Fálkinn - 30.05.1931, Blaðsíða 5

P Á L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Eí'tir Ólaf Ólafsson, kristniboða.
Pramh.
Skeyttu ekki svo mjög um það,
livernig kringumstæður vorar eru.
Láttu þjer það vel líka, liann veit
hvað oss er fyrir bestu. Ef þú ættir
ekki í erfiðleikum mundi ekkert
verða úr þjer, og þá mundi heldur
aldrei verða sú breyting á þjer, að
jOú færir að likjast Jesú. En það ei
einmitt tilgangur Guðs, með öliu þvi,
sem hann lætur þjer bera að hönd-
um, og þú ert honum ekki þakklát-
ur fyrir það?
Láttu því ekki erfiðeikana yfir-
buga þig, en horfðu á Jesú full-
komnara trúarinnar.
Nú finst mörgum að erfiðleikar
þeirra eigi rót sína að rekja til innri
aðstæða.
„Jeg skal segja yður, að jeg er svo
ákaflega viðkvæmur. Þessvegna er
mjer skapraun að svo ótal mörgu.
Jeg tek mjer svo nærri, ef eitthvað
bjátar á. Og þetta er stöðugt að end-
urtaka sig, þó jeg ásetji mjer að
láta elckert á mig fá. Jeg er svona
gerður og verð að koma til dyranna
eins og jeg er klæddur“.
Húsmóðirin kvartar yfir hve hún
sje vanstilt, og hennar kross er ó-
þæg börn og aðfinslusamur eigin-
maður. Aðrir kvarta yfir tauga-
veiklun, sem sje meiri armæða en
nokkur geti ímyndað sjer.
Algengt er að telja upp slíkar við-
bárur. — Það er heldur engin upp-
gerð að taugarnar eru sjúkar eða
veiklaðar. En ættum vjer þessvegna
að gefast upp við að hegða oss eftir
Guðs orði, og helga drotni líf vort?
Sjálfsagt eru margar manneskjur
viðkvæmar og vanstiltar. En það er
þeim alls engin afsökun þegar um
ófullkomtegleik og vanþroska trúar-
lífsins er að ræða.
Verður nú slík viðkvæmni og van-
stilling reiknuð oss til syndar? Óef-
að. En nú er möguleiki til að losa
sig við hverskonar synd og rang-
lœti. Bæði reynslan og ritningin
segir að drottinn megni að „hreinsa
oss af öllu ranglæti“. Sbr. 1. Jóh. 1,
9. Ef umburðarleysi og vanstilling
þjáir þig, eða hverskonar annað rang
læti, hversvegna leitar þú þá ekki
hreinsunar, leitast við að losna við
það? Hversvegna fer þú ekki með
það til krossins á Golgata? Hvers-
vegna rennir þú elcki augum þínum
til frelsarans. Endurlausnar verkinu,
sem Jesús fullkomnaði á Golgata, er
í engu ábótavant. Jesús frelsar til
fulls. Þjer er óhætt að trúa því, að
fórnin, sem hann bar fram, nægi
til þess að allar syndir þínar verði
afmáðar, og þú hreinsist af öllu
ranglæti.
Hafðu drottinn fyrir augum þjer
og haltu öruggur áfram. Og finnir
þú svo til minstu tilhneigingar til
I’yrtni, þá littu samslundis til Jesú.
Muntu þá sannreyna, að það er allra
nieina bót. Horfirðu á hann muntu
læknast og varðveitast frá vanstill-
ingu og hverskonar veikleika. Hann
kom til þess að „boða herteknum
frelsi og fjötruðum lausn“.
Er því einnig þannig varið um
veiklaðar taugar. Drottinn getur lækn
að þœr. Enginn þarf að efast um að
náð Guðs nægi ekki taugaveikluðu
fólki. Taugarnar gera engan aðskila
við náð Guðs. Þú verður aðeins að
læra að horfa á Jesú, og þú munt
vinna sigur þrátt fyrir veiklunina.
Hvernig hefir þú nú hingað til hag-
*'>ð þjer í þessu efni? Þú hefir um of
dvalið við sjálfan þig í huganum,
ekki getað gleymt veikleika þínum
°8 vanmætti. Snúirðu þjer til Jesú
niunl þú einnig sannreyna að „Guð
er megnugur —Sbr. II. Kór. 9, 8.
Þessvegna: Hafir þú hingað til,
kent kríngumstæöunum um ósigra
Minningar krossferðanna.
/ Damaskus er gröf hins göfuga soldáns Saladíns. í glerkistu, sem
stendur ofan á minnisvarðanum, er geymdur einn af turbönum sol-
dánsins.
Krossferðirnar mega fyrir
margra hluta sakir teljast með
merkustu viðburðum miðald-
anna. I nærfelt tvö hundruð ár,
eða frá 1098 til 1291 fóru mil-
jónir hermanna sjö krossferðir
samtals til landsins helga, til þess
að endurheimta landið, sem trú
þeirra var einkum við bundin,
úr greipum villutrúarmanna. Það
var trúaráhugi þjóðhöfðingjanna
samfara von um frægð, frama og
aukin völd, sem var hin mikla
driffjöður þessara ferðalaga, og
trúmálin reyndust öruggur bak-
hjarl til þess að safna liði í þess-
ar ferðir. Krossferðirnar voru
„heilög stríð“ gegn Múhameðs-
trúarmönnum og vald kirkjunn-
ar og páfans var svo mikið 1 þá
daga, að nútímamenn eiga erfitt
með að gera sjer grein fyrir því.
Þessar ferðir kostu Evrópumenn
ógrynni ljár og mannlífa en
þina, og hafi erfiSIeikarnir ógnað
þjer, þá ættir þú nú að festa þjer
áminningu postulans í hug:
LeiSum alt annaS hjá oss, en horf-
um á Jesú einan, höfund og full-
komnara trúarinnar.
landvinningarnir urðu ekki að
sama skapi. Kristnum mönnum
lókst ekki að reka vantrúar-
mennina úr landinu lielga. —
En þó varð mikill árangur af
þessum ferðum. Vesturlönd og
austurlönd mættust og urðu fyr-
Þegar krossferðahreyfingin
var fyrst vakin af Urban páfa II.
liöfðu kristnir menn alls ekki ver-
ið útilokaðir frá landinu helga.
Þeir fóru þangað pílagrímsferðir
þúsundum saman á ári hverju
og kalífarnir ömuðust ekki við
þessum ferðalögum, því að land-
iö græddi á þeim. Gestirnir skildu
eftir f je í landinu, eins og skemti-
ferðamenn gera nú á dögum. En
ferðalög þessi voru farin að verða
ótrygg. Ræningjaflokkar gerðu
sjer það að atvinnu að sitja fyrir
pílagrímunum og ræna þá og
drepa og keisararnir í Konstan-
tinópel voru vanmegnugir þess
að girða fyrir þetta, þó að þeir
hefðu fegnir viljað. Þetta var hin
vtri ástæða til þess, að krossferð-
irnar voru liafnar; árlega bárust
fiegnir um svivirðilega meðferð
sem pílagrímar höfðu sætt í Litlu
Asíu. Þessvegna reyndist það
auðsótt mál á kirkjuþinginu i
Clermont, árið 1095, að fá sam-
þykki til þess að liefja skyldi
stríð gegn Múhameðstrúarmönn-
um, til þess að reka þá burt úr
Myndin sýnir þann hluta múrgarðanna kringum Jerúsalem, sem Got-
fred af Bouillon braut niður til þess að komast inn i borgina, í júlí
1099. Hann notaði til árásarinnar hreyfaniegan kastd'a, sem ekið var
upp að borgarmúrnum.
í sjöundu krossferðinni var Lúðvik níundi Frakkakonungur tekinn höndum, en látinn laus aftur árið
1250 uy hjelt þá til Sýrlands og bygði þar ramgert virki, við Sidon. Það eru rústirnar af þessu virki sem
sjást hjer á myndinni.
ir gagnkvæmum áhrifum og
reynslu — lieimurinn stækkaði.