Stúdentablaðið - 19.10.1929, Side 14

68
STÚDENTABLAÐ
1929
ansamur, Jansen, sem einu sinni flutti parodiu
um stjórnendur mótsins, bráðskemtilega.
Ekki má gleyma skáldinu Wildenwey, sem
las upp ljóð sín eitt kvöld og ætlaði aldrei
að sleppa, svo oft var hann kallaður fram.
María V. Hallgrímsdóttir
stud. med.
Gunnlaugur Br. Einarsson
f. 19. sept. 1897 — d. 19. sept. 1929.
Skólaárin munu vera sá áfangi æfinnar,
sem bestu og björtustu minningarnar geymir.
Þar mætast svo margra leiðir og liggja sam-
an um lengra eða skemra skeið. Þá er lund-
in svo ljett og frjáls, og fjölmargar ljúfar
stundir, sern þá eru gleðinni vígðar, meðal
góðra vina, verða síðar meir, þegar árin líða
og leiðirnar skilur, öllu gulli dýrmætari.
Undarlega grimm þóttu mjer örlaganna
ráð, er jeg frjetti, að Gfunnlaugur væri látinn,
að nú væri svo skjótlega komið skarð í fylk-
inguna, þar sem hann stóð sem ímynd kraft-
arins og karlmenskunnar. Mjer hafði heldur
aldrei komið dauðinn til hugar í sambandi
við hann. Líf — líf og þróttur — var það sem
mjer virtist einkenna hann umfram alt ann-
að, frá því er jeg þekti hann fyrst. — Þess-
vegna kom það svo óvænt að hann væri
dáinn.
Margs er að minnast.
Er jeg lít til baka og rifja upp liðnar stund-
ir, verða þær, er jeg átti með Gunnlaugi,
meðal þeirra er mjer er þekkast að muna.
Einkum á Mentaskólaárum okkar vorum
við oft saman í starfi. Aldrei hef jeg átt svo
góðan samverkamann, sem hann. Sifelt glað-
ur, þrunginn af lífi og fjöri, gekk hann að
öllum störfum sínum, hversu sem þau voru
vaxin og hvatti þá, sem með honum unnu.
Eins var líka gott að gleðjast með honum.
Gleði hans var svo innileg og hressandi að
ailir urðu glaðir í návist hans. Mjer er líka
tamast að hugsa mjer hann sem ungan og
lífsglaðan stúdent, frjálsmannlegan á svip,
með lijartað fult af drenglund og einlægni.
Það var vor er jeg kvaddi þig síðast, vinur!
Vor í loftinu og vor í hugum okkar beggja.
Þú varst að leggja út í prófið, síðasta prófið
og mjer duldist ekki, að leiðirnar voru að
skilja. Jeg vissi að þú mundir ekki láta þig
vanta að verki, þegar þú hefðir lokið námi.
Jeg vonaði þó, að enn ætti jeg eftir að eiga
ineð þjer margar glaðar og góðar stundir,
eins og svo oft áður.
Þessvegna er mjer nú svo þungt í hug, er
jeg veit að sú von er að engu orðin. Sú til-
hugsun að hjeðan af muni þig altaf vanta í
hópinn er svo óendanlega dapurleg.
Við söknum þín allir, Gunnlaugur! í sjer-
hvert sinn er við komum saman til þess að
gleðjast litla stund, veit jeg að við söknum
þín allir, því það varst þú, sem jafnan áttir
mesta og besta þáttinn í gleði okkar allra.
En í hugum okkar geymum við minninguna
um þig, sem glaðan og traustan vin, og sann-
an og góðan dreng.
Við kveðjum þig allir okkar einlægustu
stúdentakveðju. Ö. St.