagar hendur fella hrjúft
hraungrjótið í langa legu. Þar var áður iðandi mannlíf í drifhvítum
saltfiski.
Líf sem enn kvikar í hreyfingum Þorbjarnar og tali. Hann er 72ja ára,
snarlegur meðalmaður, fattur í baki, svolítið rauðsprengdur í andliti.
Hefur ekki alltaf sofið mikið, hugsa ég. Hann vekur upp liðna daga.
Ég er fæddur hérna í Hafnar-
firði. Solveig systir mín, sem er elst
okkar systkina er aftur fædd í
Selvognum. Foreldrar mínir
bjuggu fyrst þar, í Nesi, en fluttust
i Hafnarfjörð 1908. Faðir minn
var Eyjólfur Þorbjarnarson frá
Nesi. Hann drukknaði á Snorra
goða 1919. Móðir mín var ættuð
Einar Þorgilsson.
VÍKINGUR
héma frá Setbergi og hét Vilborg
Eiríksdóttir, var alin upp hjá afa
sínum og ömmu, Jóni hérna á
Setbergi og konu hans Vilborgu.
Mamma dó 1968.
Ég er fæddur 6. apríl 1909. Er 10
ára þegar pabbi deyr. Við vorum 5
systkin, Solveig elst, svo Jón,
Guðmunda og Kristín. Kristín og
Jón eru dáin. Jón dó úr afleiðing-
um spönsku veikinnar. Ég fékk
spönsku veikina aldrei. Gaddur-
inn þá um veturinn, 1918, var upp
í 27 stig, blankalogn og móða hér
yfir öllum bænum. Karlinn hann
Þorbjöm afi minn fór alltaf með
mig upp á öldur, upp fyrir kirkju-
garð, á hverjum einasta degi. Ég
ætlaði nú að stinga af, þótti þetta
óþarfi. Þá tók hann í öxlina á mér
og hélt á mér. Ég get haldið á þér
ennþá nafni minn, sagði hann.
Hann sagði að ég ætti að fara
þama upp eftir til að anda að mér
hreinu lofti. Við fengum aldrei
pestina. Þá lá margt fólk þama við
Þorbjöm Eyjólfsson.
Jófríðarstaðaveginn, — við áttum
heima í næsta húsi við Jófríðar-
staði — og við vorum að gegna
skepnum allan daginn, því að
margir áttu kindur og hesta sem
þurfti að sinna.
Við lifðum auðvitað mikið á
sjónum. Pabbi var sjómaður. En
afi var í sambýli við okkur, og
hann átti kindur og það hélt nú í
okkur lífinu. En fisk höfðum við
nógan. Þó varð nú minna um
hann eftir að pabbi drukknaði, en
það voru alltaf einhverjir sem
gáfu okkur í soðið.
Dánarbætumar voru ekki háar.
Mannskrokkurinn var þá ekki
hátt metinn. 1500 krónur voru
tryggingin - krónan var nú stælt-
ari þá en nú, en Thor Jensen sendi
13