Spegillinn - 01.03.1968, Blaðsíða 17

r SPEGILLINN
17
Okkur hafa borizt nokkur bréf
frá lesendum, góð eða vond eft-
ir ástæðum, en hvort sem er
gleður það okkur stórlega og
færir heim sanninn um það, að
fólkið í landinu hefur áhuga fyrir
Speglinum, dauðum eða lifandi.
Því miður treystum við okkur
ekki til að birta öll þessi bréf,
(enda hafa fæstir bréfritarar til
þess ætlazt), en leyfum okkur
þess í stað að birta athyglisverð-
ar glefsur úr nokkrum þeirra.
Hinsvegar má þess geta í leið-
inni að Spegillinn vonast eftir að
heyra frá sem flestum lesendum
og ekki slær hann hendinni á
móti aðsendu, birtingarhæfu
efni. En hér koma bréfaglefsurn-
ar:
Spegillinn Pósthólf 594 Rvík.
— Vinsamlegast strikið mig út
af áskrifendaskrá Spegilsins.
Jón Bergsson.
Herra ritstjóri!
Ég hef nú verið áskrifandi
Spegilsins frá upphafi og hef
hugsað mér að verða það, svo
lengi sem báðir lifa, en meðal
annarra orða: Hvernig verður á-
skriftargjöldunum hagað þegar
ekki eru komin út nema tvö blöð
á þessu ári?
SVAR: Eins og getið hefur
verið um, munu núverandi útgef-
endur Spegilsins ekki miða ár-
gang við áramót, og munu því á-
skrifendur væntanlega fá venju-
legan árgang fyrir árgjaldið.
.... og læt ég einn brandara
með í restina. „Hver er munurinn
á látlausri konu og lauslátri
konu?
Tr. Pétursson. j
.... mér fannst stjörnuspáin
bezta efnið í síðasta blaði og í
tilefni af henni orti ég eftirfar-
andi vísu. (Þið ráðið hvort þið
birtið hana eða ekki): Vísan er
að sjálfsögðu samin undir lag-
inu ,,Gefi nú góðan byr", eftir
ritstjórann, Ása í Bæ:
Forvitnilegt er að fá að vita
hvort fái ég lánið nú í haust.
Hvort angri mig skalli eða skita
hvort skálmi ég bráðum í Naust.
Svörin við þessu sæt og fín
í stjörnuspá færðu elskan mín!
þú leggur þig útaf með legilinn
og lítur í Spegilinn. j
Skarfur: Það get ég sagt þér.
Hann var alltaf að fá lánað hjá
mér.
Hreppstj. Gekk of langt, áttu við?
Skarfur: Lána, lána, lána. Frá sól-
arupprás til -niðurgangs.
Hreppstj.: Hver þremillinn!
Skarfur: Hann fékk lánaða rakvél-
ina mína. Hann fékk lánaðan
tannburstann minn. Hann fékk
lánuð sparifötin mín. Hann fékk
meira að segja lánaða kærust-
una mína.
Hreppstj.: Og sagðir þú ekkert við
því?
Skarfur: Ég hélt aftur af mér þar
til að morgni þess dags er þau
ætluðu að gifta sig.
Hreppstj.: Og hvað kom til að fauk
í þig þá?
Skarfur: Áður en ég fór að sofa
um kvöldið stakk ég tönnunum
mínum að venju ofan í vatns-
glasið við rúmið mitt. Næsta
morgun vaknaði ég við einhvern
hávaða. Það var verið að ræsa
bílgarminn minn fyrir framan
gistihúsið.
Hreppstj.: Nújá?
Skarftur: Ég hleyp niður. Þarna
voru þau skötuhjúin að stinga af
til að láta splæsa sig saman í
bílnum mínum. Ég sagði við
Heiðbjart: ,,Nei, heyrðu nú,
góði". Hann hló. Og þá, Hreppi,
sá ég rautt.
Hreppstj.: Hversvegna?
Skarfur: Hreppi, mér var skítsama
þótt hann væri að stinga af í
mínum bíl í mínur,. fötum til þess
að kvænast minni kærustu. En,
Hreppi, þegar hann hló framan í
mig með mínum eigin tönnum,
skaut ég hann.
Hreppstj.: Ég skil.
Skarfur: Þú getur ekki sagt að ég
sé sekur, Hreppi.
Hreppstj.: Eiginlega hafði Heið-
bjartur sankað svo miklu að sér
sem tilheyrði þér, að það má
segja að þú hafir bara framið
sjálfsmorð. Ég dæmi þetta rétt-
lætanlegt manndráp, og þú ert
frjáls ferða þinna, Skarfur minn.
Skarfur: Þakka þér fyrir, Hreppi
minn.
(Hamarshögg).
Hreppstj.: Rétti slitið.