Samvinnan - 01.01.1958, Blaðsíða 13

drengurinn æpti eigi að síður og lét fall-
ast til jarðar. Hún missti af honum. Á
sömu stundu skildi hann, að nú var
hann laus. Hann spratt á fætur. Mölin á
gólfinu skarkaði undir fótum hans, þeg-
ar hann þaut burtu.
Hann tók stefnuna á sniðgötuna upp
hjallann norðan við brunnhúsið. Gatan
var brött og grýtt, en hann lét það ekki
á sig fá. Hann var að flýja. Frænka hans
var einnig frá á fæti. Hún náði honum í
miðri brekkunni, en áður en hún fengi
tekið hann, henti hann sér niður. Hún
missti af honum, því að hann lét sig
velta út af götunni og síðan undan brekk-
unni alla leið niður á jafnsléttu.
En drengurinn átti engrar undankomu
von úr þessu. Konunni hafði bætzt liðs-
auki. Maður hennar kom drengnum í
opna skjöldu og greip hann áður en
hann kæmist á fætur. Hann talaði blíð-
lega til sonar síns, strauk honum um
vanga, bað hann að vera góðan, spurði,
hvers vegna hann væri svona mikill
kjáni. Hann mátti ómögulega vera svona
mikill kjáni.
Konan sneri við í brekkunni og fetaði
sig sömu leið til baka. Svona var það
ævinlega, fannst henni. Ætti hún sjálf
þennan dreng, skyldi hann vera öðruvísi
upp alinn. En hún átti hann ekki. Allir
vissu, að hún átti hann ekki. Aldrei hafði
hún þorað að banna honum, ekki svo
mikið sem að banda til hans hendi. Allt-
af hafði hún þurft að látast gagnvart
þessum dreng.
— Að þú skulir vera að sleikja úr
stráknum bölvaða óþekktina, Egill, sagði
hún, þegar hún kom til feðganna. Hann
ætti sannarlega að skammast sín, þegar
hún Guðrún var að deyja.
Maðurinn sagði ekkert við því, en hon-
um þótti rétt að geðjast konunni að ein-
hverju leyti, þess vegna hratt hann
drengnum til og sagði af nokkrum kulda:
— Stattu á löppunum, ómyndin þín!
— Það er ekki að sjá, að hann sakni
hennar Guðrúnar mikið, sagði konan.
— Börn taka upp á ýmsu, oft er bezt
að fara að þeim með góðu, sagði maður-
inn. Jæja, Valdi minn, nú komum við
heim. Það gefst oftast skást að fara að
Valda með góðu.
Drengurinn vildi ekki koma heim.
Hann fékkst ekki til að standa uppréttur.
Konunni líkaði það vel. Hún vonaði, að
hann yrði föður sínum sem erfiðastur.
— Er þetta nú ein sneiðin til mín?
Fer ég kannski ekki að honum með
góðu? Skilur þú aldrei, að mér þykir líka
vænt um þennan dreng? spurði konan.
Maðurinn var vant við búinn að
svara. Auðvitað þótti henni vænt um
Maðurinn beið eftir því, að konan talaði af sér, en drengurinn brauzt um í fangi hans og vildi ekki
fara heim.
drenginn. Ást hennar á drengnum skorti
ekkert á sanna móðurást nema hégóma-
skapinn, sem nærist á því að sjá sig lifa
í afkvæmi sínu. Hann vissi það, en gat
ekki sagt það. Heldur en segja ekki neitt
sagði hann og kenndi skjálfta í rödd-
inni:
— Hættu þessum helvítis fíflalátum,
strákur! Hvað á þetta að þýða?
Drengurinn gaf enga skýringu á fram-
ferði sínu. Hann þurfti þess ekki. Kon-
an kom með skýringuna:
— Ætli ég kannist ekki við bölvaðan
þráann úr ættinni?
— Hvað áttu við með því? hugsaði
maðurinn, en hann sagði það ekki upp-
hátt. Hann óttaðist, að þá hætti hún við
að tala af sér. Hann vonaði, að hún gætti
sín ekki, en talaði af sér, svo að hann
gæti eitthvað sagt. Hann tók drenginn í
fang sér og lagði af stað með hann heim
á leið. Drengurinn brauzt um, en þegar
hann fann, að við ofurefli var að etja,
fór hann að kjökra og sagði í sífellu:
— Eg vil ekki fara heim.
— Þegiðu! sagði faðir hans.
— Ætli ég muni ekki helvítis þráann
og uppátækin í henni móður hans, þegar
hún var lítil? sagði konan. Eplið fellur
sjaldan langt frá eikinni.
Maðurinn hossaði drengnum ofar í
fang sér. — Þannig eru efndir loforð-
anna, hugsaði hann, en hann vildi ekk-
ert segja. Hún hafði enn ekki talað af
sér að neinu ráði.
— Hann tók hana fram yfir mig lif-
andi. Hann heldur áfram að taka hana
fram yfir mig dauða, hugsaði konan, en
hún vildi ekki segja það upphátt fyrr en
hann gleymdi varkárni sinni. Drengur-
inn kenndi öryggis í faðmi föður síns.
Faðir hans var sterkur. Ef til vill var
ekkert að óttast. Ur því sem komið var,
var kannski erfiðast að þurfa að láta
undan. Hann var hættur að kjökra.
Hann sagði lágt, án alls æsings, en eins
og talaði hann við sjálfan sig og sér til
afsökunar:
— Eg vil ekki, að dauðinn taki mig.
Eg vil ekki fara til guðs.
Þau heyrðu ekki, hvað hann sagði og
hefðu heldur ekki skilið það. Þau voru
að hugsa um, hvað þau sjálf gætu sagt.
Konan varð fyrri til og mælti andstutt:
— Öll uppátæki hennar lentu á mér.
Oft mátti ég líða hennar vegna. Eg held
ég muni það.
— Sá dauði hefur sinn dóm með sér,
sagði maðurinn, en meira þorði hann
ekki að segja. Úr því að konan var ekki
þungyrtari en þetta, mátti hann ekkert
segja fleira.
— Það getur verið, sagði konan. En
Framh. á hls. 27.
SAMVINNAN 9