Samvinnan - 01.12.1959, Blaðsíða 19

mér vel, hresst mig, bæði and-
lega og líkamlega.“
„Þú verður svo vænn að
koma aftur. Það gleður mig
að fá heimsókn,“ sagði Av-
dyeeich. Stepanuich fór, og
Martin drakk það, sem eftir
var af teinu, þvoði bollana, og
settist síðan aftur að vinnu
sinni. Hann saumaði og saum-
aði, og öðru hvoru renndi
hann augunum til gluggans
— hann var að svipast um
eftir Kristi, og gat um ekkert
annað hugsað en Hann og
verk Hans. Og orð Krists voru
stöðugt í liuga hans.
Tveir hermenn gengu fram-
hjá, annar í hermannastígvél-
um, en hinn í stígvélum, sem
hann sjálfur hafði búið til.
Því næst gekk eigandi næsta
liúss framhjá í gljáburstuðum
skóhlífum. Bakari með körfu
gekk einnig framhjá. Loks
kom í ljós kona í ullarsokk-
um og óvönduðum skóm;
Hún nam staðar við milli-
vegginn. Avdyeeich leit upp
til hennar frá glugganum og
sá, að konan var ókunnug og
fátæklega klædd. Hún hafði
með sér lítið barn. Hún hall-
aði sér upp að veggnum,
sneri bakinu í vindinn og
reyndi að hlúa að barninu,
en hún hafði ekkert til að
sveipa um það. Hún var
klædd þunnum sumarfötum.
Avdyeeich gat heyrt barnið
gráta og konuna reyna að
hugga það, en án árangurs. Þá
stóð Avdyeeich upp, fór fram
að dyrunum og út á þrepin og
kallaði: „Kona góð! Kona
góð!“
Konan heyrði til hans og
sneri sér við.
,,Hví stendur þú þarna úti
í kuldanum með barnið?
Komdu inn! Þú getur hlúð
betur að því í hlýju herbergi.
Þessa leið!“
Konan varð furðu lostin.
Sá er kallaði til hennar, var
gamall maður með svuntu
framan á sér og gleraugu á
nefinu. Hún kom til hans.
Þau gengu saman niður
o o
þrepin — þau fóru inn í her-
bergið. Gamli maðurinn
leiddi konuna að rúminu.
„Þarna,“ sagði hann, „seztu
niður hjá ofninum, kona góð,
vermdu ungann þinn og
gefðu honum að borða.“
Hann sneri sér að borðinu,
náði í brauð og fat, opnaði
ofndyrnar og setti dálítið af
kálsúpu á fatið, setti það því-
næst á borðið. Þá náði liann í
brauð, tók borðdúkinn ofan
af króknum og breiddi liann
á borðið.
„Seztu niður og fáðu þér
dálítið að borða,“ sagði hann,
„ég skal sjá um krílið þitt á
meðan. Sjálfur hef ég átt börn,
og veit, hvað þeim kemur.“
Konan krossaði sig, settist
að borðinu og hóf að borða,
og Avdyeeich settist á rúmið
með barnið. Hann smellti
með vörunum framan í það
hvað eftir annað, en tannleysi
hans dró mjög úr gildi þeirr-
ar gamansemi. Barnið linnti
ekki grátinum hið minnsta.
Þá kom Avdyeeich í hug að
hrista fingurna framan í það;
hann smellti þeim upp og nið-
ur fyrir framan andlit þess.
Hann stakk fingrinum ekki
upp í það, því fingurinn var
svartur og þakinn lakki. Og
barnið starði á fingurinn og
þagnaði, og skyndilega byrj-
aði það að hlæja. Og Avdyee-
ich var ánægður. En konan
hélt áfram að borða og sagði
honum hver hún væri og
hvaðan hún kæmi.
,,Ég er hermannskona“,
sagði hún. „Þeir tóku eigin-
mann minn frá mér, er við
höfðum verið saman í átta
mánuði, og síðan hefur ekk-
ert frá honum heyrzt. Ég vann
sem matreiðslukona unz ég
varð móðir. En þau gátu ekki
haft mig og barnið. í þrjá
mánuði hef ég hvergi átt ör-
uggt hæli. Ég hef eytt öllu,
sem ég átti. Ég reyndi að fá
atvinnu sem barnfóstra, en
fólk vildi ekki ráða mig. „Þú
ert of mögur,“ sagði það. Ég
hef aðeins fengið loforð um
vinnu hjá konu kaupmanns-
ins, sem verzlar þar sem amma
mín býr. Ég hef þegar heim-
sótt hana, en hún sagði mér
að koma aftur eftir viku. Og
hún býr svo langt héðan. Ég
er að deyja úr kulda, og hann
er orðinn uppgefinn. En Guð
veri lofaður! Húsmóðir okkar
hefur meðaumkvun með okk-
ur, og veitir okkur húsaskjól
vegna Krists. En þrátt fyrir
það veit ég ekki hvernig okk-
ur reiðir af.“
Avdyeeich andvarpaði og
sagði: „Og hefur þú engin hlý
föt?“
„Ó, góði vinur! Nú stendur
árstíð skjólfatanna einmitt yf-
ir, en í gær veðsetti ég síðasta
sjalið mitt fyrir tveimur gri-
venkum.“
Konan sneri sér að rúminu
og tók barnið í fang sér, en
Avdyeeich stóð upp, gekk að
bollaskápnum í veggnum, leit-
aði í honum um hríð og kom
síðan til baka með gamla síð-
treyju.
„Líttu á!“ sagði hann, „þetta
er slitin flík, satt er það, en
hún er skjólgóð.“
Konan leit á gömlu treyj-
una, starði síðan á gamla
manninn, tók svo við treyj-
unni og brast um leið í grát.
Avdyeeich sneri sér undan,
kraup við rúmið dró undan
því kistil nokkurn og virtist
vera önnum kafinn við verk
þetta. Þvínæst stóð hann upp
og settist gegnt konunni.
Þá sagði hún: „Kristur
launi þér, góði faðir! Augljóst
er, að Hann hefur látið leið
mína liggja að glugga þínum.
Þegar ég lagði af stað, var
hlýtt í veðri, en nú hefur
kólnað. Einnig Hann hefur
komið því til leiðar, að þú
leizt út um gluggann og hafð-
ir meðaumkvun með mér,
aumingjanum."
Avdyeeich brosti lítið eitt
og sagði: „Já, Hann hlýtur að
hafa gert'það, því að ég leit
út um gluggann án árangurs,
kona góð!“
Og Avdyeeich sagði einnig
hermannskonunni drauni
sinn og hvernig röddin hefði
lofað honum heimsókn Herr-
ans þennan dag.
„Allt er mögulegt," sagði
konan. Síðan stóð hún upp,
vafði treyjunni utan um litla
Framhald á bls. 36.