Fálkinn - 04.01.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Iíeykjavík.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■»■■*

I
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir. Carl Ólafsson. , = :=H=B=

Kaupið það besta.
Nankinsföt
með þessu alviðurkenda
merki
er trygging fyrir
haldgóðum og
velsniðnum slitfötum.
Vnllrin|| er víðlesnasta blaðið.
rOMMim er besta heimilisblaðið.
iiiiiiiiiiiminiMiiiiiiBiiiiimiii
HB md
f Silfurplettvörur j
S Silfurplett-borSbúaður,
■i m
Kaffistell, Rafmafíns-
KB m
“ lampar, Burstastell, 5
S Ávaxtaskálar, Konfekt-
Efi MB
skálar, Blómsturvasar,
Kryddílát, Blekbyttur S
■■ m
og margt fleira.
S Hvergi ódýrara.
| VersL Goðafoss j
Laugaveg 5. Sími 436. “
S S
iiriiiiiiiiiiiiDHiiiiimiiiiiimi
Múrbrotaklúbburinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Frh.
Stór svertingi opnaSi dyrnar þegar í staS,
vopnaSur fornlegu arabisku sverSi en hníf-
ar meS fílabeinssköftum sáusl í belti hans.
Forseti var sýnilega þektur þarna, því svip-
ur hins ófriSlega svertingja breyttist á svip-
stundu, er hann sá liver gesturinn var. Hann
bneigSi sig djúpt og Forseti meS hina á eft-
ir sjer gekk inn í húsagarS. Þeir gengu
lengra og börSu aS dyrum er voru hinumeg-
in viS garSinn. Þar var einnig tafarlaust opu-
aS og þeir komu inn í dimm göng. Þjónninn,
sem móti þeim liafSi tekið læsti dyrunum
vandlega á eftir þeim. I göngunum var engin
birta nema frá Ijósakeri er þjónninn bar, en
brátt var komið að einskonar fortjaldi. Það
var dregið til hliðar og inn var komið í ber-
bergi, sem var lítið upplýst, en einskonar
ilmefnaþefur var þar inni. Þykk tjöld voru
á veggjum og dýrindis ábreiður á góifi.
Þjónninn bauð þeim til sætis, hneigði sig
síðan djúpt og fór út.
Hvað finst yður um staðinn, Valen-
troyd? Ilin gletnislega rödd Forseta bljóm-
aði í eyrum Hugh, sem kæmi hún frá öðrum
heimi. Og þetta skraut mitt í þessu bafi fá-
tæklar og saurs, var austurlenskt, fanst hon-
um. Hann bafði cklci tíma til að svara For-
seta, þvi tjaldið var dregið frá og gamall
maður með æruverðum svip og skrautbúinn,
stóð fyrir framan þá. Hann var í arabiskri
kápu og öll framkoma lians lýsti því, að
liann væri af háum stigum. Hann liafði
hring afarmikinn á hendi sjer, sem táknaði,
að liann væri höfðingi kvnþáttar síns, og
einkennilegur vefjarhöttur táknaði trú lians.
Og sannleikurinn var líka sá, að frægð Ibn-
el-Said, sem var einnig Hadji (þ. e. hafði
farið pílagrímsför lil Mekka) náði frá Bag-
dad til landamæra Persiu og frá Alexandríu
til Alzir.
Andlitssvipur lians varð vingjarnlegur, er
liann sá gcstina og lieilsaði Forseta. — Fað-
ir, mælti hann er hann tók liönd forseta og
kysti hana. Koma þín er mjer sem ljós. Þá
leit liann á Hugh og hneigði sig kurteislega
fyrir lionum, og án þess að gæta að hinum
venjulega sið að þvo hendur sínar fyrir mál-
tíð, harði hann á bumbu. Var þá horið fram
vín og ávextir, sem sett var fyrir framan
sessurnar, sem setið var á.
— Og nú skulum við, faðir, tala um ráns-
skap villutrúarmanna og eyðileggingu hinna
vanlrúuðu — hverjum Allah tortími — á
olíulindunum, mælti hinn virðulegi maður,
alvarlega.
Forseti svaraði Jiessu á arahisku, og er
liaiin hafði mælt, kinkaði liinn kolli. Forseli
sneri sjer til Hugh og mælti: Þjer hafið
ekkert á móti því, að við tölum saman á
arabisku. Vinur minn talar ensku ekld eins
liðugt og auk Jæss þurfum við að nefna
mörg atriði, sem illgerlegt væri að leggja út.
Alls ekki, svaraði Hugli, sem var Jjó
ekki nægilega saklaus til að taka orðin eins
og þau voru töluð. En annars höfðu fyrstu
orð Sheiksins gert hann afarforvitinn.
Það er gott, svaraði Forseti, — og jeg
er viss um, að þjer þvkja þessir vindlingar
lians Ibns ágætir.,
Neí, faðir, ekki J)að. Það á ekki við, að
ungi maðuriim sitji undir mínu þaki og
hlusti á tungu, sem haun skilur ekki. Hann
verður að skemta sjer eitthvað. Komdu,
sonur.
Hugh fylgdi liinum virðulega manni upp
stiga, en fyrir inngangi hans var einnig for-
tjald og annað efst, en þá var komið inn í
stórt herbergi, líkt hinu sem J)eir fóru úr.
Þar ljet Slieikinn Ihn-el-Said hann setjast
á leguhekk og mælti:
Tungumálið, sem yngismeyjarnar
svngja á, kann að vera þjer óskiljanlegl, son-
ur. En það, sem þær syngja er ástaróður og
Allah liefir hoðið, að ástin skuli vera skilj-
anleg á ölum málum. En þó er ein, sem mæl-
ir á franska tungu. Jeg kom með liana frá
Tunis fyrir nokkru.
Enn voru Hugli hornir slórir hakkar með
víni sætindum og vindlingum. Þegar eftir
að gamli maðurinn var farinn út, voru tjöld
dregin til Jiliðar í liinum euda salsins og há-
vaxin arahisk stúlka kom í ljós. Hún liafði
arabiska hjöllulmmhu í liendi, og leit snögt
í kring um sig, síðan lirosti hún til Hugh og
lmeigði sig djúpl til að lála í ljósi lotningu
sína fyrir karlmönnunum, sem lienni hafði
verið frá öndverðu kent, að væru konum
æðri, og eftir hljómi ósýnilegra harpna og
pípna dansaði hún dans eyðimerkurinnar.
Stundum voru lireyfingarnar hægar, og
liljómurinn dapurlegur, en urðu aftur geysi-
liraðar og ákafar, svo vart var hægt að
fylgja þeim með auganu.
Hún hvarf J)ví næst aftur og Hugh varð að
tauta þakkir sínar fyrir „tómu húsi“. Næst
komu tvær stúlkur og sungu tvísöng, líkan
þeim, sem lieyra má í kaffihúsum í Persíu
eða Marokkó. Þær kvökuðu lagið með dauf-
um undirleik. Margar aðrar stúlkur — allar
mjög málaðar, komu og sungu og síðast
allra kom liá stúlka, greinilega frönsk með
stór djarfleg augu og frekjulegt bros, og
er hún sá engan inni nema Hugh, ljet liún
eftir tilhneigingum J)jóðar sinnar til þess að
gefa lionum hýrt auga og það svo mjög, að
Valentroyd tók að gerast órólegur og feim-
inn, er hún söng brot úr „Chaticleer“ og „Ma-
dame Angot“ og öðrum frönskum söng-
leikjum. Hugli var að hugsa um, livort rjett
væri, að hann ávarpaði hana, en J)að ómak
var tekið af lionum, þvi inn komu gestgjafi
lians og Forseti.
Halló, sagði Forseti. Þessi stúlka er ný,
er það ekki, Ihn? Nei, vinur, nú ertu farinn
að lcasta trúnni, því ekki er þetta nein af
dætrum spámannsins, mjer virðist hún
miklu frekar vera dóttir Jezabel.
Ei er svo, svaraði hann, alvarlega. -
Kvennahúr mitt hefir altaf verið athvarf öll-
um fögrum meyjum, livaðan sem þær koma
af jörðunni, og, með vilja AllaJi skal J)að
verða J)að áfram. Þetta harn er ekki rjelt
vinsælt hjá liinum, er mjer sagt — en engu
að siður, er liún mjr mikil liuggun og skal
því verða lijer áfram.
Hugli, sem liafði gaman af J)essu, átti hágt
með að lialda andlitinu í skefjum, en tókst
það J)ó, og eftir að samtalið hafði staðið
nokkra stund enn, fór Iiann af stað með For-
seta og aftur var farið gegn um hin þröngn
stræti og á skipsfjöl.
Eftir stundarkorn var Jjhð komið al' stað
og skemtiferðin hyrjuð. Miðdegisverðurinn
var mjög skemtilegur, og á eftir söng Eunice
nokkur lög og Iiugli hlustaði með ánægju
á hina fögru, djúpu rödd liennar, og gat ekki
annað en farið að bera fegurð Eunice, sem