Samvinnan - 01.12.1959, Blaðsíða 6

BARNIÐ Á FLÓTTA
Meðal bernskufrásagna Nýja testamentisins er sagan um flóttann til
Egyptala?ids. Jósef og María leita burtu með Jesúbarnið og forða því undan
ofsókn Heródesar konungs. Þessi sagavef ur sig inn í jólahugleiðingar
kristinna manna, sagan u?n flótta jólabamsins.
Er við liöldum kristin jól, hlýtur sú hugsun að gerast áleitin, hvort við
höfum raunverulega búið jólabarninu stað á hátíð okkar. Er okkur það
einhvers virði þá, að „barn er oss fcett, so?iur oss gefinn?“ Snertir það
hjörtu okkar, að þetta bar?i er til okkar ko?nið að vitna u?n kœrleika
Guðs og leiða okkur að lífslmdi?i?iif Eða höfum við ekki rú?n fyrir bar?iið
í hátiðahaldi okkar? Er jólabarnið e??n áflótta? Verður það að flýja fyrir
þeim konmigi okkar, sem lcetur okliur lúta ytra prjáli og sundurgerð,
tíðarandanum? Hvað er jólahátíðin í raun og veru orði?i i liöndum okkar?
Hátíð brasks og kaupmennsku, tildurs ogsýndarmennsku. En hvað er
?nisst? Gjafirnar dýru, sem þú kaupir, geta aldrei komið í stað gjafarinnar
einu, barnsins í jötunni. Maturinn Ijúffengi, sem þú neytir, bœtir þér ekki
upp lifsins brauð, orð hans og kenning. Hljómlistin margbrotna, sem
ómar i eyrum þér, snertir aldrei hug þinn, sem boðskapur englanna á
jólanótt. Þú vilt skapa sjálfur þin jól. En jól verða aldrei sköpuð, þau eru
gjöf Guðs, sem meðtekin skal með auðmýkt og opnum hug.
Jólabarnið er á flótta i hátiðahaldi kristinna manna. Þeirri staðreynd mun
erfitt að neita. En hversvegna er það á flótta? Orsökin er ein fyrst og
fremst. Barnið í okkur sjálfum, fullorðnum mönnum kristnum, er á
flótta. Einlœgnin, sakleysið á litinn hlmgrunn i samtíð okkar. Okkur
lœtur svo vel að látast. Við njótum gæða lífsins. Það er gott svo langt
sem það nœr. En þess gæði taka allan tíma okkar. Við gleymum, að þau
eru til okkar vegna, en við ekki þeirra vegna. Við gerum okkur að
þrælum þarfa okkar og lifsnautnar. Þrællinn á ekki frjálsan hug
barnsins. Við ekki heldur.
„Frá Egyptalandi kallaði ég son minn.“ Þessi fleygu orð spámannsins
voru hinum fyrstu kristnu vitnisburður um endurheimt barnsins úr flótta
og útlegð. Að þau orð mættu rætast i lifi okkar. Að samtið okkar mætti
endurheimta einlægni og sakleysi. Þá færðist helgur friður yfir heim á
jólum, samúð og drenglyndi sigraði sundrung og hatur. Mætti flótti
barnsins í eigin barmi renna á enda. Þá yrðu orð skáldsins okkar eigin:
Ljá mér, fá mér litla fingur þinn
Ijúfa smábarn! Hvar er frelsarinn?
Fyrir hálmstrá herrans jötu frá
hendi ég öllu: Lofti, jörðu, sjá.
Gleðileg jol,
Cruðmundur Sveinsson.