Andvari - 01.10.1959, Blaðsíða 36

146
JAKOlí THORARENSEN
ANDVAIU
þessu sinni. Þaðan var því helzt að vænta nýs blóðs, heilbrigði og þróttar í
þjóðlíkamann á næstu mannsöldrum.
„Já, mikil feikn og skelfing hefur nú á dágana drifið undanfarna mán-
uði,“ sagði Þórólfur. „En sárast af öllu finnst okkur samt, hér um slóðir, að
vera prestlaus."
„Þú segir svo, Þórólfur bóndi, en fleira mundi samt við þurfa en prest,
eins og lífið horfir við — eða þær lífsrytjur, sem eftir eru skildar,“ sagði
Sighvatur.
„Ekkert mundi þó við hjálpa lífinu neitt viðlíka eins og prestur og guðs-
orðið nógu klárt og kröftugt, svo sem nú er komið ráði manna,“ mælti Þórólfur
af auðheyrðum sannfæringarhita.
„Jæja, Þórólfur góður, úr því mætti þá kannske bæta að nokkrum mun,“
sagði Sighvatur. „Það á svo að heita, að ég hafi fram að þessu verið þjónandi
prestur í Möðrudal á Fjalli.“
„Er sem mér heyrist? — Þetta kalla ég mikil tíðindi og góð. Guði algóð-
um sé lof fyrir yðar hingaðkomu," sagði Þórólfur fagnandi.
„Ég þakka vinsamleg orð,“ sagði séra Sighvatur. „Verður nú og, hýst ég
við, staðnæmzt til frambúðar, hjá okkur Sesselju, í þessari sveit. En ekki sný
ég aftur með það, að til eru þeir hlutir, sem Island þarfnast nú jafnvel enn
meira en prests, ef vel á að fara. Mest og brýnust allra nauðsynja er þá fjölg-
unarþörfin. . . . En hvað ég vildi mér segja. — Ég lít svo til að báðar konurnar,
sem hér eru fyrir muni komnar yfir fimmtugt. Er ei sem mér sýnist?"
„Jú, Ingunn þarna er fimmtíu og tveggja vetra, en Þórkatla nálgast sextugt,"
svaraði Þórólfur.
„Næst vík ég þá orðum mínum að þér, ungi maður, sem ég heyri
nefndan Jón, og munt vera hinn einasti eftirlifandi Jón hér um sveitir og þó
víðar væri leitað. Hvað gamall ert þú, góðurinn minn?“ sagði prestur.
„Ég er tuttugu og fjögra vetra,“ svaraði Jón.
„Þá aðspyr ég þig, Sesselja sæl, mín þolna og frábæra samferðakona, hver
er aldur þinn?“
„Ég er þrjátíu og eins árs,“ gegndi Sesselja.
„Nú — jæja, á öllu betra verður ekki kosið, úr því seni gera er,“ sagði
prestur — „og sérð þú nú, Sesselja, þína sæng upp reidda, heillin mín. Þér
og Jóni þarna, hinum unga, ánalna eður afhendi ég á þessari stundu eitt mesta
hlutverk lífsins, — ef guð lofar og hugðir mannanna og tilhneigingar reynast
líkar því sem þær hafa lengstum verið. Við megum ekki digna, stúra eða
bugast láta, hvað sem á dynur. — Við margt verður sjálfsagt að stríða, á kom-