Spegillinn - 01.03.1968, Blaðsíða 24

24
SPEGILLINN
Sendibréf til séra Gvends
Kæru vinir!
Ég er búinn að vera í hjónabandi
í þrettán ár, og allan þann tíma
hafði ég ekki yfir neinu að kvarta.
Auðvitað voru ýms smátrobbúl
uppi á teningnum annað slagið,
eins og gerist og gengur í öllum
opinberum stofnunum. Valþóra er
skapmikil kona, eins og hún á kyn
til, og hún lætur sér ekki lynda
nema það sem er fyrsta flokks og
sólíd, og þar er ég líka með á nót-
onum. Bisnessinn hefur alltaf
gengið vel, og það á ég Valþóru
að þakka ekki síður en sjálfum
mér, því hún er svo klár í tungu-
málum og öllu svoleiðis, og svo
kann hún tvöfaldabókhaldið og
þrefaldabókhaldið, og þið skuluð
ekki halda að fjórfaldabókhaldið,
sem er orðið svo nauðsynlegt síð-
an eftirlitið fékk radarinn, hafi
staðið í henni. O nei, ekki aldeilis.
Og ekki voru krakkarnir til að
trufla, því við ákváðum þegar í
upphafi, áður en við settum upp
hringana, já strengdum þess heit:
Verzlunin fyrst, veraldlegir hlutir
seinna!
En svo breyttist þetta allt í einu
og án nokkurs aðdraganda. Við
áttum alltaf tvo bíla, annan venju-
legan amerískan 8 gata, hinn ein-
hverja smádruslu til snúninga. Val-
þóra var ekkert gefin fyrir að aka
sjálf, þó hún hefði prófið frá í
gamla daga, svo ég sá venjulega
um þann stóra, en Begga vinnu-
kona snerist á druslunni þegar
með þurfti Þær eru ótal sælu-
stundirnar sem við áttum í stóra
bílnum, sem bæði hafði bar og búr
og uppbúið rúm, sem er svo þægi-
legt begar erfitt er í laxinum
Þar"'’ oot moftur nrinið í kaoal
eða litið í blöðin og látið hugann
reika yfir skrifum Kakala og
Reykjavíkurbréfinu. Valþóra fletti
þá kannski eitthvað í fjórfalda bók-
haldinu og dreypti á sjerrí, en ég
hafði viskí. Stundum fékk maður
sér bara smádúr. Svo renndum við
kannski einu sinni rétt fyrir kvöld-
ið, og brenndum síðan niður I bú-
stað I matinn til Beggu. Eftir slíka
daga sofnuðum við sæl einsog
saklausir englar, því aldrei fór
neitt óhreint á milli okkar, sízt á
þessum heilaga stað úti I guðs-
grænni náttúrunni.
Svo var það, að Wilkiehjónin
(J. Wilkie & Bros.) komu hingað
upp I fyrrasumar. Joe er minn aðal-
partner í Christmas in & out, og við
þurftum að fara I gegnum marga
pappíra og halda fundi með ís-
lenzku hluthöfunum, bankastjóran-
um, ráðherranum og Guðjóni i Al-
þýðufiskhöllinni. Eins og á stóð
var auðvitað dálítið erfitt fyrir mig
að sjá af Valþóru, en það var ekki
viðeigandi annað en hún hefði of-
an af fyrir Mrs. Wilkie á meðan.
Mrs. Wj|kie hafði auðvitað heyrt
um íslenzka hestinn og var alveg
viðþolslaus að fá Jife between
our legs" eins og hún orðaði það,
svo það var ekki annað að gera
en að Valþóra skryppi með henni
austur að Laugarvatni. Eitthvað
var nú Joe hugsandi yfir þessu, en
ég minnti hann á að þetta væru nú
bara hálfgerðir ,,ponies", rólyndir
og vel tamdir, svo hann sagði
,,fine". Ég vildi auðvitað láta ein-
hvern strákinn á skrifstofunni sjá
um bílinn fyrir þær, tildæmis Finn
gjaldkera, minn elzta og bezta
starfsmann. En Mrs. Wilkie sagð-
ist hafa svo gaman af að keyra
á svona „dirtroads" eins og við
hefðum hér, svo þær fóru bara
tvær á þeim stóra.
Þær ætluðu ekki að vera nema
þrjá daga og gista í bústaðnum
hans Vilhjálms, tengdaföður míns.
Á fjórða degi hringdi Valþóra og
sagði að það væri svo yndislegt
þarna austur frá og gædinn þeirra,
Kolsvartur blaðamaður, væri
hreint náttúruundur í reiðkennsl-
unni, þaraðauki hámenntaður í
bókmenntum og listum, þær hefðu
ákveðið að vera þrjáfjóra daga
enn.
Við áttum eftir að fara gegnum
ýmsa pappíra og halda nokkra
fundi með íslenzku hluthöfunum
og þaraðauki var Guðjón í Al-
þýðufiskhöllinni sífellt að þrefa
um hærri gjaldeyrisprósentur,
vegna blaðsins sagði hann, einsog
upplýsingamiðstöðin sæi ekki um
það, svo það var meira en nóg að
gera. Samt ákváðum við að fljúga
austur um helgina og líta á ,,the
girls".
Við lentum hjá Geysi rétt upp
úr hádeginu á laugardag, í ein-
muna blíðu og fjallasýn og það
væri „thrilling" sagði Joe, að fara
niðrúr á hestum. En til þess var
enginn tími. Gædinn hafði farið frá
Geysi með stóran reiðflokk
snemma um morguninn, og ef við
færum á jeppanum, sem stóð til
boða, myndum við ná þeim á án-
ingarstað, miðja vegu til Laugar-
vatns. Um kvöldið þurftum við að
komast til Reykjavíkur, á nætur-
fund með ráðherranum, sem ætl-
aði á tónskáldamót í Túrkmenistan
morguninn eftir
Það stóð heima, að miðjavegu,
skammt fyrir ofan bústað Vii-