Fréttablaðið - 22.05.2009, Blaðsíða 24

4 föstudagur 22. maí
✽
ba
k v
ið
tjö
ldi
n Besti tími dagsins:
Tíundi tíminn, að morgni, en
allir hinir tímarnir fylgja fast á
eftir.
Stjörnumerki:
Vog.
Uppáhaldsárstími:
Þessa dagana er ég mjög
upptekin af sumrinu, annars er
frábært að eiga fjórar árstíðir.
Diskurinn í spilaranum:
Moondog.
Uppáhaldsmaturinn:
Ég er með harð-
fisk á heilan-
um.
Áhrifavaldur-
inn:
Það keppir enginn við lífið.
Líkamsræktin:
Að eiga ekki bíl.
Draumafrí:
Ég er í stuði fyrir almennilegt
„road trip“, kannski í Suður-
Ameríku og slappa svo af á
Samóa-eyju á eftir.
Mesta freistingin:
Draumafríið hér á
undan.
Hverju myndirðu sleppa ef
þú þyrftir að spara?
Bíllinn var
mitt bruðl,
ég sleppti
honum.
Margrét Bjarnadótt-
ir, 27 ára danshöfundur,
byrjaði að æfa ballett sex
ára gömul. Síðan hún
útskrifaðist út ArtEZ-
listaháskólanum í Hol-
landi 2006 hefur útskrift-
arverk hennar verið sýnt
í fjölmörgum löndum, en
Margrét er einn af hug-
myndasmiðunum á bak-
við sýninguna Húmanimal
sem hefur hlotið mikið lof
gagnrýnenda.
Viðtal: Alma Guðmundsdóttir
Ljósmyndir: Valgarður Gíslason
É
g fór í dans af því mig
langaði að leika. Ég
hafði séð leiksýning-
ar í Þjóðleikhúsinu
og mamma sagði að
krakkarnir í sýningunum væru
yfir leitt úr Ballettskóla Þjóðleik-
hússins. Þá fór ég í ballett, sex ára
og fór svo í Listdansskólann þegar
ég var ellefu ára, en þá var ekki
lengur nein tenging á milli Þjóð-
leikhússins og Ballettskólans svo
ég var aldrei í neinu leikriti,“ segir
Margrét og brosir. „Ég hélt áfram
dansnáminu þangað til ég var nítj-
án ára, en fékk þá nóg og hætti í
fjögur ár,“ bætir hún við.
KVÍÐI VIÐ STJÓRNVÖLINN
„Ég hafði meiri áhuga á að semja
sjálf og var ekki með sömu ástríðu
og margir dansarar hafa, að geta
gefið sig alla í annarra manna
verk. Ég fann að ef ég var ekki
að tengja við verkin sem ég var
að dansa leið mér hræðilega illa
á sviðinu,“ útskýrir hún og segist
hafa byrjað að finna fyrir miklum
kvíða á unglingsárunum.
„Ég var með svo mikla fólksfælni
og kvíða að þegar ég var uppi á
sviði vitandi að fólk væri að horfa
á mig langaði mig mest að setja
poka yfir hausinn á mér. Þetta er
eins og gengur og gerist oft með
unglinga, en ég tók þetta óörygg-
iskonsept alla leið og ræktaði enn
frekar á menntaskólaárunum,
haltraði af hógværð og minnimátt-
arkennd og var eiginlega krónískt
rauð í framan í fimm ár. Ef ég var í
hópi með fleiri en þremur þá sagði
ég yfirhöfuð ekki neitt og ritskoð-
aði mig svo rosalega að „móment-
ið“ var alltaf horfið þegar ég ætlaði
að segja það sem ég var að hugsa.
Þegar ég fór í búð var ég iðulega
tilbúin með hárrétta peninga-
upphæð í höndunum til að geta
borgað strax og farið því ég þoldi
ekki að fólk myndi horfa á mig á
meðan ég væri að leita að pening
í veskinu og ef það voru fleiri en
tveir inni í búðinni fór ég í aðra
búð,“ útskýrir Margrét. „Ég var líka
með sjúklega fullkomnunaráráttu
sem barn og ég held að það ger-
ist oft með börn sem eru í svona
stífu prógrammi, en ég var með
hálfgerða þráhyggju. Ég man þegar
ég fór í próf þá svaf ég alltaf með
allar skólabækurnar sem tengdust
því námsefni undir koddanum svo
að það myndi örugglega allt prent-
ast inn í heilann yfir nóttina“ segir
hún og hlær.
„Eftir menntaskóla var ég svo
hugrökk að fara ein til Kaup-
mannahafnar. Það var sú stærð
af borg sem ég gat höndlað og þar
var ég í þrjá mánuði, sitjandi á
sama kaffihúsinu, við sama borðið
að skrifa dagbók og lesa. Ég hafði
verið í ballett með skóla sex daga
vikunnar alla mína tíð svo þetta
hefði ekki getað verið mikið meiri
andstæða. Ég innritaði mig svo í
íslensku í Háskólanum því ég var
byrjuð að fikta við skrif, en eftir
hálft ár í íslenskunáminu bauðst
mér starf sem barnapía fyrir
bandarískan mann og íslenska
konu. Það fylgdu því mikil ferða-
lög út um allt og stelpan þeirra var
bara þriggja mánaða. Þegar ég tók
starfinu var ég á hápunkti feimn-
innar og fólksfælninnar svo það
var ótrúlega gott að komast í starf
þar sem ég var stöðugt að hitta
nýtt fólk, ferðast og sjá um lítið
barn. Öll athyglin beindist að því
og maður hafði lítinn tíma til að
pæla mikið í sjálfum sér. Um leið
og ég hætti að skrifa þessar dag-
bækur og „analísera“ allt sem ég
gerði, minnkaði kvíðinn og ofur-
meðvitundin sjálfkrafa.
Á FERÐ OG FLUGI
Margrét fór í ArtEZ-listaháskól-
ann í Hollandi og útskrifaðist
þaðan árið 2006. Aðspurð viður-
kennir hún að það hafi verið erfitt
að koma heim að náminu loknu.
„Það er eiginlega enginn farveg-
ur fyrir danshöfunda á Íslandi eða
sjálfstætt starfandi dansara. Það
er Íslenski dansflokkurinn og svo
kennarar dansskólanna svo hér
er eiginlega bara frekar óplægð-
ur akur fyrir sjálfstætt starfandi
danslistamenn. Við Saga Sigurð-
ardóttir, sem ég hef unnið mikið
með og var með mér í náminu í
Hollandi, og tvær ísraelskar skóla-
systur okkar settum upp sýning-
una Víkingar og gyðingar í Hafnar-
fjarðarleikhúsinu 2007 þar sem við
sýndum útskriftarverkin okkar. Í
kjölfarið komst verk mitt, Strength
Through Embarrassment, á Resolu-
tion! danshátíðina í London. Það
gaf mér svo tækifæri til að ferðast
með það víðar og í næsta mánuði
fer ég með það á leiklistarhátíð í
Þýskalandi,“ segir Margrét sem er
jafnframt einn af listamönnunum
sem standa að sýningunni Húm-
animal sem fjallar um manninn,
dýrið sem heldur sig vera hafið yfir
eðli sitt. Sýningin er full af tónlist,
leik, dansi og dýrslegum frumkrafti
og segir Margrét verkið ekki síður
vera danssýningu en leiksýningu,
þó svo að áhorfendur séu kannski
ekki meðvitaðir um það.
„Það er frekar lítill dansáhorf-
DREYMIR UM DANSHÚS Í REYK
Danshöfundur Maður hefur alveg heyrt fólk
segja; „Ég hef farið á danssýningu og mér finnst
það ekki skemmtilegt,“ en það er álíka og að
segja; „Ég fór einu sinni á tónleika og fannst ekki
gaman svo ég ætla ekki aftur á tónleika.“
Sími : 568 5305 • Grandagarði 5
Opið v i rka daga 900 - 1800
Laugardaga 900 - 1300