Fálkinn - 04.01.1930, Blaðsíða 10

10
F A L K 1 N N
Þegar mamma er ekki nógu fín.
Þú ert þreyttur
■daufur oí? dapur i skapi. -— [ietta;
jer vissulega i sanibandi við slitj
■tauganna. Sellur líkamans þarfn-s
■ast endurnýjunar. Þú þarft strax-
!að byrja að nota Fersól. — Þáj
■færðu nýjan l fskraft, sem endur-;
jlífgar líkamsstarfsemina.
; Fersól herðir taugarnar, styrkir;
■lijartað og eykur líkamlegan kraft;
log lífsmagu.
[ Sturlaugur Jónsson & Co. ■
■ ■
■ ■
Dúrkopp’s
: 1
| Saumavjelar j
: |
■ liandsnúnar og stignar. ;
:
: :
: Versl. Björn Kristjánsson. ■
■ ■
■ ■
■ ■
Jón Björrtsson & Co.
■ ■
; Vandlátar húsmæður nota :
■ ■
eingöngu
■ ■
■ ■
■ r
! Van Houtens !
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
: heimsins besta :
■ ■
■ ■
í Suðusúkkulaði. i
■ ■
■ ■
■ ■
■ «
: Fæst í öllum verslunum. :
■ ■
Amerískt blað segir frá.
Gömul kona nokkur var stödd á
járnbrautarstöð. Gekk hún úr einum
slað í annan og vissi auðsjáanlega
ekki hvert hún ætti að snúa sjer.
„Æílið þjer norður eftir‘?“, spurði
ung kona vel klædd, sem sá vand-
ræði gömlu konunnar.
„Nei“, svaraði gamla konan.
„Nú, ætlið þjer þá suður á bóg-
inn?“ spurði unga konan.
„Eg veit það ekki“.
Iin, það er ekki nema um tvær
leiðir að gera hjeðan“.
„Nú, jeg veit það ekki“ sagði kon-
an gamla, „jeg hefi aldrei ferðast
fyrri. Jeg bið eftir lestinni, sem fer
til Jóhannesar".
„Jóhannesar? Það er víst engin
stöð, sem heitir því nafni. Hvar á
hún að vera?“
„Jóhannesar sonar míns sjáið þjer,
hann býr í Kansas. Hann á nýbýli
þar“.
„Jeg er líka að fara til Kausas“,
sagði unga konan. „Nú, svo þjer
ætlið að fara að heimsækja son yð-
ar þar?“
Tillit göinlu konunnar varð þján-
ingarfullt og kvaladrættirnir, komu
i skorpið andlitið. Unga konan fjekk
meðaumkun með henni og langaði
til að vita af hverju hún væri svona
hrygg.
„Fyrirgefið að jeg spyr, um það,
en segið mjer, líður Jóháhnesi nokk-
uð illa“.
„Nei, nei, jeg er s jálf óhamingju-
söm, jeg þjáist af sorg, sem jeg hefði
aldrei getað ímyndað injer að myndi
henda mig“.
„Lestin kemur ekki alveg strax,
setjist hjer og hvilið yðar lúin bein
á koddanum mínuin á meðan við
bíðum“.
„Þakka yður fyrir. Þjer eruð svo
góðar við mig, bara að dætur mínar
væru eins, þá þyrfti jeg ekki að vera
að barma mjer“.
„Segið mjer frá raunum yðar, hver
veit nema jeg geti hjálpað yður“.
„Það er erfitt fyrir mig að tala
um þær við ókunnuga, en jeg er
svo yfir mig komin af harmi að það
er gott að geta ljett af sjer. Þegar
jeg misti manninn og sat ein eftir
með þrjú börnin hjelt jeg að jeg
myndi ekki geta afborið það, — en
það var þó ekki eins þungt og þetta“.
Ókunna konan beið þangað til
gamla konan hafði jafnað sig svo
mikið að liún gat haldið áfram frá-
sögninni.
,Jeg átti ekki annað en litla kof-
ann minn og löngunina til að hafa
ofan af fyrir börnunum mínum. —
Jeg vann sýknt og heilagt þangað til
Jóhannes var orðinn svo stór, að
hann gat farið að hjálpa mjer. Við
sendum telpurnar i góðan skóla. Nú
cru þær giftar og vel giftar. Jóhann-
es seldi litla kofann og sendi mig
til bæjarins til dætra minna svo jeg
gæti búið hjá þeim, en sjálfur fór
hann veslur eftir og byrjaði þar bú-
skap að nýju. Hann sagði að hann
hefði hjálpað systrunum áfram og
nú myndu þær vafalaust vilja hjálpa
mjer“.
Gamla konan fjekk grátstaf i
kverkarnar. Unga konan beið þolin-
móð eftir áfitanhaldinu.
„Jeg fór svo til borgarinnar, þar
sem þær bjuggu. Fyrst fór jeg til
Maríu. Hún bjó i stóru húsi og hafði
vinnukonur. En jeg komst brátt að
raun um að þar var ekki húsrúm
fyrir mig“.
Tárin runnu niður kinnar gömlu
konunni. Járnbrautarþjónninn kom
inn i sama bili og hún flýtti sjer að
þerra tárin með handarbakinu.
„Svo fór jeg lil Mörtu döpur í
Lragði. Jeg liefði viljað gera alt fyr-
ir liana heldur en vera henni til
byrði, enda var það ekki það, sem
þcim þótti að mjer. Jeg skildi fljót-
lega að þær skömmuðust sín fyrir
kengbogna kerlingarskarið með
hrokknu kinnarnar. Gömlu hendurn-
ar mínar voru heldur ekki nógu fín-
ar, en jeg veit að svona eru þær
orðnar af að strita fyrir þær.
Seinast stungu þær upp á að koma
mjer einhversstaðar fyrir og gefa
með mjer. Jeg gat engu svarað því,
svo þungt fjell mér þetta. Jeg skrif-
aði Jóhannesi og sagði honum hvað
þær ætluðu að gera við mig. Hann
skrifaði mjer aftur langt og hjart-
næmt brjef og bað mig að koma til
sin. Hjá honum skyldi jeg altaf geta
átt heimili eins lengi og jeg lifði.
Ilann sagði að móðir sín skyldi al-
drei þurfa að fara til ókunnugra.
Og þess vegna er jeg nú á leiðþangað.
Hann er bara fátækur einyrki, en
hann liefir þó nóg handa lienni móð-
ur sinni. Einhverntíina seinna, þegar
jeg er úr sögunni, veit jeg að þær dæt-
ur mínar fara að hugsa til þess hvern-
ig jeg þrælkaði fyrir þær og hvers-
vegna jeg eltist svona fljótt, en þá
verður of seint fyrir þær að iðrast,
og ef til vill líður þeim þá illa út af
því“.
Ungi brautarþjónninn, sem hafði
h.eyrt alla söguna, þerraði sjer í
skyndi um augun og hringskreytt
hönd ungu konunnar strauk blíðlega
grátt hár gömlu konunnar. Það var
eins og steini hefði verið ljett af
hjarta hennar við að finna meðaumk-
un þessa.
Lestin rann nú inn á stöðina og
unga konan studdi gömlu konuna að
vagninum, sem átli að flytja hana til
þess barnsins sem altaf hafði nóg
rúm fyrir hana móður sína.
Það er alinent álitið, að stjelið sje
stjórnvölur flugsins, og því mun það
þykja ótrúlegt, að hægt sje að gera
ilugvjel, sem alveg vantar afturhlut-
ann á. Þó hefir þetta tekist. Á Tem-
pelhofer-flugvellinum við Berlín er
bugvitsinaður einn, sem Langguth
nefnist að gera flugtilraunir með nýja
tegund vjelar, sem ekkert er nema
vængirnir og hreyfillinn. Og hann
þykir geta stjórnað henni eins vel og
aðrir flugmenn vjelum með „stjeli“.
-------------------x-----
Suður í Paris hefir leigubílstjóri
einn látið setja upp útvarpsviðtæki
i bílnum sínum, til þess að ná í far-
þega. F'yrstu dagana hafði hann nóg
að gera, en svo fór af gamanið. Það
kom sem sje í Ijós, að þegar nýja-
brumið var farið af, þótti engum
manni neinn slægur að hlusta á út-
varpið, og seinast tók ungur maður,
sem var í bifreiðinni með unnuslu
sinni, það niður og þeytti þvi út um
gluggann. En á saina tíma höfðu ýms-
ir aðrir tekið upp hugmynd bilstjór-
ans, í gróðaskyni. — Iljett í því bili,
iiiiiiiiiiiiiiiiBiMiiiaiiiiiiiiiaBiBi
| IDOZAN [
g er heimsfrægt járnmeðal við g
| blóðieysi 1
og þar af lútandi
“ þreytu og taugaveiklun. ■■
Fæst í lyfjabúðunum. 3 g
fBIIIIIIIIIIIEIIinililllllllllllllíÍ
sem þeir voru að auglýsa bíla með
viðtæki, auglýsti þessi framkvæmda-
sami bifreiðarstjóri: „Útvarpstækinu
úr bílnurn var lient út um gluggann.
Kemur þar aldrei aftur. Ef þið viljið
ná i næðissaman bíl, þá hringið til
mín, þvi nú hefi eg náð í bil, sem
ekkert heyrist í“. Og nú liefir maður-
inn allra manna mest að gera i París,
i sinni grein.
-----x--1—
Hinn frægi eðlisfræðingur Einstein,
sem gert hefir uppgötyanir er gjör-
breyta heimsskoðun vísindamanna, er
býsna fjölhæfur maður. M. a. liefir
hann gaman af að sýsla við smá-upp-
götvanir, sem komið geti almenningi
i góðar þarfir. Einn árangurinn af
þeirri viðleitni er sá, að um daginn
gaf hann konu vinar síns ísskáp, sem
heldur öllum matvælum á hentugu
kælistigi. Skápurinn er með alt öðru
lagi en venjulegir ísskápar og er þvi
spáð, að hann eigi eftir að útbreiðast
mikið.
-----x----
Hálskirtlarnir þykja nú orðið næst-
um því eins óþarfur líkamshluti og
botnlanginn. Og vitanlega hafa „snið-
ugustu“ læknar Bandaríkjanna gert
sjer mat úr þessu. Einn þeirra aug-
Jýsir nýlega i blaði, að hann taki burt
hálskirtla á einni mínútu, án þess að
sjúklingurinn verði var við það. Og
það sem meira er: Hann lætur vott-
orð tíu manna fylgja með auglýsing-
unni, og öll segja þau, að þetta sje
satt. En lielst ætti maður að skrifa
þessum tíu í einlægni og spyrja, áður
en maður trúir.
Þeir menn eru varla til á landi
hjer, sem elcki hafa haft lianda á milli
eldspítustokk með sænsku máli á lok-
inu. Nú eru 80 af hverjum 100 eld-
spítum, sem til eru í heiminum fram-
leiddar undir stjórn Svía.