Náttúrufræðingurinn - 1943, Blaðsíða 11

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
57
að hlutir vökna ekki, og sama máli gegnir um „þurra“ þoku.
Þegar þokan er „vot“, eru droparnir orðnir stærri, en þó ekki
svo stórir, að vér finnum dropaskil. Hlutir vökna líkt og
i áfalli eða dögg. Þegar þvermál dropanna er farið að nálgast
Vio úr mm, þá getum vér aðgreint þá, og þá köllum vér úrkomuna
úða eða súld. 1 venjulegri rigningu er algengasta dropastærðin
nun, en gelur verið meiri eða minni. Stærslir eru droparnir i
áköfum skúrum og geta orðið allt að 5.5 mm. Eftir því sem drop-
arnir stækka, verður fallliraði þeirra meiri, en vegna mótstöðu
loftsins nær liann þó aldrei nema 8 m/sek. Og það að droparnir
verða ekki stærri en 5.5 mm í þvermál stafar af þvi, að stærri
4. mynd. Rólstrar.
dropar, sem myndast kunna, sundrasl í fallinu vegna hraðans,
áður en þeir komasl alla leið lil jarðar.
Þess var áður getið, að hinir örsmáu dropar gufuðu upp, er
þeir kæmu niður fyrir skýið. Þetta gildir ekki um rcgndropana,
a. m. k. ekki um þá stærri, því að þeir geta farið alllanga leið
gegnum (iltölulega þurrt loft, og venjulega falla þeir úr skýjum,
sem eru allt að 1—2 km frá jörðu. Um úðadropa er öðnt rnáli að
gegna, skýin, sem framleiða þá, eru miklu neðar.
Nú má vera, að einhver spyrji: „Hvernig má það verða, að
rigni í 2—3 stiga hita, eins og oft á sér stað, ef regndroparnir
koma úr skýjum í 1—2 km hæð, þar sem liitinn hlýtur að vera
nokkrum stigum fyrir neðan írostmark?“.
Þetta stafar af þvi, að vatn getur kólnað allmikið niður fyrir
frostmark án þess að frjósa, og er það nefnt undirkælt vatti.
Þelta kemur einmitt oft fyrir uppi i skýjunum, sem eru iðulega