Fálkinn - 07.02.1931, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Krossgáta nr. 67.
Skýrihg. Lárjett.
1 Hóffar Sleipnis. 5 upptök. 7 a'ð-
eins tveir biskupar hafa komið þang-
að. 12 hverfi. 13 kappleikur. 14 goð.
15 p. t. 17 aíifugl. 18 Gyðingánafn.
20 fijót að iæra. 22 möndull. 24
liringja-. 25 safamikið hey. 27 um-
hyggja. 28 ómjúkt. 29 sólguð. 30 hjer-
að í Húnaþingi. 32 gamall dans. 33
eldsneyti. 35 ókyrð. 37 ernir. 38 ó-
kvæða. 40 hundsheiti. 41 ekki ófrjó.
43 tvíhljóði. 44 hafvindar. 48 suð-
vestan. 53 sendiboði. 54 rugluð. 55
stöng. 56 gælunafn. 57 telpa. 60 = 28.
62 hreyfa. 64 gefa fjenu lítið. 66 gras
—. 68 hrylla við. 70 svo framarlega
sém. 72 slæmt. 73 í horni. 74 hross-
liúð. 75 stafur. 76 ólæti. 77 tvö
ell. 78 fantur. 79 áhöfn. 80 skenkti.
82 askur. 83 hryna. 86 natrium.
87 mannsnafn. 94 á hílum úr
Rvík. 97 herma eftir. 99 helgispjöll.
101 hiti í gömlum eldhúsum. 102
konungur i Egyptalandi. 105 i sólar-
geislanum. 106 málmvinsla. 109 úr-
gangur. 110 eins og 29. 111 = mik-
ilieitur. 112 galdrastafir. 113 sleikja.
115 gómsæt. 116 fjailsgnýpa nálægt
Rvík. 118 sprikl. 119 bogi.
Skýring. Lóðrjett.
1 lieiðinn guð. 2. vendi. 3 hokra. 4
lirot. 5 í eyðimörkinni. 6 blka. 8 ægis-
dóttir. 9 eygði. 10 jór. 11 hávaði. 15
snjór. 16 .ullarvinna. 17 drýgindi. 18
skrækir. 19 ha (á A-landi). 21 iág-
gróður. 22 laus við. 23 snjór. 25
fótabúnaður. 26 Svefnlæti. 28 hlýr.
31 þraut. 33 haf. 34 kyrð. 35 þát. af
KROSSGÁTA nr. 6 7
vefa. 36 já. 39 hlýt. 40 surgur, illindi. 47 fæ. 49 leit. 50 ögn. 51 hvert tang-
42 svikul. 43 tvíhljóði. 44 seinni ur og tetur. 52 frumefni. 58 næði.
sláttur. 45 stud. —. 46 fljótur á fæti. 59 kappleikur. 60 hrossskinn. 61 ó-
hljóð. 63 árás. 64 stórliýsi. 65 merkir
Reykjavík. 67 eykt. 68 höfuðborg á
Norðurlöndum. 69 jáum. 71 gift
kona. 74 var. 79 lagabálkur. 81 öði-
ast. 82 númer. 84 hallalaust. 85 mál-
færi. 86 trjábörkur. 88 fótabúnað-
ur. 89 gelti. 90 fjall í Armeniu. 91
fiskur. 92 á fæti. 93 elska. 95 málm-
lok. 96 seinfær. 98 tal. 100 tröllskessa.
103 lélr og sandur. 104 tvíhljóði. 107
neytti. 108 þel og tog. 113 hæg gola.
114 e'.ska. 116 em. 117 kyrð.
Lausn á krossgátu 66.
Lárjett. Ráðning.
1 espérantistar. 8 kv. (kvint). 10
nú. 12 sef. 14 taða. 16 út. 18 og. 19 lán.
20 il. 21 ólar. 22 te. 24 mi. 25 efi. 28
fæ. 29 kana. 31 ei. 32 mun. 33 ill. 34 ið.
35 um. 36 sr. 37 te. 39 Járngerðar-
staðir. 46 ar. 48 bál. 49 tár. 51 sa (sam-
arium) 52. ári. 54 era. 55 re. 56 eru
58 nú. 59 kg. 61 ýl. 62 inn. 63 mi. 64
rif. 65 ar. 67 an. 68 ef. 70 læg. 71 um.
72 ana. 73 man. 75 ra 76 tin. 78 ila.
79 rannsóknarstofan.
Lóðrjett. Ráðning.
1 engin. 2 sú. 3 es. 4 reifi. 5 tala.
6 iðan. 7 at. 8 kr. 9 vomur. 11 ha. 13
flæða. 14 tóku. 15 arar. 16 úr. 17 meis.
22 te. 23 um. 25 ei. 26 flet. 27 il. 30 æl.
36 strý. 38 eirnæla. 39 jarmur. 40
nárinu. 41 glufa. 42 rán. 43 Ragna.
44 sá. 45 rangan. 47 reim. 48 bera. 50
rúm. 51 skara. 53 ilt. 54 eilif. 57 dam
(dekametri). 60 met. 66 rak. 69 fit. 74
N. N. 77 no.
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
þoka, sál hans var vafin þoku, en honum
fanst grilla í þessa sál eins og liann grilti
í tröllauknan vangasvip Spada, stórskorinn,
haröann og óskaplegan.
Dauðaþögn ríkti á f jallastigunum, einstöku
sinnum heyrðist vælið í gammi. Einkennileg-
ar myndir komu við og við fram úr þokunni,
og ránfuglaskrækirnir líktust- vælunum i aft-
urgöngum.
Hann bjóst við að hitta móður sína hjá
ekkjunni. Þegar hann kom til Fonni og hafði
skilið hest sinn eftir hjá fylgdarmanninum,
gekk liann órólegur gegnum þögulan hæinn
að hinum svörtu dyrum zia Grathia.
Það dimdi að kveldi, skarpur vindur livein
um grýtt umhverfið, himininn var lillaus,
það var einna líkast haustkveldi.
Anania staðnæmdist við liurðina og hlust-
aði. Þögn. Gegnum rifurnar sást í rautt eld-
skinið. En ekkert rauf kyrðina.
Anania gekk inn og sá ekki nema ekkjuna,
se msat á bekk sínum og spann steinþegjandi
Það sauð á kaffikatlinum yfir glóðinni og úr
kindarlæri, sem hjekk á trjetein yfir eldin-
um, draup fitan niður í lieita öskuna.
— Jæja guðmóðir? Hvernig gengur það?
— Þolinmæði, drengur minn! Jeg náði ekki
í neinn áreiðanlegan mann til að senda þang-
að. Sonur minn er ekki í bænum.
— Gastu ekki sent einhvern ökumanninn?
— Þolinmóður segi jeg, kallaði ekkjan,
steig á fætur og lagði snælduna á undirbekk-
inn. Jeg hefi einmitt beðið póstinn að segja
henni að koma á morgun. Jeg sagði við hann:
Biddu hana að koma, því jeg hefi merkileg
mál að segja henni, sem henni koma við.
Segðu henni ekki að Anania Atonzu sje
hjerna; farðu svo sonur minn, og Guð launi
þjer fyrir að þú gerir góðverk.
— Og hvað sagði hann?
— Hann lofaði að taka liana með sjer í
vagninum.
— IJún kemur sjálfsagt ekki! Þú getur
sannað til að hún kemur ekki, sagði Anania
fullur angistar. Bara að hún nú ekki strjúki
aftur. Það var vitlaust af mjer að fara ekki
sjálfur þangað .... en ennþá er tími til
þess ....
Hann vildi endilega fara, en ljet ekkjuna
tala tala um fyrir sjer og beið.
Ennþá leið döpurleg nólt. Þó að hann væri
þreyttur í öllum kroppnum eftir fjallaferð-
ina, átti hann bágt með að sofa á hinu harða
legurúmi, þar sem liann liafði fæðst í sorg
og þar sem hann á þessari nóttu helst hefði
viljað mega deyja.
Stormurinn æddi um kofann, eins og ólg-
andi haf, og dunur hans mintu Anania á hina
hryggilegu bernsku lians, á alt það, sem liann
þá hafði verið hræddur við, um vetrarnæt-
urnar, um móður sína þegar hún þrýsti hon-
um að sjer meir af hræðslu en af ást. Nei,
hún hafði aldrei elskað hann, og ef til vill
hafði það verið hin mesta óhamingja Oli og
hið mikla fall hennar. Hann vissi það og
skildi og liann varð gripinn af dauðaþúngri
sorg, skyndilega fann hann til meðaumkv-
unar með lienni, sem liafði verið skotspónn
örlaga og inanna.
Ef hún hefði komið þá um nóttina, meðan
dunur stormsins vöktu meðaumkvunar og
viðkvæmniskendir í hjarta Anania, myndi
hann hafa tekið á móti henni með bliðu. En
nóttin leið og dagur rann, dinnnur og hvass-
viðrasamur, og stundir þær, sem hann sorg-
mæddUr og órólegur beið konni móður sinn-
ar voru lionum svo þungbærar að honum
fanst þær vera hin erfiðustu augnablik lífs
síns. Hann reikaði eftir stigunum, eins og
vindurinn ræki hann á undan sjer, kom við
í kofunum lijer og þar, drakk mikið vín og
kom aflur heim til ekkjunnar veikur af köldu
og taugaskjálfta.
Zia Grathia hafði heldur enga ró i sínum
beinum, liún gekk fram og aftur um stofu
sína, og klukkutíma áður en vagninn kom
fór hún út að taka á móti Oli. Áður en hún
fór bað liún Anania að vera nú rólegan.
— Mundu að hún er hrædd við þig.
— Farðu bara! sagði liann fyrirlitlega. Jeg
skal ekki einu sinni horfa á hana, aðeins
segja nokkur orð.
Það leið meir en klukkutími. Anania mint-
ist með beiskju hins ljúfa tíma, sem hann
hafði beðið eftir zia Tatana, og meðan liann
var að bíða eftir komu Oli, fann hann til
óstjórnlegrar löngunar eftir því að hún ekki
kæmi, að hún liefði flúið ennþá einusinni,
og hyrfi fyrir fult og alt.
„En hún er veik“, hughreysti hann sig,
„húii deyr sjálfsagt bráðum“.
Ekkjan kom ein inn, það var asi á henni.
— Þey, þey, vertu ekki að æsa þig upp!
sagði hún í flýti með lágri röddu. Hún kem-
ur, hún er lijerna; jeg hefi sagt henni alt.
Þey, þey, hún er afskaplega hrædd. vertu
ekki vondur við liana, sonur minn!
Hún gekk út aftur og skildi lmrðina eftir
opna. Vindurinn reif i hana og skelti henni
fram og aflur, eins og hann væri að leika
sjer að henni.
Anania beið, náfölur og svo að segja með-
vitundarlaus.
I hvert skifti, sem dyrnar opnuðust kom
vindurinn og sólskinið inn í lierbergið, lýsti
alt upp og reif og sleit og hvarf svo jafnharð-
an aftur. Dálitla stund liorfði Anania hugs-
unarlaust á þennan leik, en alt í einu varð