Spegillinn - 01.03.1968, Blaðsíða 16

16
SPEGILLINN
muldrar eitthvað, sem mér
heyrðist vera Ijóð.
Hreppstj.: Hann hefur fengið inn-
blástur, ha?
Eggert: Ekki veit ég það. Hann var
með áblástur á vörinni, jú.
Hreppstj.: Ég á við. Hann hefur
verið að yrkja?
Ekkert: Svo var að heyra. Hann
muldraði:
„Lækurinn sitrar um sefgræna
bakka.
Sjenever, dobbul, í vatni. Ég
þakka."
Hreppstj.: Drottinn minn dýri!
Þetta er hrífandi! Eins og sykur-
húð á hægðapillu.
Eggert: Ég sá að þetta var heldri
maður svo ég lét hann hafa
bezta herbergið. Það er með
vaski, kopp, mynd eftir Túbals
og dós með skordýraeitri undir
koddanum.
Hreppstj.: Kóngi sæmandi. Bjó
hann þar einn?
Eggert: Nei. Skarfur bjó í því þeg-
ar. En ég dró línu eftir miðju rúm-
inu og skáldið flutti inn til hans.
Hreppstj.: Hvenær byrjaði svo
gamanið?
Eggert: Skarfur var að draga sig
eftir þjónustustúlkunni minni
henni Kráku.
Hreppstj.: Nújá.
Eggert: En um leið og skáldið sá
Kráku fóru að frussast út úr
honum frumort ástarljóð.
Hreppstj.: Nú, og hvusslags þá?
Eggert: Eitt var svona:
,,Sál mín hoppar úr höftum
og hnerrar af tómri þrá.
Yður af öllum kröftum
elska ég, svei mér þá.“
Hreppstj.: Ekki er það slorlegt.
Eggert: Annað Ijóð sendi hann
henni, svohljóðandi:
,,Éð elska þig alveg gommu og
glás
og gasalegan helling.
Brokkar nú hjartað beint á rás
— Má biðja um meiri velling?
Hreppstj.: Gjóaði Kráka glyrnu til
hans á móti?
Eggert: Hún Ijómaði eins og setan
á skellinöðrugæja. Enda var far-
ið að siga heldur í Skarf.
Hreppstj.: Og svo rann upp hin
örlagaþrungna stund?
Eggert: Já. Ég var frammi í eldhúsi
að bægja kettinum frá súpupott-
inum. Og þá heyrði ég skothvell.
Hreppstj.: Nújá?
Eggert: Ég hljóp út.
Hreppstj.: Nújá?
Eggert: Og þarna lá Heiðbjartur
skáld dauður, Kráka hrínandi og
Skarfur skálmaði fram og aftur
með kindabyssu í hendinni rétt
eins og Jón bóndi.
Hreppstj.: Jón bóndi?
Eggert: James Bond.
Hreppstj.: Auðvitað. Nú þú hefur
hringt á lögregluna?
Eggert: Ekki strax. Fyrst tók ég
vikuleigu úr veskinu hans. Síð-
an hringdi ég á lögregluna.
Hreppstj.: Að sjálfsögðu. Varþetta
allt og sumt?
Eggert: Ja, nema ég held að kött-
urinn hafi komizt í súpuna og
drukknað.
Hreppstj.: Nú, kvörtuðu gestirnir
kannski yfir kattarhárum í disk<-
inum sínum?
Eggert: Ekki beinlínis. Þeir hvolfdu
henni í sig án þess að mögla og
hlupu síðan út og sögðust ætla
á músaveiðar.
Hreppstj.: (Hamarshögg) Þetta
nægir, Eggert minn. Þú mátt
víkja úr vitnastúkunni. Næsta
vitni.
Ritari: Kráka Auðumbla Krist-
mannsdóttir.
Hreppstj.: Kráka. Voruð þér skotn-
ar í hinum látna?
Kráka: Heiðbjartur Eðalbjartsson
var aðeins 162 sentimetrar en
sérhver sentimetri var sjentil-
maður fram í fingurgóma.
Hreppstj.: Mér skilst, að þú hafir
sparkað Skarfi vegna hans, ekki
satt?
Kráka: Ég var alveg bráðnuð af
ást til hans. Hann kunni sig bet-
ur en heill útfararstjóri. Þegar
ég uppvartaði hann stóð hann á
fætur og tók ofan fyrir mér.
Hann skildi meira að segja Ijóð
eftir á servéttunum eða á veggn-
um til mín.
Hreppstj.: Manljóð?
Kráka: Hvort ég man Ijóðin? Ég
er nú hrædd um það. Þau snertu
mig ofan í botn. Eitt var svona:
Hreppstj.: Einar Ben. hefði ekki
getað gert betur.
Kráka: Heiðbjartur lifði í draum-
heimi. Hann brosti aldrei.
Hreppstj.: Var hann svona þung-
lyndur eða voru varir hans of
þungar?
Kráka: Hann var tannlaus og
sagði, að það væri að bjóða
hættunni heim að flagga allsber-
um gómunum.
Hreppstj.: Jæja, við skulum snúa
okkur að efninu. Sástu þegar
Heiðbjarti var stútað?
Kráka: Ég held nú það. Við Heið-
bjartur vorum að leggja af stað
til þess að láta splæsa okkur
saman þegar Skarfur kom ask-
vaðandi og byrjaði að freta;.
Heiðbjartur krumpaðist saman.
Hreppstj.: Og dó með Ijóð á vör-
um, að sjálfsögðu?
Kráka: Ojú. Síðustu orð hans
voru:
„Ég stórlega elskaði yður
í aðra hvora röndina,
en núna mun því miður
mál að gefa upp öndina."
Síðan tók hann ofan, sagði ,,af-
sakið" og dó.
Hreppstj.: Rétturinn samhryggist.
Þú mátt víkja, Kráka mín.
Kráka: Þakka þér fyrir, Hreppi
minn.
(Hamarshögg).
Hreppstj.: Leiðið Skarf Skúmsson
fram.
Skarfur: Hér er ég, Hreppi.
Hreppstj.: Þú ert sakaður um
morð, Skarfur.
Skarfur: Ég hafði nægar ástæður
til, Hreppi.
Hreppstj. Og ég hef lúmskan grun
um að það hafi verið af tómri af-
brýðisemi, að þú kálaðir skáld-
inu.
Skarfur: Heiðbjartur Eðalbjartsson
var leirskáld, drullusokkur og
bölvuð bulla.
Hreppstj.: Vertu ekki að brúka
kjaft, Skarfur.
Skarfur. Ég bjó með skíthælnum.
Ég ætti að vita það bezt sjálfur.
Hreppstj.: Hversvegna stútaðirðu
honum?