Samvinnan - 01.07.1951, Blaðsíða 20

Hin eilífa barátta
Framh. a{ bls. 14.
sem geymd var skreiðin. Ef sól skein
um hádaginn, tyllti hún því upp í
bæjarsund, en er leið að kvöldi lét hún
það inn og byrgði gluggann af ótta við
næturfrost.
Tíðin liafði verið fádæma góð að
undanförnu, og var svo fram í ein-
rnánuð, en nótt eina gerði heiðríkt
veður og hörkufrost. Hún vaknaði
undir morgun og sá að baðstofuglugg-
inn var hélugrár. Hún varð ákaflega
hrædd, hentist fram úr rúminu og út
í skemmu á náttserknum einum og
greip ískaldan pottinn og þrýsti hon-
um að brjósti sér. Því næst hljóp hún
inn með hann og lét hann í glóðvolgt
bólið sitt, en sat sjálf á rúmstokknum
og skalf af kulda. Loksins skreið hún
þó upp í, og hagræddi jurtinni í liand-
arkrika sér. Þannig lá hún sofandi
þegar fólkið vaknaði, og nú hélt það
vissulega að hún væri gengin af göfl-
unum.
Til allrar hamingju sluppu barn og
blóm við tjón af völdurn kuldans, en
næstu daga faldi hún pottinn í fjós-
inu. Þegar hörkurnar voru um garð
gengnar, fór hún með hann í skemmu-
gluggann að nýju, og svo sem þrem
vikum síðar gagntók liana mikil gleði,
því nú kornu í ljós tveir brumhnapp-
ar á blóminu.
Svo bar við um þessar mundir, að
kona nokkur, langt að komin, var
stödd á bænum og undirbjó brúðkaup-
ið. ICona þessi hafði á sér höfðingja-
snið, því hún hafði farið víða og gist
virðingarfólk, enda var litið upp til
hennar. Húsfreyjan á þessu afskekkta
býli naut nú gamallar vináttu hennar,
og hafði fengið hana sér til aðstoðar.
Auk þess sem hún var búrkona, eftir-
sótt til að btia í haginn veizluföng fyr-
ir brúðkaup heldri manna, óx henni
virðing af öðru meir, því enginn kunni
betur að klæða brúði svo vel færi. Hún
hafði ekki dvalizt lengi á bænxtm, þeg-
ar henni var sögð sagan af telpunni,
sem lagði blóm í rúnrið lrjá sér, og
hlátur hennar særði meir en aðskot
heimamanna. — Blessaður fáráðling-
urinn, sagði hún, því hún var sú, sem
valdið hafði, blessaður fáráðlingurinn,
lreimalningur og kotungsbarn, ja,
hvers er að vænta.
Samtínris þessu gerði bóndasonur-
inn harða hríð að lrenni. Nú skensaði
lrann ekki lengur með því að efast unr
nrátt lrennar, en lrins vegar sagðist
liamr vita, að lrún væri hrifin af
prestiirum. Og lrún léti blómið sofa
lrjá sér heldur en ekki neitt.
Hana sveið í augu af tárunr og
gremjan afskræmdi andlit hennar.
Reiðin svall í lienni, og fyrr en varði
flaug hún á strákinn og klóraði hann í
framan. — Köttur, hvæsti lrann, kött-
ur senr klórar, og lrefur blómsturpott
fyrir prest.
Hún féll grátandi niður, en bónda-
sonurinn hljóp inn og sýndi blæðandi
skrámur til sairnindanrerkis unr það,
hvílík vitfirring hefði gripið liana.
Æðri máttarvöld hússins lofuðu lrefnd,
svo hann hljóp út glaður í bragði og
kallaði hástöfum: — Ha, urðarköttur,
klóruköttur, þú hefur blómsturpott
fyrir prest.
Þegar lrún lrafði grátið stundarkorn,
kom lrúsfreyjan út og sagði, að skamm-
arlegt væri en satt þó, að lrún væri
lrrifin af presti, annars hefði hún ekki
blómið fyrir sinn Guð. Nú yrði hún
að ráða það við sig, hvort hún vildi
taka sönsum, ella yrði hún sögð til
sveitarinnar, hjáguðadýrkun mundi
ekki þoluð á þessum bæ.
Svo vildi til, að þetta var daginn fyr-
ir brúðkaup heimasætunnar. Búrkon-
an virðulega kom nú út á hlaðið eftir
Jxessa rimmu, og það var eins og allar
heimsins áhyggjur hvíldu á þrýstnum
herðum liennar. — Ég fæ ekki séð, að
hér muni fara fram sómasamlegt brúð-
kaup á morgun, ef þessurn leik heldur
áfram, sagði liún. — Einn af heimilis-
mönnum, sjálfur bróðir brúðarinnar,
er skrámaður svo að til lýta er. Væri
ekki ráðlegt að hefta svolítið frjáls-
ræði Jressa barns, sem hefur sturlazt
hér í fámenninu.
Eins og nærri má geta, hafði þessi
ræða búrkonunnar tilætluð áhrif. Hús-
freyja gerði sér lítið fyrir og lokaði
telpuna inni í skemmu, Jrar sem hún
var eina húsið, sem enginn var erill
um. Samtímis lét hún þess getið, að
nú yrði blóminu komið fyrir kattar-
nef, enda þótt það væri frá sjálfum
prestinum.
Allan daginn hímdi stúlkan í
skemmunni, hrædd og örvilnuð frarn-
an af, en stilltari er á leið daginn.
Hvað eftir annað var hún komin á
fremsta hlunn með að rífa blómið
sundur, en þegar hún loks undir
kvöld ætlaði að láta verða af því, gerði
liún Jaað eigi að heldur. Blómhnapp-
arnir tveir, rauðir og dúnmjúkir, voru
teknir að ilma svo ljúflega, að jafnvel
mjaðurjurtin komst |>ar ekki í neinn
samjöfnuð. Og ef hún léti þá lifa til
morguns, liver vissi nema jreir mundu
Jtá lykjast sundur og lnin gæti notið
fegurðar þeiria litla stund, rétt á með-
an fólkið væri í kirkjunni, notið þeirra
ein og óþvingað, og síðan grafið Jrá
djúpt í jörðu, alveg eins og þeir gera,
senr missa ástvini.
Um kvöldið var henni hleypt inn í
baðstofu, þar sem fyrirlitning allra
Jaessara samvizkuhreinu manna hrein á
henni. En nú var afstaða hennar önn-
ur en fyrr. Hún hafði verið að velta
þessu fyrir sér í allan dag, og Jregar
hún kom nú inn í baðstofu, fann hún
til einkennilegrar vorkunnsemi með
þessu fólki. Þarna sat Jjað og var sann-
fært um óskeikun eigin dómgreindar,
allt sem það skildi ekki var brjálæði
og heimska. Heimur þess var Jrr(jngur
hringur, og enginn þorði að stíga út
fyrir liann, en liitt var þó verra, að
enginn hafði löngun til Jaess. Hún ein
var óliáð og vissi um allt, sem utan bjó.
En fólkið í baðstofunni furðaði sig
á því, hve hress hún var, og Jrað fyllt-
ist vandlætingu yfir storkun þessarar
tökustelpu. Nær hefði henni verið að
skæla, Jaá hefði fyrirgefning komið til
rnála. En hún sýndi enga iðrun.
Svo rann upp sólin að morgni
næsta dags, það var sunnudagur. Hann
hófst á því að risið var úr rekkju fyrir
allar aldir, því í dag skyldi halda brúð-
kaupið. Heiðríkt var og stafalogn, og
telpan flýtti sér út í skemrnu og flutti
blórnið upp í bæjarsund, Jrar sem sól-
in skein á það. í dag urðu blómknapp-
arnir að breiða úr sér, því þessi sunnu-
dagur var síðasti dagur rósarinnar.
Morguninn leið og allt var á ferð
og flugi frarn undir hádegi. Þá datt á
dúnalogn. Nú var öllum undirbún-
ingi lokið, nema livað eftir var að búa
heimasætuna í brúðarskartið, aðfeng-
inn kyrtil og koffur.
Þá var það, rétt áður en lagt skyldi
20