Samvinnan - 01.07.1951, Blaðsíða 12

legginn á honum eins og bjarghring
og nam staðar andvarpandi.
— Halló þú, sagði hún með ofur-
lítið liásri, drafandi rödd.
— Síðan hvenær þekki ég þig? Hún
brosti við honum.
— É-é-a, sagði Mani, og hann ætlaði
að segja eitthvað meira, en það var
honum um megn. Heit fagnaðarbylgja
reið yfir hann og tók með sér í útsog-
inu þá hrönn af orðatiltækjum, sem
áttu við svona spurningu, en skildi
hann eftir titrandi af sæluhrolli, sem
lníslaðist út í hverja taug meðan hann
starði hugfanginn á stúlkuna, sem hélt
dauðahaldi í handlegginn á honum.
Þarna var komið lians mikla tækifæri.
Loksins var hann á leiðinni í lukku-
pottinn.
— É-é-é-a, endurtók hann en komst
ekki lengra. Bifreið nam staðar við
liliðina á þeim, og einhver dóni baul-
aði með djúpri brennivínsrödd:
— Tóta! Tóta ljóta! Þú átt að vera
til fóta í nótt.
Langur sláni hlykkjaðist út úr bíln-
um og tók utan um stúlkuna.
— Hvað viltu? spurði hún.
— Komdu.
— Taktu í burtu þínar ógeðslegu
krumlur, sagði hún eins virðulega og
hún gat og reyndi að losa sig. Sláninn
rak upp kumrandi hlátur, sem endaði
í hlakkandi smjatti.
— Þær eiga eftir að káfa svolítið
meira á þér, baulaði hann.
— Láttu mig vera, helvítis djöfull-
inn þinn, æpti Tóta og gleymdi öll-
um virðuleika. Síðan sneri hún sér að
Mana.
— Hjálpaðu mér, vinur.
Mani var sem þrumulostinn yfir
þessari óvæntu árás, og brennivíns-
söngurinn innan úr bílnum gerði
hann enn ringlaðri. Hann var gagn-
tekinn undarlegri tómleikatilfinn-
ingu. Það var eins og sálin hefði laum-
azt burt úr líkamanum og skilið hann
eftir stjórnlausan. Hann gat hvorki
hreyft legg né lið. Sláninn hvessti á
hann augun með ögrandi slagsmála-
svip, sem fljótlega leystist upp í góð-
látlega fyrirlitningu, þegar Mani gerði
sig ekki líklegan til þess að verða við
tilmælum stúlkunnar. Síðan sneri
hann sér að Tótu.
— Heldurðu, að ég sé að hella í þig
rándýru brennivíni, til þess að þú
stingir svo af með einhverjum lúsa-
blesa?
Hann beið ekki eftir svari, heldur
tók Tótu, fleygði henni upp í bílinn
og hlykkjaðist sjálfur á eftir. Tóta
baðaði út öllum öngum.
— Hjálp! grenjaði hún.
— Hjálp! Brennivín! Morð!
Bíllinn rann af stað. Mani hafði
staðið eins og þvara og horft á högg-
orminn koma og hirða Evu. En nú
var eins og hann væri lostinn töfra-
sprota. Hann tók á rás eftir bílnum
með brópum og köllum. Nú var kart-
aflan horfin úr kokinu á honum, og
hann kenndi ekki lengur hins undar-
lega tómleika innanbrjósts. Sálin var
komin aftur, og nú var hann reiðu-
búinn til að berjast. En það var bara
orðið of seint. Áður en varði vár bíll-
inn horfinn út í myrkrið.
Mani nam staðar og strauk með
handarbakinu svitann af enninu.
Hann var allur í uppnámi, og aldrei
hafði hann verið jafn óánægður með
sjálfan sig. Aldrei hafði hin sárbeitta
óþolstilfinning, sem fylgir vanmátt-
ugri reiði, skorið hann jafn miskunn-
arlaust innan. Af gömlum vana rölti
hann austur með tjörninni og inn í
Hljómskálagarðinn. Þar í kyrrðinni
fleygði hann sér á bekk og gaf tilfinn-
ingum sínurn lausan tauminn.
Brátt sefaðist hann og tók að skoða
atburðinn í nýju ljósi; endurlifa hann
í huganum. Bara að sálin hefði ekki
flúið frá lronum, þegar mest á reið.
Bara að hann hefði ráðizt á þorpar-
r
ann og slegið liann niður. Angistaróp
stúlkunnar hljómaði enn í eyrum
hans:
— Hjálp! Brennivín! Morð!
Hann stökk á fætur og sneri sér að
runna, sem stóð þar hjá og átti sér
einskis ills von.
— Slepptu stúlkunni, bölvaður fant-
urinn þinn! öskraði liann og steytti
hnefana. Runninn bærði ekki á sér.
— Slepptu henni strax, eða ég ber
þig í klessu!
Og Mani lét ekki sitja við orðin
tóm. Hann snaraði sér úr frakkalarf-
inum og réðst að andstæðingnum.
Hver skyldi liafa trúað því, að þessi
klunnalegi kurfur ætti til Jrá lipurð,
senr hann sýndi í viðureign sinni við
hinn ímyndaða andstæðing. Það var
harður aðgangur og dóninn fékk hrak-
lega útreið. Að lokum baðst hann
vægðar. Mani tók Tótu í fangið og
Jrrýsti henni sigri hrósandi að brjósti
sér.
— Korndu, Tóta mín, korndu með
mér, hvíslaði hann. Hún lijúfraði sig
að honum, bljúg og innileg.
— Ó, þú hefur frelsað mig, — ég
elska Jrig!
Þetta voru orðin, sem hann liafði
alltaf dreymt um:
— Ég elska Jrig!
Hann ljómaði af stolti, Jregar hann
bar ástmey sína í fanginu að bekknum.
Þar jós hann yfir hana löngum á-
stríðujrrungnum kossum, unz blóðið
fór að sjóða í æðuni hans. — Ó, hve
hún var dásanrleg!
Kyrrðin var rofin af geðillum blika,
sem böðlaðist með hávaða gegnum
sefið við tjarnarbakkann. Mani vakn-
aði og settist upp með hrolli. Hann
hafði kuðlaðan frakkalarfinn sinn í
fanginu, og hann flýtti sér að fara í
hann, því að það var orðið kalt. Síðan
geyspaði hann ósældarlega og lötraði
út á auða götuna. Öðrum megin móktu
húsin í draumkynjaðri ró en hinum
rnegin blundaði tjörnin. Borgin svaf
í skauti lognværrar næturinnar, sem
var slungin líkfölri glóð nýmánans.
Dauft skóhljóð síðbúinna elskenda dó
út í fjarska, en við tók þunglamalegt
þramm einmanans.
12