Náttúrufræðingurinn - 1946, Síða 43

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
137
verið sameign selveiðamanna allra Jr jóða, sem voru einu mennirnir,
sem einhver aínoL höL'ðu af þeim, hafði Jró landkönnuðurinn Cook
lagt eyna Suður-Georgiu undir brezku krúnuna, er hann fann eyna
árið 1775. Hin aukna starfsemi á eyjunum dró brátt að sér athygli
stjórnardeilda ýmissa ríkisstjórna, og árið 1908 færðu Bretar með
tilskipun út landamörk Falklandseyja-nýlendunnar, þannig, að þau
næðu yfir stóran geira af Suðurheimsskautslandinu, ásarnt aðliggj-
andi eyjum Jress.
Með þeirri astöðu, sem brezka stjórnin hafði með landayfirráðum,
gat hún sett fyrirmæli um veiðarnar, sem rniðuðu að Jrví að koma
í veg fyrir, að hvalastofninn gengi saman og að þessi mikla hrá-
efnis-uppspretta yrði uppausin. Með reglunum voru takmörk sett
fyrir fjölda hvalveiðistöðvanna og þeim hvalafjölda, sem leyft var
að drepa á hverri vertíð. Kröfur voru gerðar um sem fullkomnasta
hagnýtingu aflans, bönn sett við drápi kálfa og móðurkúa, og veiði-
tíminn takmarkaður. Reyndist auðvelt að fylgja reglunum fram, Jrví
að veiðarnar voru stundaðar frá verksmiðjum í landi eða móður-
skipum, sem einatt þurftu að leita hafnar í óveðrum. Tekjur Jrær,
sem leyfisgjöld, lóðaleigur og útflutningsgjöld gáfti af sér, voru látn-
ar renna í sjóð, sem verja skyldi til eflingar hvalveiðaiðngreininni.
Með árunum óx sjóðurinn mjög, og hefir hann verið óspart notaður
eins og til var ætlast.
Eftir að hvalveiðar liófust í suðurhöfum, sáu menn brátt fyrir
hættuna, að sömu mistök, sem urðu víðsvegar um lieim á veiðurn
hvalanna, endurtækju sig, og að hin blómlega iðngrein, sem tengd
var við hvalveiðarnar, eyðilegðist vegna ofveiði, eins og átti sér stað
í norðurhöfum. Náttúrurannsóknanefnd Falklandseyja benti á Jrað
árið 1920, að til þess að hvalveiðarnar hagnýttust sem bezt, væri
nauðsynlegt að vita sent gleggst deili á öllum lifnaðarháttum hval-
anna, og lagði ráðið til, að vísindalegar rannsóknir væru hafnar
þegar í stað. 1 samræmi við Jtað var gerður út rannsóknaleiðangur
árið 1925 á skipinu Discovery, hinu forna skipi landkönnuðsins og
heimskautafarans Scotts. Þessum rannsóknum hefir síðan verið
haldið sleitulaust áfram um öll suðurhöf, og hefir til Jieirra aðallega
verið notað hið ágætlega útbúna hafrannsóknaskip, Discovery II, og
fylgdarskip þess, William Scoresby. Hafa rannsóknir Jtessar í senn
verið þýðingarmiklar fyrir vísindin og hvalveiðarnar.
Áður en Discovery rannsóknirnar hófust, var almennt álitið, að
hvalir yxu hægt og næðu seint fullri stærð. Ein fyrsta staðreyndin,
sem leidd var í ljós og kom mjög á óvart var sú, að hvalir þroskast
mjög fljótt og ná fullri stærð tiltölulega ungir. Meðal þeirra mörgu