Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1981, Blaðsíða 14

unum inn. En það leið nú yfir
hann, og Hallbjörg segist ekki geta
horft á þetta. Þá segir Sveinn:
Náðu í strákorminn. Ég var
náttúrulega vakandi. Fyrstu orðin
sem Bjarni segir við mig: Held-
urðu að þú getir þetta? Hann getur
það ef hann nennir því, segir
Sveinn. Svo sýndi Bjarni mér
hvernig ég átti að taka um hælinn
og ristina og toga í. Svo segir
Bjarni: Láttu bara aftur augun,
væni minn, þá veistu ekkert af
þessu. Ég gerði það, en ég skalf
eins og hundur. Sveinn varð aldrei
jafngóður eftir þetta.
Ég byrjaði að vinna hjá Einari
Þorgilssyni, þegar ég var 14 ára.
Fyrst var ég sendill. Svo var ég í
vaskhúsinu að telja frá á daginn
og svo fór maður inn í búð að fylla
skúffurnar af vörum, og svo að
sendast.
Einar keypti mikið af fiski og
hafði mikla verslun suður á nes,
bæði í Keflavík, Grindavík, í
Garð og Hafnir. Fiskurinn var
allur verkaður hér og seldur þurr.
Þetta voru gíðarlega mikil umsvif.
Og Einar gat alltaf selt sína vöru,
hún var vönduð. Hann merkti sína
Náðu í strákorminn
En ég var þama í Krýsuvík
þegar hann meiddist í berginu
hann Sveinn Einarsson frá Reyni í
Mýrdal. Hann var að síga. Ég svaf
hjá Sveini, og honum þótti ég víst
fara heldur illa í rúmi, því að það
kom fyrir að ég vaknaði í hafti á
morgnana. Þá batt hann saman á
mér fæturna með trefli, svo að ég
sparkaði ekki nema þá með báð-
um í einu. Sveinn var borinn heim
Kanturinn á fiskrcitnum var hlaðinn af mönnum sem höfðu ekki önnur verkfæri en
járnkarl, haka og skóflu. Einar heitinn lét hlaða kantinn 1929 í akkorði, og það komust
ekki aðrir að en fjölskyldumenn. Þegar upp var staðið höfðu karlarnir 5 aurum meira á
tímann en þeir sem unnu á eyrinni.
Þetta er þurrkhús sem Einar Þorgilsson lét byggja 1929. Það tók 2 klukkustundir og 15
mínútur að fylla þurrkklefana í húsinu og álíka tíma að taka úr þeim aftur. 18 stúlkur
unnu við þetta og 2 karlmenn. Þetta var ákaflega fullkomið hús á sínum tíma. Fiskreitur
í forgrunni. Myndin er tekin eitthvað upp úr 1930.
Ólaf son sinn til okkar með aðrar
1500 krónur frá sér. Það var auð-
vitað látið í sparisjóð og ekki not-
að nema í ýtrustu neyð. Fyrir
þetta gátum við staðið í skilum
með húsið.
Við hjálpuðumst að systkinin
að sjá fyrir heimilinu. Ég var í
sveit á sumrin fram til 13 ára ald-
urs. Ég var í Krýsuvík hjá frænd-
fólki mínu, Þorvarði Þorvarðar-
syni, sem síðar var verkstjóri í
mörg ár hjá Júpiter og Mars, og
systur hans Hallbjörgu. Þegar ég
fór fyrst, var ég hafður ofan í milli
bagga alla leið suður í Krýsuvík.
Ég var þama í tvö ár hjá Þorvarði
og Hallbjörgu, en svo fluttust þau
að Hvassahrauni.
á tvöföldu brekáni. Það var ljótt
að sjá hann, beinin stóðu út úr
fótleggnum. Það hrapaði á hann
stór steinn. Bjarni Sbæbjörnsson
læknir var þá nýsestur að hérna í
Hafnarfirði, og hann kom suður
eftir með Þorvarði um klukkan
fjögur um nóttina. Þorvarður var
eini karlmaðurinn heima, og hann
átti að halda í fótinn á Sveini
meðan Bjarni var að troða bein-
14
VÍKINGUR