Samvinnan - 01.12.1986, Blaðsíða 64

Umberto
Verdi,
sótari
Nú var klukkan
vel yfir ellefu
og hún
fór aö efast um
hann mundi
nokkuð koma.
Á sunnudögum var nauðsynlegt að
klæðast jalabis, síðum hvítum klæðn-
aði áþekkum náttserk. Enda þótt hún
vissi svarið sagðist hún myndu gefa
honum það í vikulokin.
Þessa nótt, þegar hún hjúfraði sig að
baki Johns, birtist henni svart andlit
Kemals aftur og aftur, með bænarsvip,
og benti á auðnirnar og pyramidana.
Morguninn eftir, þegar hún
hafði komið John til vinnu og
þvegið morgunverðar-ílátin
hringdi hún til nágrannakonu sinnar
tveim húsum ofar og spurði hana hvort
hún gæti haft börnin hjá sér klukku-
tíma stund eða svo klukkan ellefu -
aðeins tvö þeirra. Litla barnið mundu
fara þá að sofa. Sótið og rykið gæti
orðið til þess að Mikael versnaði
A.S.M.A.Ð. Hún horfði á svipdauft
andlit drengsins sem breytti ekki um
svip meðan hún stafaði orðið. í öllu
falli myndu þau verða óttalega fyrir . .
. Hún myndi hafa þau allan morgun-
inn. Það væri alltof fallega gert af
henni. Nanna stuggaði þeim upp göt-
una og hóf tiltektina.
Hún fór út í skúr að ná í gömul
dagblöð. í því bili sem hún var að hylja
postulínsskápinn mundi hún eftir því
að hún gæti þurft nokkur glös. Hún
lyfti varlega upp tveim kampavíns-
glösum með gylltri blómarönd,
brúðargjöf frá deild tíu, fann á lyktinni
að þau væru rykug og tók þau til að
skola af þeim. Hún lyfti upp Campari-
flöskunni á bak við pikklis-glösin og
setti hana hjá skínandi glösunum.
Korter í ellefu lagði hún barnið út af
í vögguna til að sofa, og komin upp á
loft ákvað hún að skipta um föt. Hún
leit inn í klæðaskápinn og renndi fingr-
um yfir kjólana. Þarna voru hlutir sem
hún hafði ekki farið í árum saman.
Dragtarkjólar sem hún hafði verið í á
skólahátíðum - á þeim tíma þegar þau
fóru á skólahátíðir - vetrarkjólar,
sumarpils. Hún tók fram hvítan kjól,
ósköp látlausan nema hvað það var ör-
mjór silfurborði í kringum hálsmálið.
Hún gat verið í honum núna af því hún
var að fá aftur vöxtinn. Hún skoðaði
sig frá hlið í speglinum til að vita hvort
hann væri ekki of stuttur. í baðinu
greiddi hún sér, bar á sig dáldinn
farða, ekki of mikinn, rétt nógu mik-
inn til að fá blæ, gekk svo niður
stigann.
Það var svalt án nokkurs elds í arn-
inum svo hún fór inn í bakherbergið og
kveikti á rafmagnshitaranum. Við og
við kom hún fram og gægðist út um
framgluggann, með krosslagða hand-
leggi. Nú var klukkan vel yfir ellefu og
hún fór að efast um hann myndi nokk-
uð koma. Aðalvandinn var að halda
aftur af sér, sagði hún við sjálfa sig.
Það var svo margt sem hún gat haft fyr-
ir stafni.
lukkan hálf tólf fór hún aftur
inn í framherbergið og leit út
um gluggann. Sótari hafði rétt
lagt frá sér hjólið upp við hliðarstaur-
inn og var að losa burstana sem hengu
við stöngina. Augnabliki síðar hringdi
hann bjöllunni. Hann var lítill og feit-
ur, fimmtugur ef rétt var til getið, í
buxum sem náðu honum upp á mitt
brjóst. Andlit hans var svart af sóti og
hann lyfti húfunni fyrir henni svo skein
í hreinan, bleikan skallann. Hann
kraup niður fyrir framan eldstóna,
leysti utan af vírteinunum og talaði til
Nönnu yfir öxlina þar sem hún hafði
tyllt sér á stólarm úr tré.
„Þetta er réttur dagur, frú,“ sagði
hann. Nanna kinkaði kolli jafnvel þó
hann gæti ekki séð hana. Hún var að
horfa á fitufellingarnar aftan á hálsi
honum þegar hann reyndi að skyggn-
ast upp í reykháfinn.
„Vinnurðu hjá Umberto Verdi?“
spurði Nanna.
„Ég er Umberto Verdi, ég vinn hjá
sjálfum mér.“ Hann brosti breitt til
hennar.
„Mér datt ekki í hug að þú værir . . .
eins . . . og þú ert.“
„Við hverju bjóstu, frú?“
„Ég hélt þú værir . . .“ hún hikaði.
„Ég hélt þú værir kannski ryksugu-sót-
ari.“
„Ég lít ekki við þessu nýja dellu-
makaríi,“ sagði hann og skrúfaði
burstahausinn á fyrstu stöngina.
„Ekkert er betra en bursti.“ Hann
reyndi að ýta honum upp reykháfinn
en það vildi ekki ganga. Hann beygði
sig og leit aftur upp.
„Þetta er óaðgengilegt,“ sagði
Nanna. „Síðasti sótari sagði hann væri
illa byggður.“ Að lokum kom hann
burstanum upp og með hröðum sveifl-
um digurra úlnliðanna tengdi hann við
nýjar stangir. Dimmur skruðningur
barst úr holi reykháfsins, þegar hann
skók stöngina upp og niður. Nanna var
hrædd um að það mundi vekja barnið
uppi á lofti, ekki svo að skilja að það
skipti neinu máli núna.
Éftir smátíma sagði sótarinn:
„Mundi þig langa til að fara út og sjá
burstann koma upp um opið?“
Nanna hló; „Ég er ekki barn lengur,
ha!“
„Bara til að sjá að verkið hefur verið
unnið.“
„Ó,“ sagði Nanna, beit í vörina og
brosti. „Ég trúi þér.“
Hann dró burstann aftur niður og
sópaði sótinu á stóran svartan klút sem
hann hafði breitt út. Hún sagði honum
að hann gæti farið með hann út í horn
64