Andvari - 01.06.1965, Qupperneq 44

42
STEFÁN JÚLÍUSSON
ANDVARi
- Halló.
— Auðvitað er það ég. Þú — þú varst ekki á horninu.
— Nei, auðvitað beið ég ekki. Heldurðu að ég sé að bíða eftir strákum?
— Nú, fékkst ekki tækið? Gaztu ekki komið samt?
— Þú segir þetta bara. En mér er sosum sama, ég flýtti mér bara heim, það
var svo kalt.
— Fyrirgefa hvað? Það er ekkert að fyrirgefa.
— Ja, ég veit ekki. Jú, kannski, eiginlega þarf ég að skreppa út. Ég þarf að
sækja meðul handa bróður mínum. Hann er svo mikið veikur.
— Nú, ertu búinn að fá hann?
— Ja, kannski. — En ég get ekki verið lengi.
— Jú, auðvitað verðum við fljótari í bílnum.
— Nei, nei, ekki gera það. Ég kem heldur út á hornið.
— Bara rétt bráðum. Ég var alveg að leggja á stað.
— Bless á meðan.
Stúlkan leggur símtólið á, horfir á það um stund, andlitið hýrnar og ljómar,
eins og annarlegt skin streymi frá tólinu. Hún lyftir sér á tærnar, sveiflar örm-
unum, svífur um stofuna, fleygir sér fislétt yfir húsgögnin, dansar í gleðivímu.
Hún heyrir móður sína koma ofan stigann, hendist fram í forstofuna,
smeygir sér í kuldaskóna, þrífur úlpuna af snaganum, er komin í hana fyrr en
varir.
Móðirin stendur í neðsta þrepinu, horfir á hana með spurn og undrun 1
augum.
— Ég er að fara, segir dóttirin óðamála. Hvernig er Bói, elskan? Er hann
ekki betri? Hvar eru peningamir og bókin?
Móðirin sækir bók og peninga þegjandi.
— Á ég ekki að kaupa eitthvað gott handa Bóa? spyr stúlkan björtum rómi.
Súkkulaði — og kók kannski? Já, kók, kókið er alveg húið. Ég ætla að taka tvær
flöskur með.
Hún hendist inn í cldhúsið, opnar skáp og grípur flöskurnar. Oðar en varir
er hún komin aftur fram að útidyrum, móðirin stendur enn í sömu sporurn og
horfir á hana tvílráð.
— Bless, segir stúlkan. Ég skal vera fljót. Hún lúkar við, skundar svo til
móður sinnar, kyssir hana á vangann, — er rokin á dyr í sömu andrá.
Móðirin horfir á dymar, íhugul, hristir höfuðið. Hún gengur inn í eldhúsið,
sér nær fullan kaffibollann á borðinu, snarstanzar, setur í brýnnar hugsi, hristir
höfuðið.