Fálkinn - 30.05.1931, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
Yngstu lesendurnir.
Hvernig kötturinn varft kongur.
Það var einu sinni köttur, sem
átti heima hjá gömlum manni. Mað-
urinn dó og kona nokkur keypti
húsið. Hún fyrirleit ketti og rak kött-
inn út í skóg. Húsbóndi hans hafði
altaf verið góður við hann, og þeg-
ar hann þurfti að fara að sjá fyrir
sjer sjálfur. varð fremur þröngt
dýranna“.
„Ó“, sagði refurinn, „Jeg vissi að
þú myndir koma. Viltu ekki koma
heim með mjer og borða með mjer
miðdegismatinn?"
Kötturinn var svangur og var ekki
lengi að þiggja boðið. Þegar þau
voru búin að borða, sagði frú Refur:
Bníðkaupið.
búi hjá honum. Dag nokkurn þegar
liann hafði gengið niður að læknum
til þess að siölckva þorsta sinn
mætti hann ekkjufrú Ref. Þau höfðu
aldrei sjest áður og frúin horfði á
kött með mikilli aðdáun.
„Ilver ert þú, og hvað heitír þú?“
spurði ekkjufrúin. „Og hvað hefst
þú að hjerna i skóginum?“
„Segðu mjer: ertu giftur eða ógift-
ur“.
„Jeg er yngissveinn“, sagði kött-
urinn og strauk ánægjulega skeggið
með löppunum.
„Jeg er líka ógift“, sagði frú Ref-
ur. „Myndurðu vilja giftast mjer?“
Kötturinn ijet til leiðast og brúð-
kaupið var haldið með mikilLi við-
Bjargi sjer rtú Iwer sem getur.
„Jeg kem innan úr borginni",
mælti kötturinn með yfirlætissvip,
„jeg kem til þess að stjórna skógin-
um og ráða yfir ölJum dýrunum.
Jeg er köttur, og eins og þú sjálf-
sagt veist, er kötturinn konungur
höfn, en eftir ákveðinni ósk lcaltar-
ins var engum dýrum boðið í veisl-
una.
Morguninn eftir hrúðkaupið sagði
kötturin við konu sína:
„Farðu og náðu í mat handa mjer.
,»Jeg stæri mig af léreptunum mínum“
segir húsmóðirin
Þvottar
þvegnir med
RINSO
verða hvítari
og endast
lengur
LIVBR BNOTHtRS LIMITBD
FORT •UNLIOHT, ENQLANU
„x'MBvcguo yvec jeg ciiarei rnn imu iok og
dúka mína í öðru en Rinso. Rinso fer
svo vel með þvottana, það naer út
öllum óhreinindum án harðrar núningar
og gerir J>vottana hvíta án þess að
bleikja þá. Siðan jeg fór að brúka
Rinso i hvíta þvotta, verða þeir hvítari
og endast lengur, svo það er spamaður
við J>að líka.“
Er aðeins selt i pökkum
— aldrei umbúðalaust
Lítill pakki—30 aura
Stór pakki —55 aura
W-R ?.S-Od>,
Jeg er veikur af sulti“.
Frú Refur fór á stað. Á Leiðinni
mætti hún úlfinum.
„Systir mín góð“, sagði úlfurinn,
„livar hefirðu eiginlega verið allan
þennan tíma, jeg hefi ekki sjeð þig
svo lengi.
„Jeg er búin að gifta mig“, sagði
frúin. „Jeg er búin að eignast kong-
inn yfir öllum skóginum!"
„Hvað heyri jegl Ertu gift?“ mælti
úlfurinn undrandi". Jeg verð að fara
og heilsa upp á manninn þinn“.
„Gerðu svo vel“, sagði frú Ref-
ur. „Jeg ætla að vara þig við því
að láta hann sjá þig strax. Hann er
hræðilegur ásýndum, og ef hann sjer
þig er jeg hrædd um að hann rífi
þig á hol. Farðu með ungt feitt lamb
til hans, legðu það utan við dyrn-
ar hjá honum, og feldu þig svo“.
Úlfurinn fór nú af stað að leita
að lambinu, og frúin hjelt áfram
ferð sinni. Á leiðinni mætti hún
gamla birninum.
„Góðan daginn, vinstúLkan mín
fagra“, mælti björninn. „Hvaðan
kemur þú?“
„Jeg kem heiman að frá eigin-
manni minuin", svaraði hún. „Jeg
er búin að giftast konungi skógar-
ins!“
„Nei, er það satt?“ kallaði björn-
inn upp yfir sig. „Hann verð jeg
endilega að sjá!“
„Gerðu svo vel, þú skalt vera vel-
kominn“, mælti frú Refur, „en jeg
ætla þó fyrst að segja þjer það, að
maðurinn minn hefir þann skelfilega
ávana að drepa alla þá, sem hon-
um ekki geðjast að. Þessvegna ætla
jeg að ráðleggja þjer að færa honum
kú, til þess að sefa skap hans með.
Legðu hana fyrir utan dyrnar hjá
honum, og feldu þig svo, þá geturðu
sjeð hvort hann vill taka við þjer!“
ÚLfurinn og björninn liittust fyrir
utan holu kattarins, titrandi af ótta
lögðu þeir gjafir sínar fyrir fram-
an dyrnar, og síðan flýttu þeir sjer
í burtu. Björninn klifraði upp í trje
og úLfurinn fald; sig á bak við stór-
an runn, og þarna biðu þeir lengi
eftir hinum óttalega konungi.
Loksins lukust dyrnar upp og kött-
urinn og kona hans komu út.
„Þetta er lítið dýr!“ sagði úlfur-
inn við björninn.
„Já“, sagði björninn, og klifraði
fljótt niður úr trjenu. „Þetta er aum-
ingjans vesalingur!“
Hann liorfði með yfirlætissvip á
köttinn, en kötturinn horfði reiður
á kúna og sagði i byrstum róm við
konu sína:
„En hvað hún er lítil, hver vogar
sjer að gefa mjer aðra eins smánar
gjöf?“
Birninum varð hverft við. Hann var
ekki lengi á sjer að skríða aftur upp
í trjeð, og þaðan hvíslaði hann til
úlfsins: ,jHann er svona lítil.l og lief-
ir þó þessa fádæma matarlyst, það
hlýtur að vera hræðilegt dýr!“
Úlfurinn fór að skjálfa af hræðslu.
Köturinn heyrði það og hjelt að
það væri mús. í einu heningskasti
slökk hann inn á milJi greinanna og
kastaði sjer á nefið á úlfinum, hann
reif svo fast að úlfurinn hjelt að nú
væri um sig og þaut á stað til að
forða lífi sinu.
Kötturinn, sem i raun og veru
hafði haldið að nasirnar á úlfinum
væri mús, varð sjálfur svo lirædd-
ur, að hann stökk upp i næsta trje
og klifaði upp í efstu greinar þess.
Það vildi einmitt svo til að það var
Framh. á bls. 14.