Andvari - 01.10.1959, Blaðsíða 33

ANDVARI
STÓllA PLÁGA
143
bjarndýr, ljón, liöggormur og rnörg fleiri. — Þetta finnst mér nærri ótrúlegt
að satt geti verið.“
„Þetta mun samt ekki orðum aukið,“ sagði Sighvatur. „Formaður á Ork-
inni hét Nói, hann var manna ágætastur, og hann tók einmitt með sér á skipið
tvö dýr af öllum sköpuðum skepnum veraldar, svo honum er það að þakka
að allt líf fékk í horfi haldizt, þrátt fyrir ókjör veðráttunnar. — En nú hafa
báðir hestarnir kastað vatni og okkur því bezt að síga fram á leið, Sesselja góð.“
Þegar þau lögðu upp á Lónsheiði og auðn og hel Álftafjarðar var að baki,
þá varð Sighvati að orði: „Já, ekki er á að lítast; skratti hefur þessi pest verið
yfirgripsmikil og illkynjuð. En einstakt kalla ég það og súrt í mesta máta, ef
ekki verður eitthvert ofboðlítið lífskvik í Lóninu.“
„Og ætli það verði ekki svipað þar sem annars staðar,“ sagði Sesselja
stuttlega. „Þvílík dauðans deyfð og bágindi í hverri einustu sveit, sem urn
er farið. Mér dettur í hug, hvort lífsherrann rnuni nú borgunarmaður fyrir
allri þessari ógnarlegu stórslátrun.“
„Hvað læturðu þér um munn fara, stúlkukind,” sagði Sigbvatur. „Nei,
forðast skulum við að guðlasta, Sesselja sæl. Sízt er heldur hætt við að drottinn
algóður láti neitt fram við mennina koma annað en það, sem þeirn er fyrir
beztu. 011 él birtir líka um síðir, sannaðu til.“
Þeim voldugu trúarorðum svaraði stúlkan engu; hún hagræddi aðeins
kettlingnum í keltu sinni, og svo var haldið áfram sem áður.
En Lónið brást gersamlega, hvað mannlíf áhrærði, eins og þær sveitit.
aðrar, sem að baki voru; sama varð reyndin urn Hornafjörð og ekki bætti
Suðursveitin úr. Þar tóku þau sér fjórðu gistingu ferðarinnar á stórbýlinu
Felli. Var þar mikið úrval kjarnfæðunnar, svo sem hákarl, rildingur og lunda-
baggar auk margs annars góðmetis. Enga var þar lifendur að finna fremur en
annars staðar. En eitt sérstætt fyrirbæri blasti þar við augum, sem þeim varð
báðum minnisstætt. Aldinn fræðaþulur sat þar við borðkríli og hafði hann
hnigið örendur fram yfir kálfskinnsbókina með fjaðrarpennann í hendi.
„Til hvers eru bækur, eða hvað cr eiginlega krabbað á skinnið," spurði
Sesselja.
„Það er ýmiss konar vizka og vísindi liðinna tíma,“ svaraði Sigbvatur. „Og
til þess mun ætlazt af þeim, senr fást — eða fengust við að skrásetja, að kálf-
skinnin geymdu fræðin og spekina sem nýja og óskemmda frá kyni til kyns,
þó nú sýnist þess varla þurfa við í bili, lambið mitt.“
„Skrýtið dútl,“ sagði hún. „Mér fyndist nær að tína fjallagrös og ber
eða þá skera skarfakál og söl.“
„Elcki hef ég á móti því,“ gegndi Sighvatur. „En skrásettar sögur, drápur