Spegillinn - 01.06.1968, Blaðsíða 32

28
SPEGILLINN
HEGRI HAGRÆÐIS:
NQKKRAR
TILLÖGUR
UM HLIÐAR-
RÁÐSTAFANIR
Þar sem Spegillinn er það stjórnarblað, sem
ég vantreysti minnst til að koma djúphugsuðum
hugmyndum mínum til skila brenglunarlaust,
dembi ég nú yfir hann þessum tímabæru ábend-
ingum varðandi þann aðþrengjandi vanda, sem
þjóðin hefur steypt sér út í.
Til að úthýsa misskilningi, skal því strax fram
pota, að ég er öðrum hagvitringum sammála um
sjálfa gengisfellinguna, svo og auðvitað Bjarna og
hans undirsátum. Hitt má auðvitað diskútera,
hvort fallið er nógu mikið, alltaf hefur mig langað
til að við skelltum okkur í 100 prósent, en hver
veit, ekki er öll nótt úti ennþá. Þá vil ég vekja at-
hygli á þeirri staðreynd, sem fér finnst að stjó.rn-
arflokkunum hafi yfirsézt að hamra á, og það er
að stjórnarandstaðan kunni engin ráð við vandan-
um, nei, takið eftir þvi og munið góðir kjósendur.
En það eru nokkrar hliðarráðstafanir sem ég
vildi góðhjartanlegast benda á, en þær tel ég
bráðnauðsynlegar, ef sá árangur á að nást sem
góðir menn stóla á.
Það er þá fyrst að hækka kaup ráðherranna um
helming minnst. Mér rísa hár á höfði við tilhugsun-
ina um það, að vaxandi dýrtíð eigi að skella á
þeim, sem standa í því að bjarga þjóðinni, fyrir
nú utan það, að þeir verða stöðugt að halda sér i
andlegri þjálfun, og hljóta afrekin að kosta þá of-
urmannlega áreynslu. Þó að þeir séu allir afburða-
vel af guði gerðir, þá gefur auga leið, að þeir
halda þetta ekki út til lengdar. Og þó að þetta séu
eðallyndir menn, efast ég ekki um, að þeim þætti
vænt um ef þjóðin sýndi í verki hvers hún metur
þá. Þungamiðja þessarar tillögu er þó sú eigin-
girni, að ég vil halda starfskröftum þeirra i lagi
svo lengi sem unnt er, vegna þess að við getum
ekki verið svo heimtufrekir af forsjóninni, að hún
skaffi okkur slíka afreksmenn á næstu öldum. Ég
ætlast semsagt til þess, að með tvöföldun launa
þeirra sjái þeir sér fært að ráða sér aðstoðar-
menn svo sem hálfan daginn, til að létta af sér
ýmsu smásnatti. Til að koma í veg fyrir óþarfa
þjark út af þessu, mætti ívilna meirihluta þingsins,
t.d. með skattfrelsi, en ég sé að svo komnu máli
ekki neina ástæðu til að gera eitthvað fyrir minni-
hlutann í sömu átt.
Það er ekkert efamál lengur, að við eigum að
leggja niður sjávarútveginn. öll þau mörgu og
lofsamlegu gengisföll sem við höfum prýtt þjóðlif-
ið með, síðan pundið stóð í átján krónum — öll
hafa þau verið gerð til að bjarga þessum sjúklingi
íslenzks atvinnulífs; já hvert og eitt einasta . . .
og hvern djöfulinn þýðir þetta lengur?
Aldrei hefur þessi aðframkomni þurfalingur ver-
ið lengra leiddur en í dag. Jájá, þó ýmsir aðrir hafi
notað sér margháttaðar blessanir gengisfelling-
anna og sumir rétt bærilega, þá hefur þessi vol-
aði atvinnuvegur, sem um er rætt, aldrei haft vit
eða næga græðgi til að bera sig eftir björginni.
Það er til lítils fyrir þessa horgrind að státa af
þvi, að framleiða 90% af útflutningsverðmætun-
um ef það er ekki til annars en að steypa þjóðinni
í fjárhagslegt víti. Verði hinsvegar hið geigvæn-
lega gjaldeyristjón, sem útvegurinn veldur þjóð-
inni, til þess að við komumst í fasta úttekt hjá
Nató, er auðvitað praktískt og sjálfsagt að halda
lífinu í þessum sveitarómaga.
Það er fróðlegt til samanburðar, að aldrei hefur
þurft að gera neinar efnahagsráðstafanir vegna
bankanna. Bankastarfsemin er sá atvinnuvegur,
sem virðist bókstaflega leika í höndum lands-
manna, enda er svo komið, þegar börnin eru
spurð hvað þau ætli að verða, að þau svara ekki
lengur bílstjóri, eða flugmaður, heldur BANKA-
STJÓRI!
Á sama tíma og útvegurinn hefur valdið þjóð-
inni áhyggjum og tjóni, (já, hvað er búið að pumpa
miklu í hraðfrystihúsin?), þá hafa bankarnir sýnt
glimrandi útkomu ár eftir ár. Þegar pundið stóð
í 18 krónum voru bankarnir aðeins ellefu ásamt
útibúum, með 206 starfsmenn. En nú, þegar pund-
ið hefur loksins komizt upp í 210 krónur, þá eru
bankarnir 77 með 8060 starfsmönnum. Hvaða at-
vinnuvegur annar getur státað af slíkri blómstrun?
Hví ekki að færa út kvíarnar á grundvelli þessara
afburða bankastarfsemishæfileika?
Ég tel sjálfsagt að koma upp banka á Mæjorka,
svo fljótt sem auðið er, og í Nígeríu svo fljótt sem
friður kemst á þar í landi. Og ekki megum við
gleyma Sviss, þar sem álvinirnir okkar eru. Svo
mætti smátt og smátt útvíkka starfsemina út um
allan hinn glæsilega fjárhagsheim. En þetta má
til með að gerast áður en útlendingum verður Ijóst
hversu frábærir bankahæfileikar okkar eru ella