Samvinnan - 01.07.1951, Page 30

boði yðar, sem bar vott um eftirvæntingu, ef ekki örvænt-
ingu.“
Frú Crosbie hikaði nokkur augnablik og virtist hugsi.
„Þeir geta sannað, að einn af þjónum mínum fór með
bréfið til hans. Hann fór þangað á reiðhjóli."
„Þér megið ekki gera ráð fyrir, að annað fólk sé grunn-
hyggnara en þ>ér sjálfar. Bréfið gefur auga leið og þeir
munu fyllast grun, sem ekki hefur hvarflað að nokkrum
manni hingað til. Ég mun ekki segja yður, hvað ég hélt
sjálfur, þegar mér var sýnt afritið af bréfinu. Ég vil ekki
segja yður neitt nema það, sém nauðsynlegt er til að
bjarga lífi yðar.“
Frú Crosbie gaf frá sér hvellt hróp. Hún stökk á fætur,
náföl af ótta.
„Þér haldið ekki, að þeir mundu hengja mig?“
„Ef þeir kæmust að þeirri niðurstöðu, að þér hefðuð
ekki myrt Hammond í sjálfsvörn, væri það skylda dóm-
endanna að dæma yður seka. Ákæran er morð. Það væri
skykla dómarans að dæma yður til dauða.“
„Hvað geta þeir sannað?“
„Ég veit ekki, hvað þeir geta sannað. Það vitið þér. Ég
kæri mig ekki um að vita það. En vakni grunur þeirra og
byrji þeir að leita upplýsinga hjá hinum innfæddu, hvað
geta þeir grafið upp?“
Hún riðaði skyndilega og féll á gólfið, áður en hann gat
gi'ipið hana. Það hafði liðið yfir hana. Hann leit í kring-
um sig eftir vatni, en það var ekkert í herberginu. Hann
vildi ekki, að þau yrðu ónáðuð. Hann hagiæddi henni á
gólfinu, kraup við hlið hennar og beið þess, að hún jafn-
aði sig. Þegar hún opnaði augun, brá honum við að sjá
liinn hörmulega ótta, sem skein út úr þeim.
„Verið þér kyrrar," sagði hann. „Þér jafnið yður eftir
augnablik."
„Þér látið þá ekki hengja mig!“ hvíslaði hún.
Hún byrjaði að gráta óstjórnlega, en hann reyndi að
hugga hana.
„Hættið þér þessu, fyrir alla muni,“ sagði hann.
„Lofið mér að jafna mig augnablik,“ sagði lnin.
Hugrekki hennar var undrunarvert. Hann gat séð, hví-
líkt átak það var henni að ná aftur valdi á tilfinningum
sínum og innan stundar var hún orðin róleg aftur.
„Lofið mér að standa upp.“
Hann rétti henni hendina og hjálpaði henni á fætur. Síð-
an leiddi hann liana að stólnum og hún settist þreytulega.
„Talið ekki við mig í eina eða tvær mínútur," sagði hún.
„Eins og þér viljið.“
Þegar hún tók aftur til máls voru orð hennar allt önnur
en hann hafði búizt við. Hún andvarpaði.
„Ég er hrædd um, að ég hafi spillt málinu,“ sagði hún.
Hann svaraði ekki, og það var þögn á nýjan leik.
„Er ekki unnt að komast yfir bréfið?“ spurði hún loks.
„Ég geri ekki ráð fyrir, að mér hefði verið sagt frá því,
ef handhafi þess hefði ekki í hyggju að selja það.“
„Hver hefur það?“
„Kínverska konan, sem Hammond bjó með.“
Leslie roðnaði augnablik.
„Vill hún fá mjög mikið fé fyrir það?“
„Ég ímynda mér, að hún hafi glögga hugmynd um þýð-
ingu bréfsins, og ég efast um að það sé falt nema fyrir
stórfé.“
„Ætlið þér að láta hengja mig?“
„Haldið þér, að það sé svona auðvelt að komast yfir
óþægileg sönnunargögn? Það er álíka mikið afbrot og að
fela vitni. Þér hafið engan rétt til að fara fram á slíkt við
mig.“
„Hvað verður þá um mig?“
„Réttlætið verður að renna sitt skeið.“
Hún varð náföl, og það fór skjálfti um líkama hennar.
„Ég er algerlega í yðar höndum, og að sjálfsögðu hef ég
engan rétt til að krefjast neins af yður, sem ekki er lögum
samkvæmt.“
Vegna stillingar hennar hafði Joyce ekki átt von á því,
að kvökkva mundi bregða fyrir í rödd hennar, og þetta
hafði djúp áhrif á liann. Hún liorfði á hann barnslegum
auguna og honum fannst þau mundu elta sig alla ævi, ef
hann neitaði bón þeirra. Það mundi hvort sem er ekkert
geta vakið Hammond upp frá dauðum. Hann velti því fyr-
ir sér, liver væri raunverulega skýringin á þessu bréfi. Það
var ekki sanngjarnt að draga þá ályktun af því, að hún
hlyti að hafa rnyrt Hammond óáreitt. Hann var búinn að
dveljast lengi í Austurlöndum, og því óvíst að sómatilfinn-
ing hans liafi verið óskert. Joyce starði á gólfið, — og tók
þá ákvörðun að grípa til aðgerða, sem hann vissi að voru
ólöglegar. Honum hafði hitnað fyrir brjósti og hann var
örlítið gramur við Leslie.
„Mér er ekki fyllilega ljóst, hvernig fjárhag manns yð-
ar er varið.“
Hún roðnaði og leit fljótlega á hann.
„Hann á allmarga hluti í tinnámunum og nokkra minni
hluti í einni eða tveimur gúmekrum. Ég geri ráð fyrir, að
hann geti útvegað peninga."
„Það yrði að segja honum til hvers peningarnir verða
notaðir.“
Hún þagði augnablik og virtist hugsi.
„Hann er ennþá ástfanginn af mér. Hann mundi fórna
hverju, sem væri, til að bjarga mér. Er nokkur þörf á því,
að hann sjái bréfið?“
Hann gretti sig örlítið, og hún áttaði sig þegar á undir-
tektum hans og hélt áfram:
„Róbert er gamall vinur yðar. Ég er ekki að biðja yður
að gera neitt fyrir mig, heldur aðeins að bjarga meinlaus-
lausum og vingjarnlegum manni, sem aldrei hefur gert
yður neitt mein, frá sem mestum þjáningum."
Joyce svaraði ekki, en stóð og gekk til frú Crobie til að
kveðja. Hún rétti honum höndina af meðfæddum yndis-
þokka. Viðtalið hafði verið henni mikil raun og hún var
þreytuleg, en hún gerði sómasamlega tilraun til að kveðja
hann með virðuleik.
„Þér eruð búinn að hafa svo mikið fyrir mér,“ sagði hún,
„að ég veit ekki, hvernig ég á að sýna yður þakklæti mitt.“
Joyce fór aftur á skrifstofuna. Hann settist við skrifborð
sitt, gerði enga tilraun til að vinna en sat og hugsaði. Marg-
ar furðulegar hugmyndir skutu upp kollinum, og honum
varð órótt innanbrjósts. Loks var barið að dyrum, eins og
liann átti von á. Ong Clii Seng gekk inn.
30