Samvinnan


Samvinnan - 01.02.1954, Side 19

Samvinnan - 01.02.1954, Side 19
7. Rafnotenda samtökin verða að geeta réttar þeirra sem rafmagn kaupa í sveitum. Eins og allir eiga jafnan rétt til vegar, pósts og síma, eins og eitt skal bensínverð um land alit, eins eettu allir að fá rafmagn sama verði frá ríkisveitum og búa við sömu kjör að öllu. En það er nú öðru nær. Kauptúnsbúinn borgar fá hundruð fyrir innlögn rafmagns í hús sitt. Bóndinn verður að borga heimtauga- gjald sem veltur á tugum þúsunda. Auk þess eru reglur um álagningu heimtaugagjalds mjög óréttlátar og valda ósanngjörnu misrétti milli ein- stakra bænda. Þessar reglur þarf allar að endurskoða, áður en hafizt er handa um raflagnir til sveita í stórum stíl. Rafmagnsverðið er reiknað eftir allt öðrum reglum og oftast óhag- stæðara til bænda en kaupstaðabúa. Þetta þarf að leiðrétta og endur- skoða, og vinna að jafnrétti. Sérstak- lega má benda á óhóflega hátt verð á rafmagni til súgþurrkunar, en það er eingöngu notað um hásumarið, þegar mikið rafmagn er aflögu. IX. Nú hefur verið bent á nokkur at- riði, þar sem bændur ættu að gera samstæðar kröfur til ríkisvaldsins. Hins vegar hygg ég að héraðssam- tök gætu nokkuð stuðlað að því, að raflagnir um sveitir yrðu kostnaðar- minni. Raflagnir hér um sveitir hafa verið lagðar af aðkomnum vinnuflokkum. Bændum sem á horfa, þykir verkið seint sækjast. Kunnugir telja, að meir sé þó um að kenna slæmri til- högun og verkstjórn, en slæpings- hætti verkamanna. Oft hefur virzt standa á efni, svo vinnan varð óhag- anleg, en hinir aðkomnu menn þurftu auðvitað kaup sitt, þótt verkefni vantaði. Byggingaframkvæmdir verða yfir- leitt ódýrari í sveitum en kauptún- um. I sveitum vinna oft engir að byggingum á háu fagmannskaupi, og ekkert er lagt á vinnu af verkhöfum. Heimamenn og bóndinn sjálfur gæta þess að hver vinnustund og allt efni nýtist til fullnustu. Hér um sveitir er fjöldi mjög verk- snjallra ungra manna og fjölhæfra, sem leggja sig alla fram um að nota „RafmagniO flylur eigi aðeins sveitaheimilinu jafnrétti til þceginela, heldur einnig nýja alvinnu i sveitirnar." Rœktun við rafljós er enn á til- raunastigi, en hefur þó gefið góða raun i garð- yrkjuskólanum i Hveragerði. Myndin er af sykur- mais i islenzku gróðurhúsi. vélar og tæki til þess að létta öll störf og gera bændum kleifar þær stórframkvæmdir á byggingum og ræktun, sem í flestum sveitum blasa við augum vegfaranda. Bændur befðu aldrei haft ráð á að standa í slíkum framkvæmdum, ef þeir hefðu þurft að sækja fagmenn í kauptúnin og borga þeim taxtakaup, svo sem tilheyrir hverri sérgrein, og álag iðnmeistara. Ég hygg, að héraðsrafveitur gætu orðið ódýrari, ef hinir verksnjöllu ungu menn, sem reist hafa flestar byggingar í sveitum, mynduðu vinnuflokka innan héraðanna, sem önnuðust raflagnir, og aðeins einn sérfræðingur á hverjum stað. Ekki yrði hafizt handa, fyrr en allar teg- undir efnis væru við hendina. Hver bóndi ætti að mega, ef hann vildi, grafa í ákvæðisvinnu fyrir staurum að sinni heimtaug, flytja staurana á sinni dráttarvél, o. s. frv. Eg hygg að flestir sveitamenn muni skilja, að rafveitur yrðu ódýrari með þessu móti, auk þess sem verkalaun koma inn í héruðin, þau árin sem greiða þarf heimtaugargjöldin. Ekki er ó- eðlilegt að minna yrði unnið að öðr- um framkvæmdum meðan héraðið væri að rafvæðast, og væri því laust vinnuafl. X. Við samvinnumenn skuldum kaup- félögum okkar og sambandi þeirra marga þjónustu, sem stundum vill gleymast, af því hún þykir eins sjálfsögð og umhyggja foreldra fyrir barni. Þau eru allsherjar viðskipta- miðill manna á milli, innan héraðs og um allt land. Frá fyrstu tíð var „kaupfélagsinnskrift“ talin jafngilda peningum og svo er enn. T. d. fóru nær allar greiðslur fjárskiptanna gegnum kaupfélögin, og banka- greiðslur bænda annast þau að mestu. Oft lána þau byggingarefni, unz lán koma frá bönkum. Þau ann- ast um að skapa verðmæti úr öllu, sem búin framleiða, og annast um geymslu þess. Þau útvega með lítilli álagningu áburð og fóðurvörur. Hér norðanlands hafa birgðir kaupfélag- anna oft verið aðal björgin í vorharð- indum. Þann veg mætti lengi telja. Auk allrar þessarar þjónustu samvinnu- verzlana, sem engum dettur í hug að kaupmaður sé skyldur að sinna, selja þau sömu vörur og kaupmennirnir, oft lægra verði en þeir, og skila þó er árin renna álitlegum fúlgum í sjóði félagsmanna, og eiginsjóði félaganna, er standa í mikilsverðum byggingum og fyrirtækjum, sem eru sameign. Þetta þykir okkur með réttu sjálf- sagt og teljum það hlutverk félaganna að styðja öfluglega hvert nauðsynja- mál, hverjar hagnj'tar framkvæmdir eða menningarmál héraðanna. Kaupfélögin og S.I.S. eiga að veita öfluga hjálp til þess að koma raf- magni inn á hvert sveitaheimili á sem skemmstu árahili. Mikill kostnaðarliður við rafbún- að hvers heimilis er efni og vinna að rafleiðslum innan húss, og öll þau mörgu tæki, sem nýting rafmagnsins þarfnast. Þetta fá menn með ýmsu verði frá heildsölum og smásölum. Verkið annast dýrir fagmenn, sem fæði heimta ókeypis og ferðakostnað, og oft leggja rafvirkja-„firmu“ á vinnu þeirra. Ég hygg að kaupfélögin og S.I.S. gætu þarna stórum létt: Keypt í stór- kaupum allt innlagnarefni og nauð- synlegustu raftæki, sem hvert heim- ili þarfnast, og selja félagsmönnum með kostnaðarverði, líkt og gert hef- ur verið með fóðurvörur og áburð. Félögin ættu síðan að hafa í þjón- ustu sinni rafvirkja, sem stjórnuðu innlögnum í hús manna og hagnýttu hjálp heimamanna, svo sem unnt er. 19

x

Samvinnan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Samvinnan
https://timarit.is/publication/340

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.