Andvari - 01.10.1959, Blaðsíða 111

ANDVARI
í VEGAVINNU FYRIR60 ÁRUM
221
liét þá danska varðskipið). Margir áttu
þarna vini og frændur og liætti þá við
að rétta úr sér og fá sér í nefið. En
aldrei man ég eftir, að ég sæi ferðapelann
Itreyfðan, enda rnundi því ekki hafa
verið tekið með þökkurn; Erlendur mátti
ekki brennivín sjá.
Varla kom fyrir, að vín sæist á nokkr-
um manni, þegar þeir komu á sunnu-
dagskvöldunum. Drykkjuskapur hefði
auÖvitað getað valdið vandræðum í
þeirn þrengslum, sem við áttum við að
búa.
Allmikill metingur var milli flokkanna
um að vera fyrstir með sín stykki, og
ckki síður hitt, að sem bezt væri að þeirn
unnið, svo að vegurinn væri sem fallcg-
astur, þegar við hann var skilið. Og ber
sízt að lasta þann metnað.
Flestir munu vegagerðarmennirnir hafa
verið haust og vor, 120—130, einkum
síðara árið, en um sláttinn 70—80.
Ég held ég hafi kunnað einhver skil
a flestum þeim, sem voru allan tímann,
og einnig einhver skil á flestum hinna.
Eg kynntist mörgum þeirra og hefi ég
gert mér nokkurt far um að fylgjast með
ævi þessara gömlu félaga rninna fyrir
oær 60 árum. Ekki veit ég af nerna ein-
um þeirra enn á lífi, þó að ég vilji ekki
fortaka, að þeir kunni að vera fleiri. En
rnargi r eru það áreiðanlega ekki, enda
var ég mcð þeim yngstu þeirra, aðeins
22 ára.
Dráttarhestarnir, sem þarna voru not-
;>ðir, voru allir í eigu landssjóðs. 1 fest-
arnir voru úrvalsgripir, aðrir voru ekki
l<eyptir. þeir voru vel með farnir vetur
°g sumar og aldrei snertir til neins ann-
ars en þessara ákveðnu starfa. Ef ein-
hverjum varð á að korna á bak vagn-
hesti, var það óðara komið til verkstjór-
ans og slapp sá seki ekki með rninna en
Earða áminningu, svo annt lét Erlendur
sér urn hestana. Aldrei voru þeir notaðir
nema fimrn klukkustundir á dag.
Nú skal gerð tilraun til að lýsa tjald-
inu, sem við bjuggum í. Ég hefi ekki
neitt mál af stærð tjaldsins við að styðj-
ast, en ég held, að ég megi fullyrða, að
það hafi ekki verið að neinu ráði stærra
en þau tjöld, sem vega- og símamenn
nota nú og munu sjaldan vera ætluð
nema einum rnanni eða tveim, sem hafa
þó alla matargerð sína annars staðar. En
við urðurn að vera átta í okkar tjöldum
og það með alla búslóð okkar.
Þegar búið var að reisa tjaldið, var næst
að innrétta það. Var fyrst sett upp eitt
7 þumlunga borð upp á rönd yfir þvert
tjaldið nálægt afturstafninum. Myndaðist
þar þá hæfilega vítt Iiólf, scm notað var
fyrir olíuvélina og annað smávegis, scm
henni fylgdi, svo senr vatnsfötu og olíu-
brúsa. En með fram hliðveggjunum voru
reknir niður hælar, sem tóku um það
bil 34 úr alin upp úr jörð. Áttu þeir að
koma í veg fyrir að matarskrínurnar, sem
stóðu innan við hælana, legðust út að
tjaldinu, og var okkur þannig afmörkuð
vistarvera í miðju tjaldinu.
Þegar ganga skyldi til náða, var fyrst
breidd beydýna eða annað slíkt á jörð-
ina og koddi við skrínuna, og þegar
rnaður var lagztur niður, rnátti svo heita
að rnaður næði á milli koffortanna, að
minnsta kosti stærri mennirnir. Menn
lögðust hlið við hlið, fjórir hvorum megin,
andfætis þeim scm hinum megin sváfu.
Var rúmið þá fullskipað frarn að dyra-
súlu. Surnir höfðu yfirsæng, en aðrir
aðeins brekán ofan á sér.
Þegar risiÖ var úr rekkju, var dýnunni
og rúmfötunum vafið upp að koffortinu
og var síðan notað til að sitja á, þegar
matazt var eða setið inni.
Þeir, sem langt voru að komnir, munu
flestir hafa haft þjónustu og aðra að-