Stéttabaráttan - 01.03.1972, Síða 18

aðpins getur náð fram aó ganga í byltingarformi, heldur
átti hann við endurhætur á stjárngæzlu, sem fram-
kvæmdar verða á grundvelli þessara framleiðsiuhátta
og hreyta því engu um samskipti auðmagns og launa-
vinnu, en draga þegar bezt lætur úr þeim kostnaði, er
/■ borgarastéttin hefur af drottnun sinni , og auðveldar
henni rekstur rxkisbúsins.
Borgarasósíalisminn verður þá fyrst sjálfum sér líkur,
þegar hann er orðinn einskært ræðumannsblaður.
Frjáls vei'zlun x þágu verkalýðsins.1 Verndartollar í
þágu verkalýðsinsj Einmenningsklefar í tugthusum 1
þágu verkalýðsinsj Þetta er seinasta og einasta
orðið , sem borgarasósíalisminn meinar í fullri alvöru.
Srsíalismi borgarastéttarinnar er einmitt fólginn í
þeirri staðhæfingu, að borgararnir séu borgarar í
þágu verkalýðsins.
(Marx og Engels: íhaldssósíalisminn, eða, sosíalismi
borgaranna, Úrvalsrit I, bls. 49 - bls. 50 ).
íhaldssömu'~aósíali-starnir á ísl; ndi.
Það , sem er einkennandi fyrir smáborge-ralegu sósíalistana eins og
fyrirrennara þeirra e.llt aftur til proudhonistanna, er að þeir
afneita byltingarsinnaðri heimssýn öreiganna ng klæða þess í stað
heimssýn borgaranna - hugmyndafræði borgaranna í "sósíalískt"
orðagjálfur, þar sem orð og hugtök eru verkfæri til þess að dylja
sannleikann um alræði borgaranna. Þessir frasasmiöir reyna af
alefli að draga verkalýðinn í dillca borgaralegs löggjavarva.lds
og fella á‘öreigastéttina klafa hins borgaralega þingræðis
- þess lýðræðis, sem er grundvöllur borgaralega frelsisins að
arðræna öreigana. Orð eins og "alþýðustétt", "lýðræði" og
"ríkið" ei'U notuð án þess að þau séu sett í afstöou til öreiga-
stéttarinnar og þjóna því þeim tilgangi að dylja sannleikann um
1 eignarréttinn á fr£.mieiðslutœkjunum og að hin póiitísku völd
eru í höndum arðræringjanna og þar af leidandi getur ekki verið
um raunverulegt frelsi að ræða, raunverulegt jafnrétti hinum
arðrændu til handa.
Þeir skilja ekki stéttabareíttuna.
Smáborgare.legu sósíalistunum er um megn að takast á við að skil-
greina stéttir íslenzka þjóðfélagsins. Þeir skilja hugtakið stétt
á sinn smáborgaralega hátt sem einhvers konar hópur en ekki
út frá framleiðslunni. Þai' af leiðandi geta þeir ekki skilið
mikilvægi þess að þekkja stéttirnar í þjóðfélaginu og hver eru
lögmál þeirra.
í grein Hjalta Kristgeirssonai' í 2. tbl. Rette.r 1971 kemur
afstaða þeirra berlega fram:
"Er stefna.n hefur verið sett fra.m svona í hnotskurn, hefði
sennilega farið vel á því aö greina næst dálítið ýtarlega
stétte-skiptinguna í þjéðfélaginu ^g stéttræðið: einokun
borgarastetta.rinnar á. lífsskilyrðum verkalýðsins og margra
álíka settre-. hópa. Umræða um stéttabaráttuna og um samhengið
milli verkalýöshreyfingar og flokkslegu ixreyfingarinnar hefði
verið hér í eð'lilegu áframhaldi. Hvernig verða stéttamót-
sagnirnar hagnýttar í hinni daglegu baráttu fyrir sósíalismanum?"
Þegar hann þykist hafa sett stefnuna "fram svona í hnotskurn", þá
laumast hann til að segja, að það hefði farið vel að greina nasst
dálxtið ýtarlega stéttaskiptinguna í þjóðfélaginu. Ekki hika þessir
smaborgarar við að ropa upp stefnu sinni, ef stefnu mætti kalla, án þess
- 16 -