Samvinnan - 01.07.1951, Síða 13

3. verblaunasagan:
^JJin eiííici (jctrdtíu
eftir Jón Dan
í basli hversdagslífsins og brauð-
striti tekur lítið barn austur í Rang-
árvallasýslu upp á því laust eftir síð-
ustu aldamót að dá fegurðina. Nærri
má geta hvernig þessu var tekið. Þetta
var tíu ára gamalt stúlkubarn, sem allt
í einu skynjaði fegurð blómsins.
Varla verður um það deilt, að þessi
litla stúlka, sem var umkomulaus á
stórum bæ, hafi þegið harla vökult
auga í vöggugjöf. Snemma fór hún að
tala um það, að fjöllin væru falleg, en
því anzaði víst enginn, því hver hafði
tíma til að góna upp til fjalla þegar
heyið lá í flekk eða ærnar kröfsuðu
snjó. Síðan voru það skýin, sein henni
þóttu falleg, og himinninn, jafnvel þó
hann væri með kólgubakka í norðri
eða bliku í austri, og öllum fannst
þetta hégómalegt tal og æði barnalegt.
En dag einn birtist henni nýrri
heimnr. Það var á sunnudegi að vor-
lagi, og henni hafði verið leyft að fara
til kirkju. Þegar hún kom út úr guðs-
húsinu, heit af sólskini þessa blíða
sunnudags og ör af hrifningu yfir
glæsileik hins unga prests, blasti við
henni óvnæt sýn. Gegnt henni, í stofu-
glugga prestsins, var röð af blómum
með stóra dökkrauða hnappa. Andar-
tak stóð hún sem steini lostin, en því
næst bar hún höndina að barmi sér,
því þetta fékk svo á hana.
Upp frá þessum degi var hún sem
annað barn. Hún tók nú að lifa í
tveimur heimum. Venjulega stritaði
hún myrkranna á milli, en nú kom
það stundum fyrir að henni varð
snögglega verkfátt, og hana tók að
dreyma um blómin í glugga prestsins.
Síðar varð þetta meira en draumur.
Þegar hún var á leið á engjarnar með
flöskur í sokkum bak og fyrir og stór-
an malpoka undir hendinni, sá hún
að þessi leið var full af leyndardóm-
um og fegurð, sem hún hafði aldrei
komið auga á fyrr. Það bar við að
hún gleymdi sér í leit að fallegunr
blómum, og oft fékk hún snuprur fyr-
ir að bera ,,moð og fruggu“ inn í bað-
stofu.
Minnug dökkrauðra blómanna í
stofu prestsins langaði liana líka til að
eignast blónr í glugga. En lítið barn í
íslenzkum afdal, sprottið upp úr jarð-
vegi nítjándu aldarinnar, átti þess
engan kost að ná í pott, og þess vegna
tók hún litla byðnu og lét í hana lrolta-
sóley með rót. í barnslegri einfeldni
lýsti hún fyrir bóndasyninum lrvernig
blónrið hennar yrði, stórt og fallegt,
en strákurinn gerði gys að Irenni, og
spurði hvort nú ætti að breyta bað-
stofunni í óræktarmóa.
En eftir tvo daga var blónrið dáið og
spott og háðsyrði bóndasonar dundu
á henni eins og hagl. — Hvað ætli þri
getir, tökustelpa. Heldurðu að þú sért
fín, eða hvað? Hættu bara að derra
þig og þykjast vera fín eins og prest-
urinn og prestsmaddanran.
Þá dró hún sig í hlé, því nú lærðist
lrenni smánr sanran að flíka ekki til-
finningunr sínunr og vonunr. En þrátt
fyrir það var hún söm lrið innra. Hún
hélt áfranr að tína lalleg blónr og bera
þau lreim, en þegar lrún gerði upp frá
þessu tilraun til að lialda í þeinr líf-
inu, faldi hún þau úti í skenrnru. Svo
tókst lrenni að flytja þúfu af geldinga-
hnöppum lieinr undir tún, í jurtagarð,
sem lrún nefndi svo, err hann var
raunar flag á stærð við ánrubotn. Og
síðan flutti hún þangað vallhumal,
lrrafnaklukku og lyfjagras, og þá var
garðurinn Jréttskipaður.
Við þetta garðkríli undi hún sér
löngunr. Einn dag kom bóndasonur-
inn að henni, þar senr lrún var að
nostra við að losa moldina, og þá reið
fyrsta ólagið yfir. Hann spurði: —
Hvað er Jretta? — Þetta er blómagarð-
ur, sagði luin. — Blómagarður, sagði
liann, ertu vitlaus, stelpa? Var nramnra
ekki búin að segja Jrér að sækja kýrn-
ar klukkan sjö? — Jú. — Hvað held-
urðu að klukkan sé? Heldurðu að lrún
standi, Jregar þér hentar bezt? — Æ,
aunringja kýrnar, ég Iief gleymt Jreinr
vegna blómanna. — Blónranna, sagði
hann, móastör og nrellilrvolía, eru það
blóm? Og í næstu andrá stökk hann
ofan í „garðinn" og tróð í bálæði sköp-
unarverk lrennar meðan hún stóð á-
lengdar, lostin skelfingu.
Hún gafst nú upp við þetta, enda
fór vetur í lrönd, og eins og blónr-
skrúðið þvarr í móa og varpa, þannig
Jrvarr nú gleðin í sál þessarar tíu ára
telpu. Sumarlangt hafði hugsjón fvllt
hana eldmóði, en eftir skakkaföll
ýnris og þrotlaust stríð við tómlæti
heimafólks, kulnaði nú sérlrver von-
arneisti í brjósti hennar við komu
vetrarins.
En öllu alvarlegra var þó hitt, að
nreð haustinu Irrakaði einnig lreilsu
hennar, og svo virtist langa iiríð, senr
hún mundi ekki lijara af svartasta
skamnrdegið. Og seint á jólaföstu eln-
/ vor skal ég gefa jbér rós úr gtugganum
mínum, sagði presturinn við litlu stúlkuna
Og upp frá þessu fór henni að batna
13