Spegillinn - 01.06.1968, Blaðsíða 14

14
SPEGILLINN
Við erum stjórnarsinnar hérna í
Speglinum, slík vísa verður aldrei
of oft kveðin, hver sem með völd-
in fer í landinu. Þessi þáttur hérna
á því vitaskuld að gegna sama
hlutverki og kollega Velvakandi
og hann Guðmundur D. Jónsson
hjá útvarpsúrvalspóstvinsunar-
hólfinu — eða heldur þeim hluta
verkefnisins, sem þeir veigra sér
við að gegna vegna meðfæddrar
hlédrægni sinnar (og annarra). Við
erum allir að lú og erja garð al-
menningsálitsins. Nú er ég ekki að
lauma því neitt inn hjá þér lesandi
minn, að þeir séu slæmir stjórnar-
sinnar. Allir stjórnarsinnar eru
góðir stjórnarsinnar, ekki sízt nú
á þessum síðustu og verstu tím-
um, þegar krónurnar, sem þeir fá
fyrir stjórnarsinnunina, minnka eft-
ir því sem meiri þörf verður fyrir
öfluga stjórnarsinna.
Vitaskuld er það góðra gjalda
vert, sem kollegar vorir hafa gert
og halda vonandi áfram að gera,
að lofa vinnukonum og húsmæðr-
um, fjósakonum, prestum og kam-
armokurum að hella úr skálum
reiði sinnar yfir strákalýð og ó-
þverra, sem tala Ijótt um Borgara-
legt Velsæmi, Stjórnina og Sam-
eiginlegar Hugmyndir Okkar. Slík-
um óþverra á að drekkja í stanz-
lausri óánægju og viðþolslausu
nöldri almennings, umfram allt Al-
mennings — Jóns og Gunnu utan-
úr bæ og frá hinum dreifðu byggð-
um landsins. Og ef þau ekki skrifa
í raunogverunni þá verður að
skrifa fyrir þau því fólk tekur ekki
mark á öðru en sjálfu sér. Það er
nú glassúrinn á þessu þjóðfélags-
vínarbrauði, sem heitir lýðræði og
frjáls skoðanamyndun.
Semsagt, aðferðin er rétt svo
langt sem hún nær. En við verðum
líka að horfast í augu við takmark-
anir hennar gleraugnalaust og kalt.
Segjum nú, að það hafi tekizt að
láta Almenning fordæma (einmitt
þetta er rétta orðið: fordæma =
dæma í svaðið) skuggalegan ná-
unga svo rækilega að Almenning-
ur tekur aldrei framar mark á því,
sem hann segir eða skrifar. Það
væru kostir aðferðarinnar — tak-
markanirnar liggja aftur á móti í
takmörkunum skúrkanna sjálfra.
Því hvað með það, sem þeir láta
ósagt? Þetta eru fordæmdir klám-
hundar, guðlastarar, stjórnarand-
stæðingar og lygarar. Allt sem
þeir láta sér um munn fara er lygi
— allt sem þeir ekki segja er rétt
og gott. Væri nú ekki hugsanlegt
að þessir ietingjar tækju upp á því
að láta eitt og annað ósagt um
háttstandandi Persónur og Vel-
sæmishugmyndir Góðborgarans,
Kenningu Kirkjunnar og Kynferð-
islíf Heildsalanna, ýmsa hluti sem
kannske blasa við grunsemdum
Almennings og verða ekki lygi fyrr
en óþverrarnir hafa borið sér grun-
semdirnar í munn. Einmitt slík
vinnubrögð gætu þróazt þar sem
vel er staðið á verðinum, og í því
liggur hættan. Okkur berast grun-
samleg bréf með fyrirspurnum,
sem benda alveg ótvírætt í þessa
átt. Tveim þeirra ætlum við að
svara í þessum þætti núna.
Jón Handalausi, sérfræðingur
Sjónvarpsins í fingramáli, skrifar:
,,Kæra Pósthólf! Getur þú sagt
mér hvernig stendur á því að For-
sætisráðherrann okkar er alltaf
með hægri hendina uppí erminni?"
Okkur er ánægja að svara
þessu eftir að hafa ráðfært okkur
við fróðan mann í þessum sökum:
Þetta er einkenni á mikilmenn-
um og hefur svo verið frá örófi
alda, hástig fyrirbærisins getur að
líta hjá Napoleon og Stalín, sem
báðir höfðu þó af þessu komplexa
og þóttust yfirleitt vera með hægri
hendina í barminum eins og sjá má
utaná koníaksflöskum frá Frakk-
landi, item á Stalínstyttum, sem
raunar fækkar nú óðum (Ingimar
Erlendur mun eiga mynd af einni
heima hjá sér).
Vísindin í dag geta lítið sagt
okkur nema þetta: svona eru mikil-
menni vaxin. Um þetta hafa verið