Fálkinn - 16.02.1929, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
•iimiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiimiiiiuiiiwtt
1 Veðdeildarbrjef. f
g iiiiiiiiiifi^iiii'iiiiaiiiiiiiiiifiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii ®
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans.
Vextir af bankavaxta-
brjefum þessa flokks eru
5%, er greiðast í tvennu
lagi, 2. janúar og 1. júií
ár hvert.
Söiuverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og
5000 kr.
S
s
I Landsbanki Íslands =
•immmimmummiimmmiBimima
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
w
<D
+->
C
(Ö
>
1-
(D
o
Reykið einungis
Phön ix
vindilinn danska.
I ■ |
>
3
co’
SD
Q.
◄
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
Hver, sem notar
C E L O T E X
og
ASFALTFILT
í hús sín, fær hlýjar og
rakalausar íbúðir.
Einkasalar:
Verslunin Brynja,
Laugaveg 24, Reykjavík.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
P'
V®
jj) M^iTiHi^itNi i Oism (GSj
■■■—— REYKJAVÍK ---------------------------------—
Ísafirðí, Akureyri og Seyðisfirði.
uiiiiiiiimnimiiiiMiimiiiiimiimimiHiiimiHiHiiiiiiinmmiiiiiiiiiimHiiiiiiHiiimiimiiiimiiniiiiimii
Þakpappinn
Zinco-Ruber
verður ódýrastur,
en þó bestur.
Reynið hann!
P
(•
(
(
(
(
(
Hempels botnfarfi
fyrir járn & trjeskip.
Innan & utanborðs-
málningu.
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
„ er víðlesnasta blaðið.
Ct CilrÍÍTlTi er besta heimilisblaðið.
UBILRfi DÆGRAÐVÖL
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
— Þú hefir elcki mikla skynsemi til að
bera, Judith, sagði hann og lækkaði róminn,
enda þótt þau væru ein inni, — en þú veist
þó sem er, að ófriðurinn hefir gert alla vit-
skerta. Jeg sá hvað verða vildi og spáði
því í „The Lancet“ og öðrum læknatímarit-
um. Jeg varaði, meira að segja við þessu í
grein, sem jeg sendi til Fortnightly Review,
en aldrei var prentuð. Jeg fann á mjer, að
þetta var að koma, rjett eins og heimsendir.
Það er hryllilegt, Judith, að vera einasti heil-
vita maður innan um hundruð miljóna af
vitfirringum í heiminum.
Þú telur þá ekki mig, svaraði hún með
kuldaglotti.
—- Auðvitað ertu vitskert, svaraði hann
aftur, með fyrirlitningu, —• en það gerir ekk-
ert til. Þú ert fögur og það nægir. Það er
einmitt vitfirring þinni að þakka, að húð þín
er mjúk sem á smábarni, enni þitt hrukku-
laust og kraftar þínir óþreytandi. En hngs-
aðu þjer hve ástandið hlýtur að vera hrylli-
legt fyrir mig. Jeg hefi heila úr miljcnum
vísindamanna í höfðinu. Jeg leysi daglega
þrantir, sem hafa verið mannkynmu ráð-
gáta kynslóð eftir kynslóð, og á samt á
hættu, hvenær, sem vera skal, að vera tek-
inn fastur af vitskertum lögregluspæjurum,
prófaður af vitskertum dómurum og tólf vit-
skertum kviðdómendum og hengdur af vit-
skertum böðli. Og alt þetta lið jeg fyrir að
vera eini heilvita maðurinn í heiminum.
Hún hrosti liughreystandi. Hún lá á legu-
bekk við gluggann og spenti greipar á
hnalcka sjer. — Hugsaðu ekki um þetta,
elskan mín, sagði hún. Þú ert of kænn —
langtum of kænn — til þess, að þeir hafi
hendur í hári þinu. Þú manst eftir þegar þeir
hafa verið að reyna að ná í okkur og hvern-
ig við höfum farið allra okkar ferða jafnt
fyrir því. Heill heimur af vitfirringum á
ekkert að gera i hendurnar á lieilvita manni
eins og þjer.
Hann kinkaði kolli til samþykkis en svip-
ur hans var dimmur. — Þetta er satt, sam-
þykti hann, — en vitfirtir menn eru oft mjög
sniðugir. Elcki menn, sem eru vitfirtir á
sama hátt og þú, hjelt hann áfram eftir
augnabliks þögn: — Þú ert hara heimsk —
eða vitgi'önn, eins og sveitafólkið kallar það.
— En maður eins og Griggs. Jeg hefi verið
að taka eftir Griggs uppá síðkastið; og kom-
ist að þeirri niðurstöðu, að hann sje ekki
ti'úverðugur lengur.
— Það var slæmt, svaraði hún. — Hann
hefir verið okkur þarfur maður, og einhvern
verðum við að hafa.
— Jeg er hræddur um, sagði Londe, með
einltennilegu brosi, að Griggs hætti að verða
okkur þarfur, hvað úr hverju. — Jeg hefi
gert á honum merkilega tilraun, sem jeg var
neyddur til að gera, en það var til þess, að
hann verður okkur líklega að litlu gagni
framvegis.
— Aummgja Griggs, sagði hún. — Hvað
hefir þú gert við hann?
— Jeg hefi lokað þeim sellum í heila
hans, sem áður voru í lagi, sagði Londe
laumulega, — svo nú er hann ekki einungis
vitskertur, heldur hreinn og ólæknadi fá-
bjáni. Þetta var afar merkileg tilraun.
Hún skelti saman lófunum. ■— Það var
gaman, sagði hiin. — Jeg verð að sjá hann
undir eins.
—• Þú hefir áreiðanlega gaman af því,
svaraði hann. — Jeg get hrósað mjer af því,
að enginn núlifandi maður hefði getað gert
við hann það, sem jeg hefi gert.
Hann hringdi bjöllunni og beið. Einkenni-
legur hjegómasvipur kom á andlit hans,
rjett sem snöggvast. Griggs, sem var leiðin-
legur útlits, digur, og fölur í andliti, kom
kjagandi inn. Hann bar í hendi sjer dálítinn
vönd af hálfvisnum sóleyjuin og gæsablóm-
um. — Þú namst hringja, minn herra, draf-
aðií honum. — Seg ósk þína fljótt.
— Hvað ertu að gera við þetta blómarusl?
spurði húsbóndinn.
— Rusl? Fagrar nellíkur handa Phyllis
Dare, kvakaði feiti maðurinn. Sannleikurinn
er sá, hjelt hann áfram, laumulega, — að
Harry Tate og Mary Lloyd ætla að borða hjá
mjer í eldhúsinu ásamt móður Bandaríkja-
forseta — lxún er indælis kona, en bara dá-
lítið .... hjerna! Hann henti á enni sitt,
glottandi. — Blóm konxa henni alt af í betra
skap.
Londe hafði þegar lært til fullnustu að
tala við vitfiri'inginn. Hann hrosti vingjarn-
lega. — Hvað ætlarðu að gefa þeim að borða,
Griggs? spurði hann. — Þú verður að veita
vel jafn göfugum gestum.
— Herra, svaraði hinn, -— sjá, alt er til
reiðu. Jeg hefi leitað í lcjöllurum Café Royal,
og matbúrum konunganna. Jeg hefi fengið
slátur frá konungi Perlueyjahna, handa
tengdamóður forsetans, páfugl úr garði Kína-
landskeisara handa Mary Lloyd og steik af
uppáhaldskródíl sólarguðsins handa Harry
Tate. Maturinn er í lagi.
— Ágætt, tautaði Londe. — En vínin?
— Gullið Tokay vín frá' konungi allra
Ungverja, blandað til hehninga handa Harry
Tate með víni frá Gullna Ljóninu, svaraði
Griggs mikilmannlega. —- Eigi mun vín
skorta.
— Nú ættirðu að fara og sjá um gesti
þína, sagði Londe vingjarnlega. Berðu kveðju
nxína og hestu óskir til þeirra allra.
-— Svo skal verða, lávarður minn og
herra, sagði Griggs, með aðra höndina fyrir
aftan bakið, og íæyndi að stíga nokkur dans-
spor. — Jeg frainkvæmi skipun þína, heri’a.
Hann fór út og lokaði á eftir sjer. Londe
leit sigri hrósandi til konu sinnar. Sjálfsá-
nægjusvipurinn á andliti hans var í litlu
samræmi við einbeitnina, sem þar var vön
að vei'a. — Hvernig líst þjer á þetta? sagði
hann. — Það er árangurinn af klukkutíma
læknisaðgerð.
Judith hló, eins og hxxn ætlaði vitlaus að
verða, alt þangað til tárin komu franx í augu
hénnar. Londe beið þolinmóður eftir úr-
skurði hennar. En þegar hann loks kom,
varð hann hissa.
— Og þú kallar xnig bilaði á geðsnxuixun-
unx? æpti hún. — Þú kallar mig heimska og
Iieldur, að jeg hafi engan heila.
— Hvað áttu við? spurði hann tortrygnis-
lega.
■—- Hvað jeg á við? Jeg slcal fræða þig á
því, að Griggs er alls ekki vitskertur, sagði
hiin. — Hann var að gera sjer læti. Hann
lærði þetta bull, sem hann var að fara með,
á hælinu, þar sem hann hafði umsjón nxeð
okkur. Jeg heyrði það oftar en einu sinni
sjálf. Hún skellihló aftur. Londe virtist
snöggvast verða agndofa, og síðan leið skuggi
yfir andlit hans, og morðfýsn skein xít úr