Fálkinn - 07.02.1931, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
SIGNETSHRINGURINN.
—- Nú, fenguð þjer símskeytið
frá mjer?
-— Já, jeg fjekk það og lijelt
tafarlaust hingað.
Everard Norman-Dyke ein-
blindi lengi á liávaxna og sterk-
lega manninn, sem kom á móti
honum i forsalnum. Andlit lians
var rólegt og i skorðum, en það
var eitthvað bjóðandi í fasi hans,
er liann sagði unga manninum,
að ganga inn i bókastofuna,
Norman-Dyke horfði forviða
á hann.
— Voruð það þjer, sem send-
uð símskeytið?
— Já, það var jeg. Jeg lieiti
Wardle og er fulltrúi i leynilÖg-
reglunni. Jeg bað yður að koma
hingað það hráðasta. Því miður
liefi jeg slæmar frjettir að færa
yður.
Everard Norman-Ðyke rjetti
úr sjer —- það mátti sjá forvitni
og eftirvænting i djúpum og blá-
um augum hans. ,
— Fulltrúi i leynilögreglulið-
inu? eruð þjer að gera að gamni
yðar? Hvert er erindi yðar lijer
í Manors House? Og hvar er föð-
urbróðir minn? Þetta er alt svo
undarlegt? — Nú, segið þjer frá,
maður ?
Wardle lygndj aftur augunum.
— Föðurbróðir yðar er dáinn
sagði hann svo með hægð.
Norman-Dyke kæfði niðri í
sjer óp.
Wardle kinkaði kolh og and-
varpaði. — Myrtur! hjelt iiann
svo áfram og liorfði hvast á
unga manninn, sem sat með
krepta hnefa á borðinu, seip fyr-
ir framan hann var. — Mjer þyk-
ii leitt að þurfa að segjá yður
þessa óvæntu fregn — en hjá því
varð ekki komist.
Norman-Dylce reyndist erfitt
að koma upp nokkru orði. Loks-
ins muldraði hann, með kökk i
hálsinum: 1
— Það skyldi þó aldrei vera . .
ó. drottinn minn! Hann faldi
andlitið í höndum sjer og sat
lengi liljóður.
Lögreglumaðurinn einhlindi á
löngu og mjóu hendurnar, sem
ímldu andlitið á Norman-Dyke.
Lögreglunni var gert að-
vart i nótt, sagði liánn að lokihn.
Brytinn hringdi til okkar, ýih
sínu fjær áf geðshræringu og
sagðist haía fundiö sir (ieói-ge
liggjándj dauðann fram á skrif-
horð sitt.
-'Hfar er föðurhróðir minn?
s]>urði ungi maðurinn skyndilega.
— Jeg vil sjá hann. Þjer munuð
geta skilið, að þessi frjett veldur
mjer mikillar hrygðór og skelf-
ingar. Þegar jeg sá frænda minn
fyrir þrernur dögum vár hann
glaður og reifur.
— Það skil jeg mjög vel, sagði
Wardle og kinkaði kolli. — Þjer
eruð eini ættinginn Iians, hr.
Norman-Dyke, og áður en jeg
fer með yður inn lil hans — iim
til föðurbróður yðar, ætla jeg að
segja yður dájitið. Föðurbróðir
yðar var myrtur seint í gær-
kvöldi. Hann hlýtur áð hafa dáið
mjög snögglega.
Norman-Dyke liorfði á lög-
reglumanninn og' hnyklaði brún-
irnar.
Hvernig hefir hann dáið?
Með mjög einkennilegu
móti, svaraði Wardle, og'horfði
á skrifborðið. Engin blýkúla,
enginn hnífur eða barefli að-
eins eitt huefahögg'.
Hnefahögg?
—- Já, einmitt lmefahögg. Utan
á hólsinn. Slíkt hnefahögg drep-
ur livern mann, ekki síst ef gam-
all maður á í hlut. Veslings gamli
maðurinn, dauði lians var sorg-
legur en snöggyr. Við iiöfuni tek-
ið einn mann íastan.
— IJvern ?
— Brytann.
Norman-Ðyke starði forviða á
lögreglumanninn.
— Golding? En var það ekki
hann, sem gerði lögreglunni að-
vart?
Wardle ypti öxlum og liló. —
Það er gamalt hrágð að reyna að
gahha lögregluna með því að talca
ó sig sakleysisþjúp. Fyrst i stað
g hjclt jeg, að einhver annar væri
s% seki, — að einhver hefði hrot-
ist inn í húsið til að ræna pen-
inguni.
f Norman-Dyke hlustaði með
athygli.
- Fyrst i stað, sagði jeg, mælti
Wardle. En maður má ekki altaf
treysta því, sem manni dettur í
lmg fyrst í stað. Allir gluggar
voru vandlega krókaðir. Á hús-
inu eru aðeins þrjár dyr, sem um
gat verið að ræða. Tvær þeirra,
eldhúsdyrnar og dyrnar út að
garðinum, voru aflæstar innan-
frá. Fyrir aðaldyrunum er smelli-
lás. Að lionum eru aðeins tveir
lyklar til. Frændi yðar hafði ann-
an.
— Og jeg hafði liinn, sagði
Norman-Dyke rólega. — En jeg
geri tæplega ráð fyrir, að jeg sje
grunaður unr, að hafa myrt föð-
urbróður minn. Eða viljið þjer
hafa sönnun fyrir, að jeg liafi
verið á öðrum stað, þegar morðið
var framið?
Wardle bandaði frá sjer hend-
inni.
Við leynilögreglumennirnir
erum alls ekki skemtilegt fólk að
eiga við, svaraði liann hlæjandi.
— Það er skylda okkar að gruna
alla. Og ef jeg á að vera einlæg-
ur við yður, þá grunaði jeg yður
líka um stund. Þjer verðið ríkur
rnaður við dauða frænda yðar
yður er kunnugt um það?
Norman-Dyke hnyklaði brún-
irnar. — Jeg er vitanlega reiðu-
búinn til að gefa upplýsingar um,
livar jeg var í gærkvöldi og í
nótt. Rjettvísin á heimtingu á því.
Það var hringt í símann á borð-
inu. Lögreglumaðurinn svaraði.
Hann hlustaði með athygli í mín-
útu eða svo, muldraði nokkur
orð til svars og hringdi svo af.
Morðingin hefir miðað högg-
inu á rjettan stað, heint á stóru
slagæðina. Og afleiðingin varð að
æðin sprakk — en það er ómögu-
legt að sjá för eftir hnúana og
eígi eru heldur sár eða skeinur
á hendi morðingjans, því að hann
hefir ekki hitt á bein. Lævíslega
ráðið. En við höfum tekið Gold-
ing.
— Veslings Golchng! Hvers-
vegna hafið þið tekið hann.
Hvaða tilgang gæti hann haft
með því að myrða húsbónda sinn.
Jeg liefi altaf álitið, að liann hafi
verið frænda mínum einkar trúr.
Golding skýrði svo frá, að
liann liefði verið úti alt kvöldið.
Iiann átti frikvöld i gær. Hann
fór út um dyrnar að garðinum
en að þeim liefir enginn lykil
nema hann. Iiann kom heim um
miðnætti. Vinnukonurnar höfðu
ekki lieyrt stunu eða hósta, enda
eru herhergi þeirra í hinum enda
l’ússins og þær voru háttaðar.
íionn faidi andliliö í höndum sjer og sat lengi hljóður.
— Brytinn segist hafa verið i
kvikmyndahúsi. Hann var mjög
rólegur og kom eðlilega fram
meðan á yfirheyrslunni stóð.
Næstum þvi of rólegur, fanst
mjer. Golding segist ekki liafa
sjeð neinn sem hann þekti, i kvik-
myndahúsinu — enda þekkir
hann fáa. Klukkan fimm mínút-
ur yfir tólf liringdi hann til lög-
reglunnar. Svo var hann hand-
tekinn. Þjer voruð að minnast á
hvaða tilgang liann hefði getað
haft með morðinu?
-— Já liver er tilgangurinn ?
— Peningar og verðhrjef.
Norman-Dyke sat hljóður i
þungum hugsunum.
— Við fundum gamla mann-
inn sitjandi i skrifborðsstólnum
sinum og hallaðist fram á borð-
ið. Hann var liðinn. Öðru megin
á hálsinum varstórrauðblármar-
blettur. Peningaskápurinn liafði
verið opnaður og tekið úr hon-
um það sem þar var af pening-
um og verðbrjefum. Það var auð-
velt að ná í lykilinn úr vasa dauðs
manns.
— Já, haldið þjer áfram.
— Við skoðuðum herbergi
brytans. I skúffum og skápum
fundum við — peningana og
verðbrjefin. Það var alt og sumt.
Finst yður við nú hafa haft á-
stæðu til að liandtaka manninn?
— Hvílíkt manndýr! hrópaði
Norman-Dyke. — Og jeg sem
trúði á liann.
— Morðið var vel undirbúið
og sæmilega framkvæmt, sagði
Wardle. Öllu sem morðinginn
hefir snert á, hefir hann þurkað
grandgæfilega af á eftir. Hvergi
hægt að finna fingrafar.
Nú varð stutt þögn.
— Jeg vona að yður takist að
grafast fyrir málið, hr. Wardle,
sagði Norman-Dvke og rjetti
fram höndina. Wardle leit á
höndina sem snöggvast og brosti.
Svo rjetti hann fram liöndina á
móti og þrýsti liana.
— Nú skulum við koma inn
og skoða líkið, sagði hann.
Hinn látni lá á hvilubekk und-
ir glugganum í næsta herbergi
og var línlalc breitt yfir líkið.
Lögreglumaðurinn lyfti lakinu
frá, svo að sjá mátti hið föla and-
lit og hálsinn. Svo sneri liann sjer
hálfvegis að Norman-Dyke og
mælti:
— I gærkvöldi sátuð þjer í lier-
berginu yðar í Oxford og voruð
að lesa. Dyrnar að ganginum yð-
ar eru altaf laestar á kvöldin.
Glugginn á herberginu yðar er
þrjátíu fetum fyrir ofan götuna,
sem þjer búið við. Þjer liafið
sannanir yðar á reiðum höndum,
finst yður ekki svo.
Norman-Dyke leit með þykju-
svip á lögreglumanninn og sneri
sjer svo að líkinu.
Sjáið þjer marhlettinn
þarna, spurði Wardle.
Norman-Dyke beygði sig og
skoðaði hlettinn á hálsinum.
Niðurl. á bls. 10.