Fálkinn - 07.02.1931, Blaðsíða 5

F A L K 1 N N
5
Sunnudags hugleiðing.
■■■■■ ■■■■■
Textinn: Markús, 10, 13.
„Leyfið börnunum að koma til
min“, sagði Jesús, þegar læri-
sveinar hans ætluðu að varna
þeim til hans.
Hinir fullorðnu hera ábyrgð á
harnssálunum, sem þeim er trú-
að fyrir. Bera ábyrgð á þeim
gagnvart Guði, sem gaf þeim
hörnin. Foreldrarnir eiga að gera
skil fvrir þvi, hvernig þau liafi
sjeð börnunum farborða, eigi að-
eins livað snertir tímanleg gæði,
heldur líka um það hvernig þau
hafi alið þau upp og livað þau
liafi kent þeim og livernig eftir-
dæmi þau hafi gefið þeim. Hvort
hörnin hafi verið leidd til barna-
vinarins mesta eða frá honum.
Vissulega eru til börn, komin
á fermingaraldur, sem ekki hafa
lært að ihðja Guð. Sumir liirða
ekki einu sinni um, að kenna
hörnum sínum Faðir vor. En
sömu bornin liafa lært að segja
ljótt. Og hver ber ábyrgðina á
þessu? Það eru ekki aðeins for-
eldrarnir einir, lieldur allir þeir,
sem umgangast börnin, lieima
og að heiman. Og hversu mikil
ábyrgð hvílir ekki á þessu fólki,
gagnvart honum sem sagði:
„Leyfið börnunum að koma til
min!“
Meðal þeirra þjóða, sem kristn-
ar eru kallaðar, eru hörn skírð
og vottar taka að sjer að sjá um,
að þau fái lcristilegt uppeldi ef
foreldranna missir við, eða þau
verða vanmegnug um, að gegna
foreldraskyldunum. En taka
þessir vottar skuldbindingu sina
alvarlega. Er þetta annað en ytri
siður og dauður? Hversu margir
skírnarvottar minnast þess, að á
þeim hvílir skylda til að stuðla
að því, að börnin komi til lians,
frelsara allra manna.
Barnssálin er veik og það þarf
ekki nema lítið lil þess að hafa
áhrif á hana. Börnin verða þess
fijótt vör, hvert hugur foreldr-
anna stefnir og þau mótast fljótt
af þvi, sem þau sjá eða heyra
foreldrana gera. Það sem ungur
nemur gamall temur. Sálin sem
venst á að leita til Guðs þegar
i barnæsku mun ekki hverfa af
þeim vegi síðar.
En það er vandfarið með
barnshjartað. Það er ekki altaf
til góðs að reyna að troða í
Lörnin, sem mestu af trúar-
fræðslu, sem börnunum er kann-
ske ofvaxið að skilja, og getur
þetta orðið til þess, að börnin
vcrði fráhverf kristindómi ef of
mikið er að gert. En um hitt er
mest vert, að börnin sjái jafnan
fyrir sjer i breytni hinna full-
orðnu líferni, sem mótað sje af
trúnni á Guð og kærleika til allra
manna. Engum er eins mikið um
vert að sjá og reyna jafnan kær-
ltika og ástríki eins og börnun-
um, sem Kristur vildi láta koma
til sín, vegna þess að þeirra væri
Guðs ríki.
Sjóræningjar í Kína.
Farþegaskip, sem fara þær leiðir, sem mest hættan við sjóránum er á,
hafa til varnar sett stálgrind utan um stjórnpallinn, eins og sjá má á
þessari mynd.
Hið viðáttumikla Kínaveldi,
sem árum saman hefir verið i
báli og brandi borgarstyrjald-
anna, liefir löngum vantað til-
fmnanlega samgöngutæki á landi
og vantar enn. Kínverjar voru
nálega járnbrautarlausir um síð-
ustu aldamót og þó að talsvert
bafi lagt af brautum síðan þá
vantar mikið á, að samgöngur á
landi sjeu sæmilegar. Hefir borg-
arstyrjöldin vitanlega tafið stór-
um fyrir öllum verklegum fram-
kvæmdum í landinu.
Þéssvegna hafa vatnaleiðirn-
ar lengstum verið aðalsamgöngu-
leiðir þjóðarinnar og eru enn.
Hin stóru og djúpu fljót eru geng
sæmilega stórum skipum og út
frá þeim ganga smærri ár og
skipaskurðir, sem minni skip og
fiatbotnaðir flutningabátar ganga
á. Meðfram þessum leiðum er
þjettbýlið mest. Sagnir sem lifa
í Kína segja, að það sjeu 5000 ár
síðan keisarar þjóðarinnar bafi
fyrst farið að grafa skipaskurði.
Tugir þúsunda af smábátum og
marglyftum „djunkum" ganga
að slaðaldri á þessum vatnaveg-
um auk smærri og stærri gufu-
skipa. Tugir þúsunda af fiski-
mannaf jölskyldum hafast við dag
og nótt í bátum sinúm og eiga
ekkert fast heimili á landi. Þar
fæðist fólkið, elst upp og deyr,
margt án þess að hafa nokk-
urn tíma átt heimili á þurru
landi. 1 Kanton og fleiri hafnar-
borgum liggur fjöldi skipa árið
út og árið inn á sama stað og
grotnar niður og þar á fátækasta
fólkið lieima. Oft er svo mikið af
svona skipum við skurðbakkana
að hvergi verður lagst að, en að-
eins mjó renna í miðjum skurð-
inum handa skipum, sem þurfa
að fara um skurðinn.
Kinversk „djunka" á Jangtsekiang-
ánni.
Kinverjinn er þvi vatninu van-
ur, bæði fljótunum og sjónum.
En það er engan veginn auðvelt
að liafa ofan af fvrir sjer með
lieiðarlegri vinnu á sjónum eða
ánum og þvi hafa Kinverjar
Á höfninni í Macao: Vopnuð „djunka“ tilbúin i ránsför.
Sjóræningjar i böndum um borð á kínverskum fallbyssubát, sem hefir
náð i þá og handtekið.