Stúdentablaðið - 19.10.1929, Qupperneq 9

1929
STÚDENTABLAÐ
63
FJÓLA: Já, hvað gerir það til. Það hitar manni
að minsta kosti-------komdu.
AGNAR: Fyrst þú endilega vilt----------
FJÓLA (raular danslagið. Þau stiga fáein
spor, en hœtta svo að dansa jafn skyndilega
og þau byrjuðu): Ó — er það ekki himn-
eskt — —
AGNAR (hœttir að dansa): Hvað------------
FJÓLA (vindur sjer frá honum): Það var ekk-
ert. Mjer datt bara dálítið í hug á ballinu.
(Hneppir frá sjer kápunni. Hún er í bleikum
silkikjól.) Nei, það er svo vitlaust — — að
láta sjer detta það í hug — hjerna. (Hlœr.)
Jeg held, að það hafi verið ljósin og fólkið
eða lögin. — — Dettur þjer nokkurntíma í
hug, að það sje gaman að vera ungur.
AGNAR: Nei. — Jeg veit ekki annars — —
FJÓLA: En það er gaman að vera ungur.
Hugsaðu þjer, jeg vissi ekki hvað það var,
fyr en jeg kom til Reykjavíkur í fyrra. í sveit-
inni er maður bara altaf að vonast eftir ein-
hverju — og svo er maður einn góðan veð-
urdag orðinn gamall.
AGNAR (hlœr).
FJÓLA: Þú mátt ekki hlæja að mjer. Jeg var
lika að vonast eftir einhverju — það var á
vorin------- Á veturna var bara snjór og
myrkur, og þá dreymdi mann líka stundum.
AGNAR: Jeg var ekki að hlæja að þjer. Jeg
var að hlæja að okkur báðum. Áðan — það
er svo skrítið — þá var kalt og það var dimmt
og svo var það eitthvað — eitthvað — —
en núna-------Mjer finst nærri því orðið heitt
hjerna inni.
FJÓLA (blátt áfram): Það er af þvi við
dönsuðum.
AGNAR: Jeg ætla nú samt að kveikja upp i
ofninum. (Tekui eldspíturnar og gengur rösk-
lega að ofninum.) Jeg er enga stund að því,
jeg lagði spítur í hann í gærkveldi. Þá verð-
ur vistlegra hjerna inni. (Fer úr frakkanum.)
Svona. (Lýtur niður að eldstónni.)
FJÓLA (fer úr kápunni og leggur hana yfir
fótagaflinn á rúminu): Agnar —
AGNAR (aðgœtir hvort logar): Ha?
FJÓLA: Heldurðu að hann hafi vaknað áðan,
— þegar við vorum að dansa?
AGNAR: Karlinn niðri?
FJÓLA: Já.
AGNAR: Nei, það held jeg ekki. Hann sefur
altaf svo fast. Nú skíðlogar í ofninum.
FJÓLA: Jeg varð bara svo hrædd um, að hann
hefði vaknað.
AGNAR (rís á fœtur. Hlustar, hvort hann heyri
nokkurt hljóð að neðan): Vaknað?
FJÓLA: — Heyrirðu nokkuð?
AGNAR: Nei — (kemur við skörunginn, svo
hann dettur. Þau hrökkva bœði við).
FJÓLA: Þú gerir mjer bylt við.
AGNAR: Það var skörungurinn. Hann datt.
FJÓLA: Skörungurinn?
AGNAR: Jeg hlýt að hafa komið við hann.
FJÓLA (eins og henni sje kalt): Það er eitt-
hvað svo undarlegt hjerna. Jeg verð víst að
fara að fara.
AGNAR: Þú mátt ekki fara strax. Það var
svo fallegt af þjer að vilja koma með mjer
og svo — — (eins og hann hlusti eftir ein-
hverju aftur).
FJÓLA (í sama tón og hann): Og svo------------
(eins og hún hlusti einnig eftir einhverju) —
— svo — — (þá alt i einu) Nei, jeg veit
það — — jeg þori ekki að fara strax — —
niður stigann. Það brakaði svo óttalega í hon-
um, þegar við fórum upp. Það var alveg eins
og einhver hvíslaði í myrkrinu við hvert skref
— ekki Iengra, ekki lengra.
AGNAR: Já, stigaskrattinn er gamall — eins
og húsið. En þú mátt ekki verða hrædd, hjerna
— hjá mjer — — (hreifir hendina hœgt eins
og hann vilji vernda hana, eða taka utan um
hana). Manstu ekki? Á ballinu í kveld: Þú
varst svo kát og fjörug. Hinar stúlkurnar kom-
ust ekki í hálfkvisti við þig. Þegar jeg sá
þig-------
FJÓLA: En það er eins og það sje svo langt
síðan á ballinu.
AGNAR (heldur áfram): Þegar jeg sá þig,—
þú mátt ekki fara að hlæja, — þá fanst mjer
jeg vera orðinn svo kauðalegur. Já, jeg gáði