Fálkinn - 04.01.1930, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
Skrítlur.
— Má jeg ekki bjóOa ijöur, að nota
regnhllfina mina meö\ungfrú Filippía ?
— Æ, nú eruð þjer að slá mjer gull-
hamra, góOi Tálknfjörð.
■?------------------------------------—
1 —fÆ, nú braut jeg vist vindil í vasa
þtnum, Adolf minn.
— Nei, það var bara rif sem hrökk
i sundur, Soffla min.
— Nú byrjum viO á þeim nýjastaaf
tískudönsunum, frú. Fgrstu sporið:
Þjer stigið ofan af ristinni á mjer.
— Ef jeg gifti mig nokkurntlma, þá
verður það konu, sem er svo rtk, að jeg
geti sjeð sómasamlega fyrír henni.
Adam-
son.
76
Adamson
nýtur svzita-
sœlunnar.
— Þú œttir ekki að sitja svona nœrri
speglinum.
— Hvers vegna ekki?
— Mjer finst alveg nóg að sjá þig
einfalda.
Kaupandinn: Jeg œtla að fá ný föt og svo borga dálitiö upp i eldri við-
skiftin um leið. Hvað var nú það nœsta sem á að borgast?
Klœðskerinn: Nú skulum vlð sjá. Jú, fermingarfötin með tvennum buxum
árið 1897.
— Þetta getur maður nú kallað hepni.
Jeg, sem haföi steingleymt að taku
meö mjer húslykilinn.
— Jeg sá l blaðlnu um daglnn að
menn hafa hana-at sjer að skemtun á
Spáni. Höfum vlð eiginlega nokkuO
tllsvarandi ?
— Já, dúfnabúr. Þar er eillft at.
— Kvenmans-
rödd (l sima): Er
þetta Silkihúsið ?
— Silkihúsíð, nei,
neí. Þetta er bara
venjulegi steinhús.