Samvinnan - 01.10.1964, Síða 29

Þjóðskáld og þrjú dæmi
Framhald af bls. 13.
glatt um langa stund. Eldsneytið var óþrjótandi. Unga fólk-
inu hljóp kapp í kinn og kepptist við að muna og minna á.
„Lát hljóma, — svo þrái ég horfnar stundir,
svo hjartað slái og taki undir
og trega ég finni í taugum og œðum
af týndri minning og glötuðum kvœðum,
svo hrifist ég með — og hefjist í gleði.
Mín hœsta sorg og mín œðsta gleði,
þœr hittast í söngvanna hœðum.“
„ — Nœturlog um allar áttir
örvar senda á húmsins vegg.
Svefnþung port og svartar gáttir
sötra lýðsins neðstu dregg.
Geislar flökta á fljóti hljóðu;
fölvar bakkann skíma hálf.
Dansar yfir mold og móðu
myrkradís við Ijóssins álf.“
Orðin voru sem neistaflug af eldtungum á vörum hins
unga fólks. Einar Benediktsson hafði svo sannarlega ekki
farið erindisleysu í sveit þess. Pund hans hafði ekki verið
grafið þar í jörð. Skjólstæðingar ferðafólksins hlýddu á hug-
fangnir og undrandi, djúpt snortnir og þakklátir.
„Sólin, hún roðnar rjóðast á mótum
rökkurs og Ijóss.
Fyrsta ástin, sem rís frá rótum,
rennur fastast til ólíks brjósts, —
sem stormur á átt, sem fall af fljótum
frá fjalli til sœvaróss.“
„Er nokkuð svo helsnautt í heimsins rann
sem hjarta, er aldrei neitt bergmál fann, —
og nokkuð svo sœlt sem tvœr sálir á jörð,
samhljóma í böli og nauðum?
Ein barnsrödd getur um fold og fjörð
fallið sem þruma af hamranna storð,
eins getur eitt kcerleikans almáttugt orð
íshjartað kveðið frá dauðum.“
Ferðinni var lokið og ljóðunum hætt. Hið unga fólk gekk
til starfa í bítið næsta dag, við byggingar, ræktun, fram-
leiðslu og heimilisstörf og skilar landinu betra og lífskjörun-
um léttari í hendur næstu kynslóðar. Ástæða er til að ætla,
að þeirri arfleifð fylgi einnig ávaxtað pund hins kyngi-
magnaða, vitra þjóðskálds.
Enn liðu mörg ár. Ný kynslóð kemur við sögu, ung kyn-
slóð á atómöld.
SAMVINNAN 29