Náttúrufræðingurinn - 1943, Blaðsíða 55

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
101
1. mynd. Þverskurður yfir gilið, sem Eyjafjarðará fellur í milli hól-
anna: 1. yfirborð árinnar, 2. bakkinn með trjáleifunum, 3. skriðan, sem
stiflaði ána, 4. hliðarhjallarnir, gamall dalbotn.
þetta fluttist farvegur árinnar 5—10 m austur. Um leið og áin
gróf sig inn í melinn lirundi úr honum, og komu þá í ljós viðar-
leifar á allmörgum stöðum neðst í bakkanum rétt ofan við vatns-
horð árinnar. Alls sá ég viðarleifar þessar á um 1.00 m löngu svæði,
en lengra hafði áin þá ekki grafið. Ekki var þeim þó jafndreift
um allt svæðið heldur voru þær á 10 eða 12 stöðum og autt á
milli.
Viðar-Ieifarnar eru allar niðri í allþéttri jökulurð, sem þó er
ekki ennþá harðari en svo að auðvelt er að pjakka hana með
spaða. Urðin er ekki stórgrýtt, mest möl og sandur þótt einstak-
ir stærri steinar séu innan um. Viðarbútarnir eru mjög mis-
stórir. Hinn stærsti þeirra stóð fastur í urðinni og haggaðist ekki
þótt í hann væri tekið allfast. Það sem upp úr stóð var 60 cm, en
að ummáli var bolur þessi 45 cm, annars voru flestir bútarnir
miklu grennri eða 2—3 cm í þvermál, lágu þeir flestir lárétt eða
skáhallt inn undír melinn. Að þvi er ég bezt fékk séð, voru viðar-
leifar þessar birki, en blaðför fundust engin þrátt fyrir allmikla
leit, enda var urðin full grófgerð til þess að þau gætu hafa
geymzt. Sumstaðar fundust grannar seigar tágar, sem ekki er
ósennilegt að hafi verið víðitágar.
Bakkinn ofan á viðarleifum þessum upp að liliðarhjalla þeim,
sem fyrr getur er um 20 m hár, en þar fyrir ofan rísa hólarnir
miklu hærra.