Andvari - 01.10.1959, Blaðsíða 107

ANDVARI
í VEGAVINNU FYRIR60 ÁRUM
217
mig minnir að þau arfleiddu þau Símon
og Siwríði að eigum sínum eftir sinn
dag.
Símon er látinn fyrir allmörgum árum,
en ég ætla, að Sigríður sé enn á lífi.
Eittlivað var þarna fleira af vandalausu
fólki, sem ég er búinn að gleyma.
Þetta var samanvalið ágætisfólk, sem
reyndist mér eins og það væri mér vanda-
bundið. Mun ég jafnan minnast þess
með þakklæti og virðingu.
Símon var greindur rnaður, vel að sér
og víðlesinn, enda kom hann allmikið
við almenn mál í Árnessýslu um eitt
skeið.
Sigríður var óvenjulega glæsileg ung
stúlka, greind og siðprúð. Eg hélt lengi
kunningsskap við þetta ágæta fólk.
Erlendur Zakaríasson mun hafa verið
innan við miðjan aldur. Hann var meðal-
maður á hæð, nokkuð þrekvaxinn, en
samsvaraði sér þó vcl. Hann var ljós-
leitur í andliti með grá festuleg augu,
beint og nokkuð hvasst nef og hátt og
afturdregið enni. Hann var með Ijósrautt
alskcgg og bersköllóttur.
Erlendur var fremur fáskiptinn livers-
daglega og virtist oft sem hann væri
þungt hugsandi. En hann gat verið
glaður og skemmtilegur í kunningjahóp
utan vinnutíma. Kom þá í Ijós, að hann
var vel greindur og víðlesinn og stál-
minnugur. Ilann gat orðið hvassyrtur,
ef í hann fauk. En langrækinn var hann
ekki, og allra manna sáttfúsastur var
hann; það reyndi ég oftar en einu sinni.
Erlendur virtist nrér hafa marga kosti
sem verkstjóri. Hann var sívakandi yfir
því, að allt gengi eftir áætlun. Mestan
hluta dagsins var hann á gangi frarn
og aftur um hina löngu vinnulínu.
Idann gat ekki séð, að litið væri upp frá
verki stundinni lengur, en aldrei herti
hann á neinurn, þótt hægt væri farið.
El honum þótti einhver fara skakkt cða
klaufalega að því, sem hann var að gera,
fann hann ekki að við hann, heldur
kallaði til flokksstjórans og var þá ekki
mildur í máli. Hann var ákaflega ná-
kvæmur í öllum fjármálum; samdi hann
sjálfur allar kaupskrár og borgaði út öll-
urn, sem þarna unnu, og var það að
mig minnir á annað hundrað, þegar
flestir voru, — auk annarra útborgana.
Aldrei heyrði ég talað um eyris skekkju
af hans hcndi.
Yfirleitt var Erlendur virtur af undir-
mönnum sínum, þótt sumum þætti hann
nokkuð strangur, en ekki var um það
fengizt, því að þá var viðhorfið annað
en nú gerist; þá var það óttinn við að
verða sagt upp, sem þaggaði niður alla
óánægju.
Ég held, að efnahagur Erlends hafi
alltaf verið heldur örðugur; þó var hann
stakur reglumaður og vann baki brotnu
allt árið, — var alltaf í grjótvinnu á
veturna. Heimili þeirra hjóna var með
afbrigðum gestrisið og hjálpsamt; er ég
liræddur um, að það hafi borið efna-
haginn ofurliði. Eftir að hann var hættur
vegaverkstjórn, Irjó hann í Kópavogi og
hafði eitthvað af skepnum. Ekki eign-
uðust þau hjónin börn, en ólu upp tvær
stúlkur vandalausar.
Erlendur var blindur siðustu ár ævi
sinnar. Vinátta okkar Erlends entist
meðan báðir lifðu.
Ég hef orðið svona langorður um
Erlend vegna þess, að maðurinn hefir
jafnan verið mér öðrum fremur hug-
stæður, og í öðru lagi af því, að ég minn-
ist ekki, að ég hafi séð neitt um ltann
skrifað, þótt full ástæða væri til, svo
merkur rnaður scm hann var
'Nú fóru vegagerðarmennirnir að drífa
að; fyrstir komu Reykvíkingarnir og voru
flestir ríðandi cða þá í cinhvers konar
slagtogi með flutningavögnum. Margir
þeirra liöfðu verið með Erlendi mörg