Spegillinn - 01.10.1966, Qupperneq 16

ÓSKATEXTALAGAJÁTNINGAR
í frómn tilefni af öndugisgrein 9. tbl.
Spegilsins, hver nefnd er óskalög stjórn-
málamanna, viljurn vér 1 öllu lítillæti á-
benda, að vér teljum ekki að fullu skýrt
innræti þeirra og andligur þenkimáti,
utan fullur og greiniligur teti sé fram-
lagður, hvar í speglist þeirra andrænu
viðhorf og þenkingar í þeirra stóru
störfum á lifsreisunni. Mætti þá svo fara,
að lestri og námi loknu, að þeir stóru
stæðu oss á vissan máta öllu nær en
áður, á sama hátt og opin bók er þægi-
legri aflestrar en hin lokaða. Skal nú
opna þessi vor og þeirra vers öllum les-
öndum Spegilsins, til innsæis og fróð-
leiks. Byrjast á söngtexta Ingólfs smjör-
fjallskóngs á Hellu og hljóðar svo:
Fjallið eina, sem allt mitt fólk
ó, er af púra sméri,
ef að svo hafið yrði að mjólk
út ó það glatt ég réri,
skilvindur skakandi,
skollaeyrum blakandi,
stólmrjómann strokkandi,
stórfjallið hækkandi,
stæltur ó stjórnarmeri.
Þánki vor til Einars Olgeirssonar er
uppfylltur samúð, enda skiljum vér
allra manna bezt þá reginbyrði er hækk-
andi áratala leggur oss á bak og lendar,
meður visnandi áhrifum, ekki síðui á
stjórnmálavellinum en túnvclli gaml-
ingja í sveit Svo tautar Einar á göngu
sinni-
'f
Sjó roðann í austri sem rís og stígur,
raust minni förlar, hún lækkar og
hnígur,
Þjóðvarnar-alþýðu- bölvað — band
ber mig um kaldan eyðisand.
í Kína og Rússíó roðinn roðnar,
þó rökkvar d Fróni og eldurinn
koðnar.
ótt ennþd sé dulan mín rauð og rjóð
ég ræð ekki lengur við mína þjóð.
Það er oss fortalið, að Gylfi Þ. sé
söngvinn í bezta máta, enda hvíli sig
á stundum frá amstri stjórnunarstarfa
við lagasmíðar, (til söngs). í sínu lítil-
læti raular hann hér gamalt og stutt
þjóðlag, enda þótt hann taki flugið oft
ærið hátt, og langt ofar fiðrildasviði
fólksins:
Fljúga hvítu fiðrildin,
flýg ég líka — stundum,
hærra upp í hdloftin
og hylli sjólfs míns gófnaskin,
og leik mér við að læra ó Stórra
fundum.
Aldrei mundum vér það samþykkja,
að mæta Jóhanni Havsteen í engilslíki,
og ckki myndu málarameistr.rar gamla
tímans hafa treyst sér til að láta honum
vaxa vængi. Hitt er svo annað mál, að
frómar óskir eiga sinn rétt, og mein-
lausar vangaveltur líka. Texti Jóhanns
er laglaus, en Kobbi bróðir væri vís til
að bæta úr því:
Ef engill ég væri
og vængi ég bæri
þó vildi ég fljúga sem Gylfi þorn,
en ég kúri ó landi
í kirkjunnar bandi
og krýp mér þar úti í horn,
semiandi sumar og vetur
svolítið ausutetur,
og útmæli iðnaðargöt
ó ausur og kyrnur og föt.
Þá birtist Eggert vor múrari, sem nú
ku vera hættur þeim starfa, sem von er,
raulandi gamalkunnugt lag meður nýj-
um texta að mestu:
Það gefur d bdtinn við Grænland
og gustar við íslenzka strönd,
en tamari' er múrara múrskeiðarnof
en mæling ó brimróðurshönd,
— þegar sjómaður ddðadrengur
dorgar um norðuríshaf,
ég held mig d þurru og þygg mína
dýrð
og þukla minn rdðherrastaf.
Magnús á Mel ku vera hörkumenni,
svo sem nef hans bendir til, en þar mun
í vera bein en ekki brjósk, en grjótharð-
ur í peningamálum þeim er að snúa
ríkiskassanum. Hvort Bjarni hefur brúk-
legt taumhald á Mánga, ef mikið liggur
við, verður ekki vottað hér, en margt
verður þó að teljast lygilegra, enda telst
hann undirdánugut samkvæmt tignar-
stöðu Bja na, sem er öllum ofar fyrir
16 S p e g 41 I i n n