Náttúrufræðingurinn - 1977, Qupperneq 37

Stefán Aðalsteinsson:
Holdastuðull nokkurra íslenskra
silunga
Svokallaður Fulton stuðull hefur
verið notaður til að mæla næringar-
ástand silunga. Stuðull þessi, K, er
reiknaður eftir formúlunni:
þar sem Þ = þungi silungs í grömm-
um og L = lengd hans í sentimetr-
um. Norðmenn telja það vel viðun-
andi, ef stuðull þessi er 1,0 eða hærri.
Hér á eftir verður gerð grein fyrir
holdastuðlum á nokkrum eldissilung-
um og veiddum villtum silungum.
Sumarið 1969 keypti greinarhöf.
um 150 sumaralin bleikjuseiði frá
Veiðimálastofnuninni. Voru seiði
þessi flutt með flugvél í Egilsstaði, en
þaðan með bíl að Vaðbrekku í Hrafn-
kelsdal, N.Múl. Þangað komu seiðin
hinn 27. ágúst 1969.
Seiði þessi voru sett í poll, sem
gerður hafði verið við svonefndan
Volgalæk um 300 m sunnan við bæ-
inn á Vaðbrekku. Lækur þessi er upp-
spretta, jafnvatnsmikill árið um kring
og jafnheitur, um 12° C við upptök.
Pollurinn var gerður um 5 metra frá
upptökum, og var lækurinn látinn
buna úr stokk ofan í pollinn. Yfir-
fallsstokkur var settur í pollinn,
þannig að útrennslisvatn var tekið í
hann niðri við botn. Pollurinn var ca.
2 X 4 m að flatarmáli og um 1,0 m
djúpur. Hann var grafinn með skurð-
gröfu í þykkan fokmoldarborinn mýr-
arjarðveg og var ekki fóðraður að
innan.
Silungsseiðin voru alin á innfluttu,
köggluðu silungafóðri frá Svíþjóð
(Ewos silungafóður F32, Nr. 3, fyrst
og Ewos silungafóður F52 B, Nr. 4,
síðar). Gjöf önnuðust þau hjónin
Aðalsteinn Aðalsteinsson og Sigríður
Sigurðardóttir á Vaðbrekku og börn
þeirra.
Vorið og sumarið 1970 voru silung-
arnir skoðaðir, og fengust þá þær töl-
ur yfir þunga þeirra, lengd, mesta um-
mál og holdastuðul, sem sýndar eru
í 1. töflu.
Silungarnir voru í mjög góðum
holdum, þegar þeir voru veiddir, eins
og holdastuðullinn sýnir. Til átu voru
þeir einnig ágætir, bæði soðnir og
steiktir, en fiskurinn var skjannahvít-
ur og hvergi roðalitur á. Var kennt
um, að fóðrið hefði verið of einhæft
og vantað hefði í það þau efni sem
gefa bleikrauða litinn á fiskinn í ís-
lensku bleikjunni.
Náttúrufræðingurinn, 47 (2), 1977
99