Samvinnan - 01.06.1948, Side 24

VILH|ÁLMUR
OG
DVERGARNIR
ÆVINTÝRI
FRÁ HOLLANDI
Einu sinni bjó í Hollandi, landinu
þar sem vindmyllurnar mala hveiti
allan daginn, látækur malari, sem Vil-
hjálmur hét, og kona hans, sem hét
Katinka.
Þau strituðu allan daginn, og á
kvöldin, þegar þau komu heirn, borð-
uðu þau kvöldverðinn sinn og fóru
síðan að hátta, því að þau voru svo
þreytt.
„Ef við fengjum bara svolitla hjálp!“
andvarpaði veslings malarinn.
„Já,“ svaraði Katinka. „Kannski að
dvergarnir hjálpi okkur, ef við óskum
þess nógu innilega."
Eins og þið vitið, búa litlu dverg-
amir í hólunum. Þeir eru ósköp litlir,
en hafa síð skegg, alveg eins og gamlir
menn, og ganga alltaf með stórar topp-
húfur. Ef þeim er hlýtt til mannanna,
koma þeir á nóttunni allir í hóp og
hjálpa þeinr við vinnu sína. Þeir sópa
gólfin, strokka rjómann og bæta fötin.
Og nú vildi svo til, að einmitt þegar
Vilhjálmur ,og Katinka voru að tala
saman um þetta, var lítill dvergur á
gægjum fyrir utan gluggann. Veslings
malarinn, hugsaði hann með sjálfum
sér. Hann hefur svo ósköp mikið að
gera. Eg ætla að kalla á alla bræður
mína og biðja þá að koma og hjálpa
honum.
Svo hljóp hann upp í hólana og
sagði bræðrum sínum frá því, sem
hann hafði heyrt. Um nóttina fóru
þeir svo allir heim til malarans. Þeir
möluðu allt kornið og settu hveitið í
poka, og röðuðu svo pokunum vand-
lega í eitt hornið á myllunni. Síðan
þvoðu þeir og skúruðu gömlu myll-
una, þangað til hún var alveg hvít á
lit. Þegar þeir höfðu lokið við þetta,
héldu þeir heim til sín upp í hólana.
Þegar malarinn kom til vinnu sinn-
ar um morguninn, gat hann naumast
trúað sínum eigin augum. Allt kornið
var malað og komið í pokana, og myll-
an var hvítskúruð.
„Katinka, Katinka," hrópaði hann
til konu sinnar. „Dtergarnir hafa
hjálpað okkur.“
Gömlu hjónin voru himinlifandi
og liugsuðu nú urn ekkert annað en
hvernig þau gætu launað dvergunum.
„Við skulum setja brauð og smjör
á disk út í mylluna, ef þeir skyldu
koma aftur í nótt,“ sagði Katinka. Og
um kvöldið. áður en þau fóru að hátta,
smurði Katinka mikið af brauði handa
dvergunum, og Vilhjálmur fór með
það allt út í myllu.
Um morguninn, þegar þau komu út
í mylluna, var allt brauðið horfið og
allt kornið malað. Og þannig hélt
þetta áfram lengi, og gamla malaran-
um og konu hans vegnaði vel, og nú
gátu þau gefið sér tíma til að heim-
sækja nágranna sína og vini á kvöldin.
Þegar tímar liðu, varð malarinn
ákaflega forvitinn og langaði til að sjá
dvergana. „Láttu þá eiga sig,“ sagði
Katinka. „Annars yfirgefa þeir okk-
ur.“ En Vlihjálmur gamli varð for-
vitnari með degi hverjum, og kvöld
nokkurt ákvað hann að fela sig bak
við hveitipokana í myllunni.
Þegar klukkan var tólf á miðnætti,
koniu allir litlu dvergarnir trítlandi
inn um mylludyrnar. Er malarinn sá
þá korna, hélt hann niðri í sér andan-
um, svo að þeir heyrðu ekki til hans.
24